archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Neuken en kunst maken! Marcel Duyvestijn

0715VG Littmarcel
‘Jan Wolkers heeft kinderen. En daar schrijft hij over.’ Het was diepe teleurstelling. Destijds. We waren eenentwintig. We waren de jonge honden die de literatuur gingen veroveren. We wilden neuken. We wilden kunst maken. En daarna weer neuken. Zo ging dat toen. En toen kwam Jan Wolkers met een boek dat hij samen met zijn twee zonen had geschreven – Wat wij zien en horen. Het voelde als verraad. Burgerlijke lapzwans met z’n kevertjes. Was dat de man die het woord ‘neuken’ zo mooi kon uitspreken?

Het was 1991. Ik liep in de jas van mijn vader, een lange suède jas. Ik rookte, zoals James Dean rookte. In mijn zak zat een opschrijfboekje. Voor de spontane poëzie die op elke straathoek je neusgaten in denderde. Het leven was nog overzichtelijk. Ik had namelijk alleen toekomst. Het bekrompen verleden lag achter me. Ik woonde nu in de grote stad. Amsterdam. Daar waar de dichters wonen.

We lazen ontgroeningsliteratuur. Jan Wolkers. Jack Kerouac. Neuken en reizen. De pure vrijheid. Daar ging het om. Nabokov. Sartre. Ik zie mezelf nog zitten in Het Vondelpark. Op een bankje in de zon las ik Karl Marx. Ik begreep er geen donder van, maar dat deed er niet toe. Het ging om ‘das Gefühl’. Het ging om het beeld: jongen met lang haar, rokend, op een bankje in het park van Vondel. Ik las eigenlijk niet. Ik werd gelezen. Ik voelde dat mensen dachten: daar zit-ie, de vrije man. De kunstenaar. In die zin heb ik nooit een mooier boek gelezen dan Das Kapital.

Een roes. Dat was het. Een luchtbel. De werkelijkheid was dichtbij, maar ik hoorde haar niet. Ik zag haar en verachtte haar. De werkelijkheid was voor de burgerman, in z’n vinexwijkie. In z’n Opel Kadett. Mijn leven was simpelweg vurrukkuluk. Misschien omdat ze niet bestond.

Als nu de hypotheek weer te strak om mijn nek zit, denk ik wel eens aan die vrijheid van toen. Ik heb nu alles wat ik destijds verachtte. Een huis, een paar beestjes en wat bomen. Toen was ik blij met een sigaret, een paar woorden en een zonnetje. Nu is alles dichtgetimmerd. Alleen als ik in mijn werkkamer zit en Chet Baker zijn toeter dwars door mijn ziel toetert, voel ik weer even die liefde. Want dat was het, liefde voor jezelf. Ik was verliefd op mezelf en had verder niks nodig. Ja. Wat boeken. Wat woorden.

Ik schrijf dit stuk op zondagavond. Mijn favoriete avond. Beethoven dreunt. En mijn vingers voelen de letters van mijn laptop, zoals ik dat vroeger ook voelde, woorden van vrijheid. Ik ben alleen. Iedereen slaapt. Soms hoor ik een kind dat murmelt in zijn slaap en als het al te laat wordt, roept mijn vrouw dat ik moet slapen. Dan is het weer voorbij. Dan is het in feite maandag en wordt er weer gewerkt. Dan is de vrijheid voorbij.

Met een lichte zucht kruip ik dan naast haar.
Dag lieverd.
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2010 Marcel Duyvestijn meer Marcel Duyvestijn - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Neuken en kunst maken! Marcel Duyvestijn
0715VG Littmarcel
‘Jan Wolkers heeft kinderen. En daar schrijft hij over.’ Het was diepe teleurstelling. Destijds. We waren eenentwintig. We waren de jonge honden die de literatuur gingen veroveren. We wilden neuken. We wilden kunst maken. En daarna weer neuken. Zo ging dat toen. En toen kwam Jan Wolkers met een boek dat hij samen met zijn twee zonen had geschreven – Wat wij zien en horen. Het voelde als verraad. Burgerlijke lapzwans met z’n kevertjes. Was dat de man die het woord ‘neuken’ zo mooi kon uitspreken?

Het was 1991. Ik liep in de jas van mijn vader, een lange suède jas. Ik rookte, zoals James Dean rookte. In mijn zak zat een opschrijfboekje. Voor de spontane poëzie die op elke straathoek je neusgaten in denderde. Het leven was nog overzichtelijk. Ik had namelijk alleen toekomst. Het bekrompen verleden lag achter me. Ik woonde nu in de grote stad. Amsterdam. Daar waar de dichters wonen.

We lazen ontgroeningsliteratuur. Jan Wolkers. Jack Kerouac. Neuken en reizen. De pure vrijheid. Daar ging het om. Nabokov. Sartre. Ik zie mezelf nog zitten in Het Vondelpark. Op een bankje in de zon las ik Karl Marx. Ik begreep er geen donder van, maar dat deed er niet toe. Het ging om ‘das Gefühl’. Het ging om het beeld: jongen met lang haar, rokend, op een bankje in het park van Vondel. Ik las eigenlijk niet. Ik werd gelezen. Ik voelde dat mensen dachten: daar zit-ie, de vrije man. De kunstenaar. In die zin heb ik nooit een mooier boek gelezen dan Das Kapital.

Een roes. Dat was het. Een luchtbel. De werkelijkheid was dichtbij, maar ik hoorde haar niet. Ik zag haar en verachtte haar. De werkelijkheid was voor de burgerman, in z’n vinexwijkie. In z’n Opel Kadett. Mijn leven was simpelweg vurrukkuluk. Misschien omdat ze niet bestond.

Als nu de hypotheek weer te strak om mijn nek zit, denk ik wel eens aan die vrijheid van toen. Ik heb nu alles wat ik destijds verachtte. Een huis, een paar beestjes en wat bomen. Toen was ik blij met een sigaret, een paar woorden en een zonnetje. Nu is alles dichtgetimmerd. Alleen als ik in mijn werkkamer zit en Chet Baker zijn toeter dwars door mijn ziel toetert, voel ik weer even die liefde. Want dat was het, liefde voor jezelf. Ik was verliefd op mezelf en had verder niks nodig. Ja. Wat boeken. Wat woorden.

Ik schrijf dit stuk op zondagavond. Mijn favoriete avond. Beethoven dreunt. En mijn vingers voelen de letters van mijn laptop, zoals ik dat vroeger ook voelde, woorden van vrijheid. Ik ben alleen. Iedereen slaapt. Soms hoor ik een kind dat murmelt in zijn slaap en als het al te laat wordt, roept mijn vrouw dat ik moet slapen. Dan is het weer voorbij. Dan is het in feite maandag en wordt er weer gewerkt. Dan is de vrijheid voorbij.

Met een lichte zucht kruip ik dan naast haar.
Dag lieverd.
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2010 Marcel Duyvestijn
powered by CJ2