archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
The homesman Hans Knegtmans

1808VG HomesmanIn The homesman (2014) zien we de acteurs Tommy Lee Jones en Hilary Swank in topvorm. Iedereen kent Jones, Swank niet, althans niet in Nederland. Zij werd bij ons ontdekt in de film Boys Don’t Cry (1999) waarin ze, jawel, een transseksuele tiener speelde. Dat leverde haar een Oscar voor beste hoofdrol op. In 2004 deed ze dat nog eens dunnetjes over met een Oscar voor de vrouwelijke hoofdrol in Million Dollar Baby.
Maar goed, steracteurs zijn het allebei. Daarbij treedt Jones niet alleen als acteur op, maar hij zat ook in de regisseursstoel. Dat was geen dagelijks werk: naast The Homesman dankt hij zijn regisseursroem eigenlijk alleen maar aan Three Burials of Malquies Estrada.

Maar vakmanschap verloochent zich niet. The Homesman is geen publieksfilm en hij liep hier voor geen stuiver – als mijn geheugen mij niet bedriegt – maar jongens, wat een film is het! Het drama speelt zich aanvankelijk af in de westelijke staat Nebraska (in het echt vonden de opnamen plaats in New Mexico). In 1855 kampt, midden in de woestenij, een gehucht van hooguit vijftig man met een serieus probleem. Drie vrouwelijke inwoners zijn krankzinnig geworden en de plaatselijke godsdienaar heeft verordonneerd dat ze beter af zijn bij hun familie in het verre Iowa. Dat is een reis van heb ik jou daar (en ook nog de verkeerde kant op, als je het in pionierstermen bekijkt) en je kunt niet verwachten dat ze daar op eigen houtje aan beginnen. De mannelijke inwoners zijn niet bereid daarvoor hun vee tijdelijk in de steek te laten. Zoals wel vaker wacht iedereen tot Mary Bee zich als vrijwilliger aanmeldt.

Zo gaat dat daar: als iemand moet opdraaien voor het vuile werk, is zij degene die de verantwoordelijkheid op zich neemt. Zij krijgt op haar reis – in een onooglijke huifkar die van ellende aan elkaar hangt) – het gezelschap van de verlopen half-crimineel George Briggs (Tommy Lee Jones). Dat gaat niet van harte, maar zij heeft hem zojuist gered van een wisse verstikking: hij zat, met de handen op de rug gebonden en een strop op zijn nek, op een paard en dat is een penibele situatie. Het kost haar dan ook weinig overredingskracht hem over te halen haar op de avontuurlijke reis te vergezellen.

The Homesman mag dan een authentieke western zijn, het is geen ouderwetse actiefilm: sommige recensies bezigen de term ‘postmodern’. Of de kijker daar blij mee moet zijn hangt af van de eisen die hij aan een speelfilm stelt. Het betekent in ieder geval niet dat de film dreigt te bezwijken onder zijn eigen pretenties.
Het is opmerkelijk dat Mary Bee Cuddy, die een natuurlijke beschaving en superioriteit uitstraalt, zich bij herhaling ‘verlaagt’ tot een vertegenwoordiger van het zwakke geslacht. Wel twee keer vraagt ze haar mannelijke tegenspeler onomwonden met haar te trouwen; de eerste keer is dat haar nogal sullige buurman, de tweede keer haar reispartner Briggs. Beiden geven niet thuis. Ze noemen haar ‘te bazig’ en ‘gewoontjes’. Waar halen ze het gore lef vandaan? Amerikaanse critici verklaren dit schijnbaar onlogische gedrag door te memoreren dat in het Amerika van 1855 een welbespraakte, charmant ogende vrouw niet direct beschouwd werd als de hoofdprijs uit de liefdesloterij.

Zoals gezegd ligt het accent van de film niet op flitsende actie. Gelukkig maar. Zo heb je volop gelegenheid de verwikkelingen te overdenken en je steeds weer te verwonderen over de beeldschone fotografie. Het wekt geen verbazing dat de twee hoofdpersonen tijdens hun reis tijd genoeg hebben voor enkele niet-ingecalculeerde incidenten. Een onbekende passant ontpopt zich tot een levensgevaarlijke crimineel (ja, dan moet je net bij Briggs zijn). En minstens zo dreigend is de ontmoeting met een stuk of tien indianen (die dankzij de levenswijsheid van Briggs maar net goed afloopt).

De tocht loopt op zijn eind, maar regisseur Jones heeft het beste tot het laatst bewaard. Wanneer het gezelschap eindelijk het langverbeide Iowa bereikt, blijkt daar de dienst te worden uitgemaakt door een stelletje arrogante, zelfingenomen hufters. We mochten al hopen dat deze ontwikkeling Briggs niet zou bevallen, en inderdaad roept de onverwachte  ontwikkeling ‘de oude Briggs’ in hem wakker. Ik zal de afloop niet verklappen, daar is hij te mooi voor.


