‘Ik kom uit Maden.’
– ‘Beter dan andersom.’

Het echte leven, laat mij u dat vertellen, gaat aan u voorbij. Part noch deel maakt u uit van de krioelende wereld om u heen. Tegen sluitingstijd van koopavond loopt u door de Passage en vraagt zich na een blik, zijdelings, in een afgeschoten deel van een restaurant af of je ook van de maaltijd zou kunnen afzien omdat de ober je niet aanstaat.

Maar obers, winkeliers, buschauffeurs, ja eigenlijk iederéén al dan niet achter een stuur: heeft u die niet altijd als voldongen feiten aanvaard? Waar dus niets aan te doen valt? Brokken werkelijkheid die u van alles inboezemen: ootmoed, weer- of tegenzin, bedremmeling – behalve het gevoel dat u zich onder hen als onder gelijken begeven kon. En dan de confrontatie aangaan? Uzelf doen gelden?

Soms vergeet u dat zelf ook bestaat, net als zij.

U laat het erbij, en dat is maar goed ook. Bekruipt u echter nooit het bange vermoeden dat het geen noemenswaardig ‘leven’ is, wat u leidt? En dat er niets meer aan te doen is, omdat dat ‘leven’ daarvoor al te ver verstreken en voorgoed henen is?

U loopt te murmelen, dat is het.

Ja. Af en toe droomt u ineens, heel ongepast, dat u à la Die en Die aan de zwier gaat, en in die droom komt u dan tot het heftige bestaan dat u al ‘wakend’ nooit beschoren zal zijn.

Heb toch schijt aan alles.

Dat is de les, de enig wijze les, die u uit het echte leven trekken kan.

Want met de maden valt niet veel lol te trappen.

 

**************************************