archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Drie criminele dwergen (en een top-tien) Hans Knegtmans

1206VG Distancia1Een van de interessantste films tijdens de vorige versie van IFFR (2014) was La distancia van de Spaanse regisseur Sergio Caballero. Tegelijk was de film zo weird en ontoegankelijk dat ik ervan overtuigd was dat hij van zijn levensdagen niet de reguliere bioscoop zou bereiken. Wie schetst dus mijn verbazing toen ik na afloop van het festival in een persbericht de film genoemd zag in een lijstje van festivalfilms met een bioscooprelease. Een paar maanden geleden werd ook de datum van uitbrengen bekendgemaakt: 8 januari 2015. Ik noteerde dit in hoofdletters en met een uitroepteken in mijn agenda en op 9 januari was het zover.

Filmhuis Den Haag was een van de zeven dappere theaters waar de avontuurlijke filmliefhebber terecht kon. Zoals dat vaker gaat met cultfilms, bestond het publiek louter uit eenlingen. Tien in totaal. En dat op een vrijdagavond, wanneer men met zijn of haar partner een gezellige film pleegt uit te zoeken. Het is niet moeilijk te voorspellen dat alleen in het mondaine Amsterdam de film het misschien een tijdje volhoudt. Als het u wat lijkt moet u dus snel zijn, want hij is weg voor u het weet.

Het valt niet mee, de inhoud van La distancia te beschrijven zonder dat de lezer denkt dat de recensent de kluts kwijt is, of ten minste zijn oordeelkundig vermogen heeft verloren. Paroolrecensent Mike Peek begint zijn viersterrenbespreking dan ook met de verzuchting: ‘Nou, daar gaan we’. Ofwel: op hoop van zegen.

In een aftandse energiecentrale in Siberië zit al vele jaren een Oostenrijkse performancekunstenaar gevangen. (Hoe dat zo gekomen is vertelt ons een Russische voice-over, terwijl we in flashback een ambulance naar de desbetreffende locatie zien rijden.) De kunstenaar gaat een zakelijke overeenkomst aan met de dwergen Scumek, Baransky en Vólkov, die in misdaadkringen een reputatie hebben hoog te houden. Hun taak is, ‘De afstand’ te vinden en die voor hem te stelen. Dat is geen eitje: om het karwei te klaren moeten ze eerst afrekenen met een geduchte bewaker, namelijk een ‘mutant’. We volgen de dwergen in de week van voorbereiding en uitvoering van de klus.

Alle gesprekken in de film zijn ‘telepathisch’: we horen de tekst, maar zien de personages  niet praten. De meeste conversatie, waaronder die van de dwergen, is in het Russisch. Alleen de performancekunstenaar spreekt Duits. Verder is er nog een vuuremmer die Japanse haiku’s voordraagt.

Door de schitterende fotografie doet de film menigmaal denken aan hét icoon van de kunstfilmerij, Andrzej Tarkowski. Die stond echter niet te boek als lolbroek en La distancia bevat een aantal momenten van zwarte, absurdistische humor die vooral besteed zal zijn aan de fans van de Zweedse cineast Roy Andersson (Songs from the Second Floor; You, the Living). Men denke bijvoorbeeld aan een geluidsband van een vrouwelijk orgasme, waar een van de dwergen vaak naar luistert bij wijze van Arbeidsvitaminen. Zijn collega’s besteden er geen aandacht aan.

Een aantal recensenten geeft ruiterlijk toe, niet zeker te weten of het zin heeft te zoeken naar de diepere betekenislagen die de regisseur eventueel zou willen aanroeren. Ik zou zeggen: maak je geen zorgen. Belangrijk is dat de performancekunstenaar1206VG Distancia2 – met een dode haas op schoot – zichtbaar gelukkig wordt wanneer hij telepathisch kennis neemt van het slagen van de diefstal. Als u ziet wat ‘de afstand’ concreet inhoudt, zult u van harte met hem meevoelen. La distancia is een toonbeeld van filmisch vernuft en plezier (*****).

-----------------------
De top tien van 2014
Ook De Leunstoel heeft een top tien-lijstje aangelegd uit het filmaanbod van 2014. Zelfs de oppervlakkige filmkijker zal het niet ontgaan dat recensentenfavoriet Boyhood ontbreekt. Dat is geen bedrijfsongelukje. Afgezien van de veelgeprezen longitudinale gimmick – 12 jaar dezelfde (goede) acteurs die meegroeien met de personages – is er niets aan film dat zijn sterstatus rechtvaardigt. Voorts is een vader die lacherig de teleurstelling van zijn zoon kleineert als die hem herinnert aan een verbroken belofte, een grote lul. Het jochie had beter verdiend. Maar nu ter zake.

