archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Het humeur van de TV kijker Katharina Kouwenhoven

0204 Het humeur van de TV kijker
 
 
Zoals zoveel hardnekkige gewoontes schijnt ook TV kijken te kunnen leiden tot een verslaving. Wat een Tv-verslaving is, is in hoge mate een kwestie van definitie, net als bij alcoholgebruik. Dagelijks vier glazen alcohol of zes, het is maar net wat je afspreekt. Om aan een Tv-verslaving te kunnen lijden moet je dagelijks meer dan vier uur onafgebroken kijken. Mij best. Een symptoom dat mij indicatiever lijkt is kijken als je dat eigenlijk niet wil. Je zou liever iets anders doen, maar kunt je niet losrukken van het beeldbuisgebeuren, ook al interesseert het gepresenteerde je geen snars.
 
Incidenteel overkomt dat iedereen wel eens. Je hangt een beetje voor die buis en bent te lui om iets anders te gaan doen of om er iets bij te doen. Als je daar vaak last van hebt, krijg je natuurlijk schuldgevoel. Al die verspilde tijd, die zo nuttig aangewend had kunnen worden. Een ander symptoom schijnt te zijn dat je van TV kijken moe en lusteloos wordt en er een slecht humeur van krijgt. Na weer een paar uur zinloze beeldconsumptie sleep je het vermoeide lijf naar bed, waar je uitgeput in een onrustige slaap valt. Als je je maar ongebreideld laat bombarderen door al die beelden en geluiden, raak je natuurlijk overprikkeld. Geen wonder dat je daar moe van wordt.
 
Dat slechte humeur is echter heel interessant. Waar hebben we dat aan te danken? Komt dat door de gruwelijke beelden van rampen en oorlogen, die menigeen doen verzuchten: ‘in wat voor wereld leven we eigenlijk!’ Zijn het al die slechte, laag-bij-de-grondse programma’s, waar je niet vrolijker van wordt? Is het Balkenende, die spot met de christelijke naastenliefde, maar ons verwijt dat we geen normen en waarden meer kennen? Helemaal niet.
 
Verslaving of niet, TV kijken is natuurlijk een uiterst passieve tijdspassering. Zelfs als je hier en daar nog wel eens een beetje meedenkt, doe je dat toch in een bewegingsloze positie. Af en toe een kopje naar de keuken brengen of een zak chips openscheuren doet daar niet veel afbreuk aan. En lichamelijke inertie is niet goed voor je humeur. Logisch dus dat je van TV kijken sikkeneurig wordt. Bij het TV kijken kun je dit een beetje compenseren  door zo nu en dan een sigaretje op te steken en een paar glazen alcohol te nuttigen. Maar dit zijn maar lapmiddelen  waar bovendien allerlei nadelen aan kleven. De beste manier om je te verzekeren van een goed humeur is lichaamsbeweging. Maar daarvoor moet je die luie stoel uit en van die bank af.
 
Opmerkelijk is dat moeheid en lusteloosheid, een slecht humeur en schuldgevoel over het morsen van tijd die je eigenlijk had moeten besteden aan de studie, het schilderen van het gootsteenkastje, het planten van bosaardbeitjes, het opruimen van de zolder of het inkorten van je nieuwe broeken, ook symptomatisch zijn voor depressiviteit. Die verlammende somberheid, waardoor je tot niets komt en tot niet veel meer in staat bent dan het kijken naar bewegende plaatjes. En hoe wordt deze somberheid tegenwoordig bestreden? Door de geesten die geplaagd worden door deze zware, laaghangende bewolking aan het hardlopen te zetten. Een pilletje kan natuurlijk ook, maar alle pilletjes hebben vervelende bijwerkingen en bovendien raak je eraan verslaafd. Het aardige van lichaamsbeweging is dat het alleen maar positieve effecten heeft, eventuele blessures buiten beschouwing gelaten. Je slaapt er goed op, hebt minder last van pijntjes en kwaaltjes, raakt in een perfecte lichamelijke conditie en houdt er allerlei boosdoeners die op termijn je gezondheid behoorlijk aan kunnen tasten mee buiten de deur.
Van lichamelijke inspanning wordt je natuurlijk ook moe, maar dat is een heel ander gevoel van moeheid dan die lamlendigheid die op je neerdaalt als gevolg van de verveling van het niets doen.
 
