archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Movies that Matter Hans Knegtmans

1111VG Movies1
Van 22 tot en met 26 maart vond in Den Haag het jaarlijkse Movies that Matter festival plaats, een initiatief van Amnesty International . ‘Hallo,’ zult u zeggen, ‘daar ben je wel knap laat mee!’ Ja en nee. De klok terugdraaien is onmogelijk. Maar als u niet naar Den Haag bent geweest, vanwege geen gelegenheid of onbekendheid met het festival, is er nog tijd genoeg om de schade in te halen. Niet het hele programma bestond uit premières. Veel festivalfilms zijn al enige tijd in de bioscoop te zien, zoals: 12 Years a Slave, Mandela: Long Walk to Freedom, Miele en Omar.

Wel zo interessant is het rijtje van films die binnenkort – sommige al in de filmweek van 27 maart of 3 april – de voornaamste  filmtheaters bereiken en daarna door de rest van het land gaan toeren. Daartoe behoren in ieder geval de speelfilms La jaula de Oro, Het vonnis, An Episode in the Life of an Iron Picker, Manuscripts Don’t Burn en The Attack. In de categorie documentaires zijn minimaal The Square en Pandora’s Promise zeker van landelijke bioscooprelease.
Op de welbekende internetsites IMDb, Rotten Tomatoes en Metacritic zult u zien dat de meeste van dit zevental een bovenmodale beoordeling van publiek en pers ten deel valt, evenals de nodige festivalprijzen die ze elders in de wacht hebben gesleept. En zelf kan ik over de drie films uit dit rijtje die ik tot nog toe heb bezocht ook alleen maar enthousiast zijn.

Vandaag werd bekend dat in Egypte 529 zogeheten Moslimbroeders ter dood zijn veroordeeld. Tot voor kort had ik me niet serieus verdiept in de politieke veranderingen die zich sinds 2011 in dat land hebben voltrokken, en had ik slechts een schimmig idee wat Moslimbroeders waren. Maar door het zien van de documentaire The Square heb ik in ieder geval genoeg bijgeleerd om de recente ontwikkelingen met meer aandacht en begrip te volgen dan voordien.
Regisseuse Jehane Noujaim toont, veelal door de stem en ogen van de idealistische, zachtmoedige Ahmed Hassan, zijn oudere vriend Magdy – een Moslimbroeder met gewetensproblemen – en de Brits-Egyptische acteur Khalid Abdalla – hier in de hoedanigheid van demonstrant – hoe het eraan toeging bij de bezetting van het Tahrirplein in Cairo, op 25 januari 2011. Aanvankelijk was het alleen de bedoeling de zittende president Moebarak weg te krijgen. Toen dat lukte met behulp van het leger, dacht een deel van de bezetters dat het vanaf nu geleidelijk alleen maar beter kon gaan en gaf men toe aan de eis van de legerleiding, het plein te ontruimen.
Dat bleek een vergissing. Tien maanden later, na nieuwe verkiezingen, kwam Mohammed Morsi aan de macht, een overtuigd aanhanger van de Moslimbroeders. Die toonde zich een waardige opvolger van Mubarak, maar dan nog een haartje erger. En weer greep het leger in. Het zette de president af en verklaarde de Moslimbroeders tot terroristen. De film eindigt in 2013. Niet dat het toen gedaan was met de repressie, maar een film kan niet eindeloos doorgaan met meer van hetzelfde.

The Square is een indrukwekkend werkstuk. Het soort film dat een niet-kenner zich bij een politieke documentaire voorstelt. Bonafide bezetters, magnifieke luchtbeelden van de grootste massademonstratie ooit (1.5 miljoen betogers), presidenten die hun plechtige beloften niet nakomen en een leger dat zonder enige terughoudendheid de burgerbevolking letterlijk platwalst. De camera volgt Ahmed Hassan op de voet, ook wanneer die zich naar de frontlinie haast, oog in oog met de zwaarbewapende oproerpolitie. Meerdere toeschouwers wendden bij de heftigste passages hun blik af. De film dong zonder succes in 2014 mee naar de Oscar voor beste documentaire. Wel grossierde hij in hoofdprijzen op andere, veelal prestigieuze festivals.

