 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
| Laat die Alpe d'Huez maar zitten | Katharina Kouwenhoven | |||
 Het was een bijzondere tour dit jaar. Niet vanwege de uitslag, maar vanwege het verloop. Normaal zijn de etappes van de eerste week van een grote saaiheid: een kopgroep, een jagend peloton en een massasprint die door Greipel wordt gewonnen. Niets van dit al tijdens deze versie. In de eerste week was er voor parcoursen gekozen waar de doorsnee tourdeelnemer niet aan gewend is en meestal ook niet van houdt. Zoals waaiers, bijvoorbeeld, en kasseienstroken. Daardoor worden allerlei favorieten al direct op achterstand gezet. Helaas gold dat niet voor Chris Froome, die door zijn ploeggenoten behendig de waaiers in werd geloodsd en over de kasseien werd gesleurd. In de eerste bergetappe nam hij zo'n voorsprong dat zijn eindoverwinning niet meer in gevaar kwam. Hierdoor waren de bergetappes relatief saai. Kopgroepen kregen enorme voorsprongen en werden niet meer ingehaald en daardoor was de etappe-overwinning wel steeds een verrassing, maar praktisch geen van de favorieten voor de eindoverwinning deed moeite om Froome nog te bedreigen. Als hij al eens een beetje een inzinking had werd hij door zijn ploeggenoten de bergetappes doorgeholpen. Die reden zo'n hoog tempo, dat er voor anderen geen ontsnappen mogelijk was. Onze eigen Wout Poels, een van deze ploeggenoten, was een van de opmerkelijker knechten van Froome. Froome werd door het Franse publiek gehoond, bespuwd en met urine overgoten, verdacht als hij werd van dopinggebruik. Dit gebeurde onder aanvoering van een aantal Franse ex-tourdeelnemers met boter op hun hoofd. Froome is een wonder. Het is onbegrijpelijk dat een wielrenner met het gewicht van een concentratiekampbewoner, die het molentje ronddraait van een kinderfietsje, zo'n enorm wattage kan trappen. Hij kan dat in ieder geval en daardoor won hij de tour. Zijn concurrenten Alberto Contador en de winnaar van vorig jaar Vincenzo Nibali waren uitgeblust door hun deelname aan de Giro en de Columbiaan Nairo Quintana werd aan de leiband gelegd door zijn ploeggenoot Alejandro Valverde, die kennelijk zichzelf niet kansloos achtte. Het werd Froome dan ook niet echt moeilijk gemaakt. Onze eigen Robert Geesink had er ook weer eens zin in en zijn vroegere ploeggenoot Bauke Mollema zwoegde zich ook niet onverdienstelijk de bergen door, dus eindigden zij in de toptien. Bij de beste drie zullen zij wel nooit geraken, tenzij alle favorieten in één keer door een valpartij worden uitgeschakeld. Onmogelijk is dat niet, want er gaan ontzettend veel renners tegen het asfalt, ook als daar ogenschijnlijk geen aanleiding voor is. Een van de slachtoffers was helaas de arme Tom Dumoulin, die al vroeg in de ronde huiswaarts moest keren. Ik had graag gezien hoe hij dit klusje geklaard had. Voor Fabian Cancellara, waar ik een bijzondere sympathie voor heb, was zijn valpartij waarschijnlijk het einde van zijn carriere. Een geluksmoment is het altijd wanneer het peloton de Pyreneen aandoet en over de Tourmalet raast. Een aantal jaren geleden zat ik daar in de buurt in een huisje en moesten we de Tourmalet over om brood te halen in het verderfelijke ski-oort Mongy. We gingen met de auto, want fietsen hadden we niet en het was te ver om te lopen. Het was een lastige tocht, want in de steile weilanden naast de weg graasden schapen, die naar beneden flikkerden de weg op en deze schapen hadden voorrang (!). Niet alleen moest je deze schapen ontwijken, maar ook de talloze fietsers die daar de Tour de France nabootsen en natuurlijk andere automobilisten, die stapvoets reden om van het uitzicht te genieten. Dit jaar werden er een paar renners op de Tourmalet geconfronteerd met overstekend rundvee. Ik vroeg me af of die ook voorrang hadden. Het waren er maar een paar en de meesten hadden er geen last van. Maar ik dacht meteen aan die schrik iedere keer als daar weer eens een schaap vlak voor je bumper tot staan kwam. De laatste etappe voor Parijs ging naar Alpe d'Huez. Sommigen verheugen zich daarop, maar ik heb er een hekel aan. Niet vanwege de renners, maar vanwege al die halvegaren die daar aan de weg staan. Ze worden als maar gekker en gevaarlijker en het zal niet lang meer duren of er wordt daar helemaal geen publiek meer toegelaten, want anders gebeuren er ongelukken. Vanuit de lucht is de Alpe echter schitterend om te zien en dan geloof je niet dat mensen daar naar boven kunnen fietsen. De laatste dag is het rondjes rijden door Parijs en dat is ook leuk, omdat je dat circuit herkent en omdat er zo hard gefietst wordt. En dan wint Greipel natuurlijk. Logisch. ---------------------------------------------------- Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven ---------------------------------------------------- Bestel uw boeken, CD’s en veel meer bij bolcom via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel |
||||
| © 2015 Katharina Kouwenhoven | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||