archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
De kleur van de hoed Hans Knegtmans

1507VG FrancesBijna niemand kende de Ierse regisseur Martin McDonagh toen diens daverende komedie In Bruges hier in 2008 in première ging. Tien jaar later is McDonagh een serieuze kandidaat voor een ruime handvol Oscars. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri is de titel van zijn nieuwe film die recent Golden Globes in de wacht sleepte voor beste film en scenario (van McDonagh zelf). Ook Frances McDormand en Sam Rockwell kregen de onderscheiding, voor respectievelijk vrouwelijke hoofdrol en mannelijke bijrol.

Die film moet u gaan zien, al was het maar om te ontdekken wat er in de VS omgaat in de categorie ‘filmdrama voor het betere publiek’. Zelf heb ik hem twee keer bekeken en dat bleek geen overbodige luxe, maar daarover dadelijk meer. Het uitgangspunt van de film is bedrieglijk simpel. Een jaar geleden werd Angela Hayes, tienerdochter van Mildred Hayes (Frances McDormand) na een avondje uit verkracht en vermoord. De politie is nog geen steek opgeschoten met het onderzoek en Mildred doet een vertwijfelde poging om het politiecorps en in het bijzonder Sheriff Bill Willoughby wakker te schudden. Hiertoe huurt ze drie reclameborden af die, geheel afgebladderd, de weg flankeren waar het snelverkeer – sinds de omleiding van het doorgaand verkeer in 1986 – niets meer te zoeken heeft. De lokale bevolking kan nu in alle rust de drie boodschappen op zich in laten werken: ‘Raped while dying/ And still no arrests/ How come, sheriff Willoughby?’

Dat zorgt voor de nodige opschudding. Niet vanwege het politionele falen, maar om de lastercampagne waaraan Mildred Hayes zich ogenschijnlijk schuldig maakt. Zoals de plaatselijke kerkvader haar voorhoudt: ‘verleden jaar stond iedereen achter je, maar nu raak je al je supporters kwijt’. Van treurende heldin tot onverzoenlijke oproerkraaier, het kan verkeren.

Wat maakt het zien van Three Billboards tot zo’n aangrijpende ervaring? Natuurlijk het thema: onschuldige tiener verkracht en vermoord door onvindbare psychopaat. Daarnaast de overweldigende pracht van de Amerikaanse natuur, die beklemmend contrasteert met de lompheid van de vele plaatselijke nitwits. En bovenal de drie hoofdrollen. Frances McDormand (al tientallen jaren gehuwd met sterregisseur Joel Coen) werd beroemd door haar glansrol van ogenschijnlijk zachtaardige politie-inspecteur in de Oscarwinnaar1507VG 3billboards Fargo (1999). Die zachtaardigheid is nu ver te zoeken. Politieman Jason Dixon (Sam Rockwell) is een attractie op zich als politieman wiens ambitie een waardige gerechtsdienaar te zijn, gefrustreerd wordt door de combinatie van een beperkt intellect en gewelddadige impulsen.

Van de drie hoofdpersonen heeft uitgerekend Woody ‘overacting is my middle name’ Harrelson de meest ingetogen rol als sheriff Willoughby, het mikpunt van Mildreds bewustmakingsoffensief. Je vraagt je af hoe het regisseur/scenarist McDonagh kan zijn ontgaan dat Willoughby’s overwegend competente optreden een doordachtere protestactie verdiende dan wat Mildred voor hem in petto heeft.

De film telt meer van die dissonanten. Op een bepaald moment krijgt Mildred een substantieel geldbedrag toegestopt om continuering van de billboardactie te waarborgen. Ik herinnerde me die scène van de eerste keer kijken, maar wist bij god niet meer wie de gulle gever kon zijn. Waarom niet? Omdat het gebaar volstrekt niet klopte met het beeld dat ik van die persoon had gekregen. Net zo zien we in flashback een ruzieachtig gesprek tussen Mildred en haar dochter. Die passage was ik geheel en al vergeten en nu weet ik waarom: Mildred was op dat moment allerminst de zorgzame moeder die ze de rest van de film is.

Het lijkt misschien ver gezocht de regisseur deze schoonheidsfoutjes aan te wrijven, maar het heeft een reden. Verschillende recensenten merken op dat Three Billboards gezien kan worden als een western, één waarbij de maker – om het publiek te helpen het verhaal te begrijpen – de held een witte hoed opzet en de schurk een zwarte. Three Billboards, zo betogen zij, is realistischer in de zin dat iedereen geen zwarte, geen witte maar een grijze goed draagt, zij het dat die van de ene persoon wat donkerder is dan die van zijn tegenspeler. Dat is oké. Wat McDonagh echter doet, gaat een forse stap verder. Hij zet acteur X in de ene scène een witte hoed op en in de volgende een zwarte. Dat is een riskante onderneming. Ook filmkijkers hebben behoefte aan een zekere consistentie in het gedrag van de personages. Tal van sociaalpsychologische theorieën belichten precies dát principe.

Afgezien daarvan is Three Billboards Outside Ebbing, Missouri natuurlijk een prachtige film, die ik alle Oscars van de wereld gun.