© 2021 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
The homesman Hans Knegtmans
1808VG HomesmanIn The homesman (2014) zien we de acteurs Tommy Lee Jones en Hilary Swank in topvorm. Iedereen kent Jones, Swank niet, althans niet in Nederland. Zij werd bij ons ontdekt in de film Boys Don’t Cry (1999) waarin ze, jawel, een transseksuele tiener speelde. Dat leverde haar een Oscar voor beste hoofdrol op. In 2004 deed ze dat nog eens dunnetjes over met een Oscar voor de vrouwelijke hoofdrol in Million Dollar Baby.
Maar goed, steracteurs zijn het allebei. Daarbij treedt Jones niet alleen als acteur op, maar hij zat ook in de regisseursstoel. Dat was geen dagelijks werk: naast The Homesman dankt hij zijn regisseursroem eigenlijk alleen maar aan Three Burials of Malquies Estrada.

Maar vakmanschap verloochent zich niet. The Homesman is geen publieksfilm en hij liep hier voor geen stuiver – als mijn geheugen mij niet bedriegt – maar jongens, wat een film is het! Het drama speelt zich aanvankelijk af in de westelijke staat Nebraska (in het echt vonden de opnamen plaats in New Mexico). In 1855 kampt, midden in de woestenij, een gehucht van hooguit vijftig man met een serieus probleem. Drie vrouwelijke inwoners zijn krankzinnig geworden en de plaatselijke godsdienaar heeft verordonneerd dat ze beter af zijn bij hun familie in het verre Iowa. Dat is een reis van heb ik jou daar (en ook nog de verkeerde kant op, als je het in pionierstermen bekijkt) en je kunt niet verwachten dat ze daar op eigen houtje aan beginnen. De mannelijke inwoners zijn niet bereid daarvoor hun vee tijdelijk in de steek te laten. Zoals wel vaker wacht iedereen tot Mary Bee zich als vrijwilliger aanmeldt.

Zo gaat dat daar: als iemand moet opdraaien voor het vuile werk, is zij degene die de verantwoordelijkheid op zich neemt. Zij krijgt op haar reis – in een onooglijke huifkar die van ellende aan elkaar hangt) – het gezelschap van de verlopen half-crimineel George Briggs (Tommy Lee Jones). Dat gaat niet van harte, maar zij heeft hem zojuist gered van een wisse verstikking: hij zat, met de handen op de rug gebonden en een strop op zijn nek, op een paard en dat is een penibele situatie. Het kost haar dan ook weinig overredingskracht hem over te halen haar op de avontuurlijke reis te vergezellen.

The Homesman mag dan een authentieke western zijn, het is geen ouderwetse actiefilm: sommige recensies bezigen de term ‘postmodern’. Of de kijker daar blij mee moet zijn hangt af van de eisen die hij aan een speelfilm stelt. Het betekent in ieder geval niet dat de film dreigt te bezwijken onder zijn eigen pretenties.
Het is opmerkelijk dat Mary Bee Cuddy, die een natuurlijke beschaving en superioriteit uitstraalt, zich bij herhaling ‘verlaagt’ tot een vertegenwoordiger van het zwakke geslacht. Wel twee keer vraagt ze haar mannelijke tegenspeler onomwonden met haar te trouwen; de eerste keer is dat haar nogal sullige buurman, de tweede keer haar reispartner Briggs. Beiden geven niet thuis. Ze noemen haar ‘te bazig’ en ‘gewoontjes’. Waar halen ze het gore lef vandaan? Amerikaanse critici verklaren dit schijnbaar onlogische gedrag door te memoreren dat in het Amerika van 1855 een welbespraakte, charmant ogende vrouw niet direct beschouwd werd als de hoofdprijs uit de liefdesloterij.

Zoals gezegd ligt het accent van de film niet op flitsende actie. Gelukkig maar. Zo heb je volop gelegenheid de verwikkelingen te overdenken en je steeds weer te verwonderen over de beeldschone fotografie. Het wekt geen verbazing dat de twee hoofdpersonen tijdens hun reis tijd genoeg hebben voor enkele niet-ingecalculeerde incidenten. Een onbekende passant ontpopt zich tot een levensgevaarlijke crimineel (ja, dan moet je net bij Briggs zijn). En minstens zo dreigend is de ontmoeting met een stuk of tien indianen (die dankzij de levenswijsheid van Briggs maar net goed afloopt).

De tocht loopt op zijn eind, maar regisseur Jones heeft het beste tot het laatst bewaard. Wanneer het gezelschap eindelijk het langverbeide Iowa bereikt, blijkt daar de dienst te worden uitgemaakt door een stelletje arrogante, zelfingenomen hufters. We mochten al hopen dat deze ontwikkeling Briggs niet zou bevallen, en inderdaad roept de onverwachte  ontwikkeling ‘de oude Briggs’ in hem wakker. Ik zal de afloop niet verklappen, daar is hij te mooi voor.
© 2021 Hans Knegtmans
powered by CJ2