De Olumpische – tsja, zo zegt die merkwaardige Erica Terpstra dat – Winterspelen zijn weer voorbij. Ik heb het langebaanschaatsen gevolgd. Dat vind ik leuk, al vinden sommige Amerikanen kijken naar de tien kilometer ongeveer net zo boeiend als kijken naar het drogen van verf. Die vergelijking kende ik nog niet. Kijken naar het groeien van gras, dat had ik wel eens eerder gehoord.

 

Maar ik vind het leuk. Toen ik in de tweede helft van de jaren zestig van de vorige eeuw nog geen TV had huurde ik er ’s winters één voor een maand. Dan kon je precies de Europese- en wereldkampioenschappen allround zien. Meer was er toen ook niet. Geen kampioenschap sprint, geen afstandkampioenschappen en geen wereldbekercyclus. En dan hoor je wel eens dat vroeger alles beter was.

Het zal niemand ontgaan zijn dat de Nederlandse schaatsers het bijzonder goed gedaan hebben. Voor de plaatsing van de schaatsers voor de Spelen werd een zogenoemde ‘prestatiematrix’ gebruikt. Dat was nodig omdat de regels voorschrijven dat er per land maximaal tien mannen en tien vrouwen mogen deelnemen aan het langebaanschaatsen. De matrix schatte op – misschien wel – wetenschappelijke wijze (er waren econometristen bij betrokken) de kansen op medailles per afstand in. Die schattingen waren gebaseerd op de prestaties van de potentiële deelnemers in de periode voor de Spelen.

De uitkomsten strookten bijna perfect met de matrix, met uitzondering van de resultaten van de drie kilometer bij de dames. Volgens mij is dat verklaarbaar. Jorien ter Mors plaatste zich niet voor die afstand. Ze was kort voor die tijd ziek geweest. Haar eerdere prestaties hebben volgens de methodiek wél een rol gespeeld bij het bepalen van de prioriteit voor de drie kilometer. Dat betekent dat de matrix ná de kwalificatiewedstrijden zou moeten worden herzien, waarbij alleen de eerdere prestaties van de geplaatsten (afgezien van de grens van tien mannen en tien vrouwen) in de berekeningen worden opgenomen. Als dat zou zijn gebeurd was de nummer drie op die afstand misschien niet geplaatst en de nummer drie op de vijfhonderd meter wel. Dat was wel leuk geweest want ik ben een fan van Thijsje Oenema. Het zou ook de discussie over de derde plaats van Annouk van der Weiden vs. Yvonne Nauta overbodig hebben gemaakt, maar dat heeft er eigenlijk niets mee te maken. In dit geval had mijn verfijning geen extra medailles opgeleverd, maar er zijn omstandigheden voorstelbaar waarbij dat wel zou zijn gebeurd.

 

De KNSB had kunnen afwijken van de matrix in geval van calamiteiten. Een val van een overduidelijke medaillekandidaat bijvoorbeeld. Het feit dat Yvonne Nauta bij de kwalificatie werd gehinderd op de kruising werd niet als calamiteit gezien. Terecht wel, ze was geen overduidelijke medaillekandidaat. Maar ik heb maar op één plaats (een column van – naar ik meen – Peter Middendorp in de Volkskrant) gelezen dat de ziekte van Jorien ter Mors als een calamiteit zou moeten beschouwd. Lijkt me helemaal correct. Dát zou wel een extra medaille hebben kunnen opleveren. Misschien zou ze zelfs Ireen Wüst hebben verslagen en dat zou toch ook wel weer jammer voor Ireen zijn geweest: geen enkele individuele gouden medaille… Toch maar beter zo: zes gouden medailles op de individuele nummers voor zes verschillende schaatsers.

Dit stukje is geschreven met oogkleppen op. Niets over de dictatoriale, megalomane neigingen van Poetin, niets over homorechten in Rusland, niets over de arbeidsomstandigheden van de bouwvakkers in Sochi, niets over corruptie. Allemaal belangrijker.

--------------------------
Het plaatje is gemaakt door de schrijver