1. Winter Sleep
Nuri Bilge Ceylan is de beste filmer van het moment, en zijn ‘praatfilm’ getuigt van de eigenwijsheid die past bij zijn status. 196 minuten, zonder dat slaap en vermoeidheid de kans krijgen toe te slaan.

2. The Selfish Giant
Britse kitchen sink van de buitencategorie. Onnoemelijk treurig verhaal over twee straatschoffies.

3. The Grand Hotel Budapest
Wes Anderson overtreft al zijn eerdere kunstststukjes. Bevlogen scenario en een hoofdrol waarvoor hotelmanager Ralph Fiennes een Oscar mag krijgen.

4. Kreuzweg
Lelieblank tienermeisje wordt geplet tussen Christendom en een moeder die haar bestookt met paradoxale communicatie. Gezinstherapeutische inzichten uit de jaren zeventig lijken veertig jaar na dato nog even actueel.

5. Leviathan
Je moet al een heel goede filmer zijn om nog met iets origineels over corruptie in Rusland aan te komen, maar Andrey Zyagintev slaagt met vlag en wimpel.

6. Ida
Novice gaat in de jaren 60, samen met haar tante, op zoek naar het graf van haar ouders, die zijn omgekomen in WO2. Ze ontmoet een jonge saxofonist en ontdekt de muziek van John Coltrane. Hoe nu verder?

7. Mommy
Vrouw neemt zelf de opvoeding ter hand van haar ADHD-zoon die op het internaat waar hij verbleef niet gehandhaafd kon worden. Sterk spel van Anne Dorval en Antoine-Olivier Pilon in de vijfde film van wonderkind Xavier Dolan.

8. The Wolf of Wall Street.
Leonardo Di Caprio helpt op eigen kracht een bank naar de verdommenis. Niemand vermoedde dat de steracteur zo veel komisch talent had. Oscarwaardige rol.

9. The Skeleton Twins
Broer en zus ontmoeten elkaar weer, tien jaar ouder en wijzer. Hoogtepunt is een scène waarin Milo zogenaamd ontploft omdat Maggie de plot van zijn boek Marley and me bijna verklapt: ‘I Knew it. The fucking dog dies, right?’ Fijn spel van ras-acteurs.

10. Clouds of Sils Maria
Juliette Binoche maakt een remake van de film waarin ze eerder de rol van jonge blom vervulde. Nu is zij de rijpere vrouw, en haar huidige assistente speelt de rol van jonkie. Binoche is geweldig als altijd.

---------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD’s en veel meer
bij bolcom via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel

© 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Drie criminele dwergen (en een top-tien) Hans Knegtmans
1206VG Distancia1Een van de interessantste films tijdens de vorige versie van IFFR (2014) was La distancia van de Spaanse regisseur Sergio Caballero. Tegelijk was de film zo weird en ontoegankelijk dat ik ervan overtuigd was dat hij van zijn levensdagen niet de reguliere bioscoop zou bereiken. Wie schetst dus mijn verbazing toen ik na afloop van het festival in een persbericht de film genoemd zag in een lijstje van festivalfilms met een bioscooprelease. Een paar maanden geleden werd ook de datum van uitbrengen bekendgemaakt: 8 januari 2015. Ik noteerde dit in hoofdletters en met een uitroepteken in mijn agenda en op 9 januari was het zover.

Filmhuis Den Haag was een van de zeven dappere theaters waar de avontuurlijke filmliefhebber terecht kon. Zoals dat vaker gaat met cultfilms, bestond het publiek louter uit eenlingen. Tien in totaal. En dat op een vrijdagavond, wanneer men met zijn of haar partner een gezellige film pleegt uit te zoeken. Het is niet moeilijk te voorspellen dat alleen in het mondaine Amsterdam de film het misschien een tijdje volhoudt. Als het u wat lijkt moet u dus snel zijn, want hij is weg voor u het weet.

Het valt niet mee, de inhoud van La distancia te beschrijven zonder dat de lezer denkt dat de recensent de kluts kwijt is, of ten minste zijn oordeelkundig vermogen heeft verloren. Paroolrecensent Mike Peek begint zijn viersterrenbespreking dan ook met de verzuchting: ‘Nou, daar gaan we’. Ofwel: op hoop van zegen.

In een aftandse energiecentrale in Siberië zit al vele jaren een Oostenrijkse performancekunstenaar gevangen. (Hoe dat zo gekomen is vertelt ons een Russische voice-over, terwijl we in flashback een ambulance naar de desbetreffende locatie zien rijden.) De kunstenaar gaat een zakelijke overeenkomst aan met de dwergen Scumek, Baransky en Vólkov, die in misdaadkringen een reputatie hebben hoog te houden. Hun taak is, ‘De afstand’ te vinden en die voor hem te stelen. Dat is geen eitje: om het karwei te klaren moeten ze eerst afrekenen met een geduchte bewaker, namelijk een ‘mutant’. We volgen de dwergen in de week van voorbereiding en uitvoering van de klus.