Van overheidswege wordt bewegen inmiddels heftig gepropageerd met voorlichtingscampagnes. Meestal zetten die niet veel zoden aan de dijk. Ze zijn hoogstens aanleiding voor goede voornemens, die zelden in daden worden omgezet. Er moet meer druk op de ketel worden gezet om mensen hun luie stoel uit te krijgen.
 
Vele uren voor de buis zitten mag dan wel opgevat worden als een teken van verslaving, de bijbehorende effecten wijzen er eerder op dat je er depressief van kunt worden. Veel TV kijken zou wel eens een gevaar voor de geestelijke volksgezondheid kunnen zijn. En de futloze Tv-slaaf kan maar op één manier gered worden, namelijk door de knop om te draaien. Omdat hij dat zelf niet zal doen mogen er via de kabel en de digitale antenne alleen nog maar signalen uitgezonden worden tussen ’s avonds acht en ’s nachts twee en schotels worden verboden. Dan heeft iedereen de tijd van zijn werk naar huis te fietsen, te lopen of te hollen, echte maaltijden te koken, een beetje in de tuin te spitten, een partijtje te tennissen of een uurtje te fitnessen. Bij huisartsenbezoek wordt niet iemands bloeddruk gecontroleerd, maar zijn bewegingsprogramma en de dokter schrijft geen recepten uit maar schrijft activiteiten voor. Wie voldoende beweegt krijgt korting op zijn ziektekostenpremie.
 
En hoe zit dat nu met dat humeur? Dat is heel simpel. Bij voldoende intensief bewegen verandert er iets in je hersens. Er worden dan meer opiumachtige stoffen geproduceerd en die zijn van invloed op je stemming. Een oude chagrijn wordt het zonnetje in huis als hij zich elke dag een half uurtje uit de naad rent. Voor de Tv-verslaafde is er alleen hoop als hij zich tijdens het kijken uitput op de home trainer of de roeimachine.
 


© 2004 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Het humeur van de TV kijker Katharina Kouwenhoven
0204 Het humeur van de TV kijker
 
 
Zoals zoveel hardnekkige gewoontes schijnt ook TV kijken te kunnen leiden tot een verslaving. Wat een Tv-verslaving is, is in hoge mate een kwestie van definitie, net als bij alcoholgebruik. Dagelijks vier glazen alcohol of zes, het is maar net wat je afspreekt. Om aan een Tv-verslaving te kunnen lijden moet je dagelijks meer dan vier uur onafgebroken kijken. Mij best. Een symptoom dat mij indicatiever lijkt is kijken als je dat eigenlijk niet wil. Je zou liever iets anders doen, maar kunt je niet losrukken van het beeldbuisgebeuren, ook al interesseert het gepresenteerde je geen snars.
 
Incidenteel overkomt dat iedereen wel eens. Je hangt een beetje voor die buis en bent te lui om iets anders te gaan doen of om er iets bij te doen. Als je daar vaak last van hebt, krijg je natuurlijk schuldgevoel. Al die verspilde tijd, die zo nuttig aangewend had kunnen worden. Een ander symptoom schijnt te zijn dat je van TV kijken moe en lusteloos wordt en er een slecht humeur van krijgt. Na weer een paar uur zinloze beeldconsumptie sleep je het vermoeide lijf naar bed, waar je uitgeput in een onrustige slaap valt. Als je je maar ongebreideld laat bombarderen door al die beelden en geluiden, raak je natuurlijk overprikkeld. Geen wonder dat je daar moe van wordt.
 
Dat slechte humeur is echter heel interessant. Waar hebben we dat aan te danken? Komt dat door de gruwelijke beelden van rampen en oorlogen, die menigeen doen verzuchten: ‘in wat voor wereld leven we eigenlijk!’ Zijn het al die slechte, laag-bij-de-grondse programma’s, waar je niet vrolijker van wordt? Is het Balkenende, die spot met de christelijke naastenliefde, maar ons verwijt dat we geen normen en waarden meer kennen? Helemaal niet.
 