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
De kleur van de hoed Hans Knegtmans
1507VG FrancesBijna niemand kende de Ierse regisseur Martin McDonagh toen diens daverende komedie In Bruges hier in 2008 in première ging. Tien jaar later is McDonagh een serieuze kandidaat voor een ruime handvol Oscars. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri is de titel van zijn nieuwe film die recent Golden Globes in de wacht sleepte voor beste film en scenario (van McDonagh zelf). Ook Frances McDormand en Sam Rockwell kregen de onderscheiding, voor respectievelijk vrouwelijke hoofdrol en mannelijke bijrol.

Die film moet u gaan zien, al was het maar om te ontdekken wat er in de VS omgaat in de categorie ‘filmdrama voor het betere publiek’. Zelf heb ik hem twee keer bekeken en dat bleek geen overbodige luxe, maar daarover dadelijk meer. Het uitgangspunt van de film is bedrieglijk simpel. Een jaar geleden werd Angela Hayes, tienerdochter van Mildred Hayes (Frances McDormand) na een avondje uit verkracht en vermoord. De politie is nog geen steek opgeschoten met het onderzoek en Mildred doet een vertwijfelde poging om het politiecorps en in het bijzonder Sheriff Bill Willoughby wakker te schudden. Hiertoe huurt ze drie reclameborden af die, geheel afgebladderd, de weg flankeren waar het snelverkeer – sinds de omleiding van het doorgaand verkeer in 1986 – niets meer te zoeken heeft. De lokale bevolking kan nu in alle rust de drie boodschappen op zich in laten werken: ‘Raped while dying/ And still no arrests/ How come, sheriff Willoughby?’

Dat zorgt voor de nodige opschudding. Niet vanwege het politionele falen, maar om de lastercampagne waaraan Mildred Hayes zich ogenschijnlijk schuldig maakt. Zoals de plaatselijke kerkvader haar voorhoudt: ‘verleden jaar stond iedereen achter je, maar nu raak je al je supporters kwijt’. Van treurende heldin tot onverzoenlijke oproerkraaier, het kan verkeren.

Wat maakt het zien van Three Billboards tot zo’n aangrijpende ervaring? Natuurlijk het thema: onschuldige tiener verkracht en vermoord door onvindbare psychopaat. Daarnaast de overweldigende pracht van de Amerikaanse natuur, die beklemmend contrasteert met de lompheid van de vele plaatselijke nitwits. En bovenal de drie hoofdrollen. Frances McDormand (al tientallen jaren gehuwd met sterregisseur Joel Coen) werd beroemd door haar glansrol van ogenschijnlijk zachtaardige politie-inspecteur in de Oscarwinnaar1507VG 3billboards Fargo (1999). Die zachtaardigheid is nu ver te zoeken. Politieman Jason Dixon (Sam Rockwell) is een attractie op zich als politieman wiens ambitie een waardige gerechtsdienaar te zijn, gefrustreerd wordt door de combinatie van een beperkt intellect en gewelddadige impulsen.

Van de drie hoofdpersonen heeft uitgerekend Woody ‘overacting is my middle name’ Harrelson de meest ingetogen rol als sheriff Willoughby, het mikpunt van Mildreds bewustmakingsoffensief. Je vraagt je af hoe het regisseur/scenarist McDonagh kan zijn ontgaan dat Willoughby’s overwegend competente optreden een doordachtere protestactie verdiende dan wat Mildred voor hem in petto heeft.

De film telt meer van die dissonanten. Op een bepaald moment krijgt Mildred een substantieel geldbedrag toegestopt om continuering van de billboardactie te waarborgen. Ik herinnerde me die scène van de eerste keer kijken, maar wist bij god niet meer wie de gulle gever kon zijn. Waarom niet? Omdat het gebaar volstrekt niet klopte met het beeld dat ik van die persoon had gekregen. Net zo zien we in flashback een ruzieachtig gesprek tussen Mildred en haar dochter. Die passage was ik geheel en al vergeten en nu weet ik waarom: Mildred was op dat moment allerminst de zorgzame moeder die ze de rest van de film is.

Het lijkt misschien ver gezocht de regisseur deze schoonheidsfoutjes aan te wrijven, maar het heeft een reden. Verschillende recensenten merken op dat Three Billboards gezien kan worden als een western, één waarbij de maker – om het publiek te helpen het verhaal te begrijpen – de held een witte hoed opzet en de schurk een zwarte. Three Billboards, zo betogen zij, is realistischer in de zin dat iedereen geen zwarte, geen witte maar een grijze goed draagt, zij het dat die van de ene persoon wat donkerder is dan die van zijn tegenspeler. Dat is oké. Wat McDonagh echter doet, gaat een forse stap verder. Hij zet acteur X in de ene scène een witte hoed op en in de volgende een zwarte. Dat is een riskante onderneming. Ook filmkijkers hebben behoefte aan een zekere consistentie in het gedrag van de personages. Tal van sociaalpsychologische theorieën belichten precies dát principe.

Afgezien daarvan is Three Billboards Outside Ebbing, Missouri natuurlijk een prachtige film, die ik alle Oscars van de wereld gun.
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2