Alle gesprekken in de film zijn ‘telepathisch’: we horen de tekst, maar zien de personages  niet praten. De meeste conversatie, waaronder die van de dwergen, is in het Russisch. Alleen de performancekunstenaar spreekt Duits. Verder is er nog een vuuremmer die Japanse haiku’s voordraagt.

Door de schitterende fotografie doet de film menigmaal denken aan hét icoon van de kunstfilmerij, Andrzej Tarkowski. Die stond echter niet te boek als lolbroek en La distancia bevat een aantal momenten van zwarte, absurdistische humor die vooral besteed zal zijn aan de fans van de Zweedse cineast Roy Andersson (Songs from the Second Floor; You, the Living). Men denke bijvoorbeeld aan een geluidsband van een vrouwelijk orgasme, waar een van de dwergen vaak naar luistert bij wijze van Arbeidsvitaminen. Zijn collega’s besteden er geen aandacht aan.

Een aantal recensenten geeft ruiterlijk toe, niet zeker te weten of het zin heeft te zoeken naar de diepere betekenislagen die de regisseur eventueel zou willen aanroeren. Ik zou zeggen: maak je geen zorgen. Belangrijk is dat de performancekunstenaar1206VG Distancia2 – met een dode haas op schoot – zichtbaar gelukkig wordt wanneer hij telepathisch kennis neemt van het slagen van de diefstal. Als u ziet wat ‘de afstand’ concreet inhoudt, zult u van harte met hem meevoelen. La distancia is een toonbeeld van filmisch vernuft en plezier (*****).

-----------------------
De top tien van 2014
Ook De Leunstoel heeft een top tien-lijstje aangelegd uit het filmaanbod van 2014. Zelfs de oppervlakkige filmkijker zal het niet ontgaan dat recensentenfavoriet Boyhood ontbreekt. Dat is geen bedrijfsongelukje. Afgezien van de veelgeprezen longitudinale gimmick – 12 jaar dezelfde (goede) acteurs die meegroeien met de personages – is er niets aan film dat zijn sterstatus rechtvaardigt. Voorts is een vader die lacherig de teleurstelling van zijn zoon kleineert als die hem herinnert aan een verbroken belofte, een grote lul. Het jochie had beter verdiend. Maar nu ter zake.

1. Winter Sleep
Nuri Bilge Ceylan is de beste filmer van het moment, en zijn ‘praatfilm’ getuigt van de eigenwijsheid die past bij zijn status. 196 minuten, zonder dat slaap en vermoeidheid de kans krijgen toe te slaan.

2. The Selfish Giant
Britse kitchen sink van de buitencategorie. Onnoemelijk treurig verhaal over twee straatschoffies.

3. The Grand Hotel Budapest
Wes Anderson overtreft al zijn eerdere kunstststukjes. Bevlogen scenario en een hoofdrol waarvoor hotelmanager Ralph Fiennes een Oscar mag krijgen.

4. Kreuzweg
Lelieblank tienermeisje wordt geplet tussen Christendom en een moeder die haar bestookt met paradoxale communicatie. Gezinstherapeutische inzichten uit de jaren zeventig lijken veertig jaar na dato nog even actueel.

5. Leviathan
Je moet al een heel goede filmer zijn om nog met iets origineels over corruptie in Rusland aan te komen, maar Andrey Zyagintev slaagt met vlag en wimpel.

6. Ida
Novice gaat in de jaren 60, samen met haar tante, op zoek naar het graf van haar ouders, die zijn omgekomen in WO2. Ze ontmoet een jonge saxofonist en ontdekt de muziek van John Coltrane. Hoe nu verder?

7. Mommy
Vrouw neemt zelf de opvoeding ter hand van haar ADHD-zoon die op het internaat waar hij verbleef niet gehandhaafd kon worden. Sterk spel van Anne Dorval en Antoine-Olivier Pilon in de vijfde film van wonderkind Xavier Dolan.

8. The Wolf of Wall Street.
Leonardo Di Caprio helpt op eigen kracht een bank naar de verdommenis. Niemand vermoedde dat de steracteur zo veel komisch talent had. Oscarwaardige rol.

9. The Skeleton Twins
Broer en zus ontmoeten elkaar weer, tien jaar ouder en wijzer. Hoogtepunt is een scène waarin Milo zogenaamd ontploft omdat Maggie de plot van zijn boek Marley and me bijna verklapt: ‘I Knew it. The fucking dog dies, right?’ Fijn spel van ras-acteurs.

10. Clouds of Sils Maria
Juliette Binoche maakt een remake van de film waarin ze eerder de rol van jonge blom vervulde. Nu is zij de rijpere vrouw, en haar huidige assistente speelt de rol van jonkie. Binoche is geweldig als altijd.

---------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD’s en veel meer
bij bolcom via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel
© 2015 Hans Knegtmans
powered by CJ2