Verslaving of niet, TV kijken is natuurlijk een uiterst passieve tijdspassering. Zelfs als je hier en daar nog wel eens een beetje meedenkt, doe je dat toch in een bewegingsloze positie. Af en toe een kopje naar de keuken brengen of een zak chips openscheuren doet daar niet veel afbreuk aan. En lichamelijke inertie is niet goed voor je humeur. Logisch dus dat je van TV kijken sikkeneurig wordt. Bij het TV kijken kun je dit een beetje compenseren  door zo nu en dan een sigaretje op te steken en een paar glazen alcohol te nuttigen. Maar dit zijn maar lapmiddelen  waar bovendien allerlei nadelen aan kleven. De beste manier om je te verzekeren van een goed humeur is lichaamsbeweging. Maar daarvoor moet je die luie stoel uit en van die bank af.
 
Opmerkelijk is dat moeheid en lusteloosheid, een slecht humeur en schuldgevoel over het morsen van tijd die je eigenlijk had moeten besteden aan de studie, het schilderen van het gootsteenkastje, het planten van bosaardbeitjes, het opruimen van de zolder of het inkorten van je nieuwe broeken, ook symptomatisch zijn voor depressiviteit. Die verlammende somberheid, waardoor je tot niets komt en tot niet veel meer in staat bent dan het kijken naar bewegende plaatjes. En hoe wordt deze somberheid tegenwoordig bestreden? Door de geesten die geplaagd worden door deze zware, laaghangende bewolking aan het hardlopen te zetten. Een pilletje kan natuurlijk ook, maar alle pilletjes hebben vervelende bijwerkingen en bovendien raak je eraan verslaafd. Het aardige van lichaamsbeweging is dat het alleen maar positieve effecten heeft, eventuele blessures buiten beschouwing gelaten. Je slaapt er goed op, hebt minder last van pijntjes en kwaaltjes, raakt in een perfecte lichamelijke conditie en houdt er allerlei boosdoeners die op termijn je gezondheid behoorlijk aan kunnen tasten mee buiten de deur.
Van lichamelijke inspanning wordt je natuurlijk ook moe, maar dat is een heel ander gevoel van moeheid dan die lamlendigheid die op je neerdaalt als gevolg van de verveling van het niets doen.
 
Van overheidswege wordt bewegen inmiddels heftig gepropageerd met voorlichtingscampagnes. Meestal zetten die niet veel zoden aan de dijk. Ze zijn hoogstens aanleiding voor goede voornemens, die zelden in daden worden omgezet. Er moet meer druk op de ketel worden gezet om mensen hun luie stoel uit te krijgen.
 
Vele uren voor de buis zitten mag dan wel opgevat worden als een teken van verslaving, de bijbehorende effecten wijzen er eerder op dat je er depressief van kunt worden. Veel TV kijken zou wel eens een gevaar voor de geestelijke volksgezondheid kunnen zijn. En de futloze Tv-slaaf kan maar op één manier gered worden, namelijk door de knop om te draaien. Omdat hij dat zelf niet zal doen mogen er via de kabel en de digitale antenne alleen nog maar signalen uitgezonden worden tussen ’s avonds acht en ’s nachts twee en schotels worden verboden. Dan heeft iedereen de tijd van zijn werk naar huis te fietsen, te lopen of te hollen, echte maaltijden te koken, een beetje in de tuin te spitten, een partijtje te tennissen of een uurtje te fitnessen. Bij huisartsenbezoek wordt niet iemands bloeddruk gecontroleerd, maar zijn bewegingsprogramma en de dokter schrijft geen recepten uit maar schrijft activiteiten voor. Wie voldoende beweegt krijgt korting op zijn ziektekostenpremie.
 
En hoe zit dat nu met dat humeur? Dat is heel simpel. Bij voldoende intensief bewegen verandert er iets in je hersens. Er worden dan meer opiumachtige stoffen geproduceerd en die zijn van invloed op je stemming. Een oude chagrijn wordt het zonnetje in huis als hij zich elke dag een half uurtje uit de naad rent. Voor de Tv-verslaafde is er alleen hoop als hij zich tijdens het kijken uitput op de home trainer of de roeimachine.
 
© 2004 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2