La jaula de oro is een speelfilm van de Mexicaanse regisseur Diego Quemada-Díez. Drie bevriende tieners besluiten de lange reis van Guatemala City naar Los Angeles te ondernemen. In Amerika is alles beter, dat weet iedereen. De stoere showbink Juan (Brandon López) is de vanzelfsprekende leider, begeleid door Samuel (Carlos Chajon) en Sara (Karen Martínez), die in een openbaar toilet haar haren kort knipt en haar1111VG Movies2 borsten insnoert, zodat ze met wat goede wil voor een knappe knul kan doorgaan. Al snel kruist de Indiaanse Chauk (Rodolfo Domínguez) hun pad. Juan moet niets hebben van dit vasthoudende type, dat bovendien geen woord Spaans spreekt. Maar Sara breekt een lans voor de vreemdeling en, enkele vechtpartijen later, bewijst hij zijn waarde doordat hij als enige van het viertal een gestolen kip de nek om durft  te draaien.

De reis vindt grotendeels plaats op het dak van een goederentrein. Veel gelukzoekers maken gebruik van dit illegale vervoermiddel naar een kansrijkere toekomst. Om de haverklap wordt de rit onderbroken. Door corrupte politieagenten of de met scherp schietende Mexicaanse grenswacht. En dat zijn niet de enigen die een slaatje willen slaan uit de behoeftige medemens. De passagiers worden nu eens geplukt door bandieten die de vrouwelijke passagiers ontvoeren, dan weer gekidnapt door doodenge mensenhandelaars. Nee, een picknick is het allerminst. De kijker heeft allang begrepen dat deze film geen happy end kent. In de slotscène zien we een van de vier tijdens zijn werk in een vleesfabriek in LA. In het land van de onbegrensde mogelijkheden mag hij de vloer vegen.
Het camerawerk is indrukwekkend, de amateuracteurs spelen volledig naturel, en de maker laat ons zelf beslissen wat hij eigenlijk te vertellen had. Eerder viel de film al in de prijzen in Cannes (A certain regard), Thessaloniki en Sao Paulo, niet de minste festivalsteden.

Tot slot nog kort iets over de Vlaamse productie Het vonnis van regisseur/scenarist Jan Verheyen. Als één film aantoont dat Movies that Matter en het concept blockbuster geen gezworen vijanden zijn, is deze het wel. Althans wanneer het Nederlandse publiek even enthousiast is als onze zuiderburen. De keurige Luc Segers verlaat met vrouw en kind een receptie. Hun auto stopt bij een benzinepomp waar de vrouw iets wil kopen. Daar ontmoet ze een griezelige man (psychotisch?, gedrogeerd?) die haar zonder plichtplegingen om zeep brengt.
Even later slaat hij Luc het ziekenhuis in. En het lieve dochtertje? Dat loopt bij het oversteken onder een auto.  Dit wordt geen vrolijke film. Luc neemt een advocaat, de gevaarlijke Kenny ook. Het lijkt een eitje voor de aanklager. Ware het niet dat er een procedurefout wordt gemaakt. Een onoplettende rechtsdienaar heeft verzuimd, zijn handtekening onder een document te zetten en Kenny wordt vrijgelaten. Een behoorlijk ziek uitgangspunt van een verder heel ingetogen film. Wanneer Luc zelf orde op zaken heeft gesteld – dit krijgen we niet in beeld, mogelijk om de man niet nodeloos onsympathiek af te schilderen – komt hij zelf in het beklaagdenbankje te zitten.

Een rechtbankdrama is niet altijd een artistiek succes, maar Verheyen doet weinig verkeerd. Het scenario bevat één vreemde schoonheidsfout. Vlak voor de slotpleidooien houdt de voormalige advocaat van Kenny - wier functie in het nieuwe proces mij niet duidelijk werd - een vurig pleidooi voor Lucs veroordeling. Kenny, zo legt ze in detail uit, heeft een onvoorstelbaar trieste jeugd gehad. Traumatisch verwaarloosd door zijn ouders.Vinden we het gek dat hij daar een gebrekkig normbesef aan heeft overgehouden? Nee mevrouw, dat vinden we niet gek. Maar misschien hadden alle betrokkenen dit wel wat eerder mogen horen.
Afgezien daarvan is Het vonnis van een bewonderenswaardige ingetogenheid. We blijven gevrijwaard van gejank en geschreeuw om de kijker scherp te houden. Er zijn geen nodeloze subplots om de zaak op te leuken. De meeste rollen zijn uitstekend bezet: Jappe Claes als procureur, Veerle Baetens als advocaat van de vreselijke Kenny en Johan Leysen als advocaat van Luc. Opvallend genoeg komt de hoofdpersoon (Koen de Bouw) nog het minste uit de verf, ook al doordat hij in de rechtbank weinig meer is dan een aandachtige toeschouwer. Het vonnis mag dan geen filmisch meesterwerk zijn, maar de film geeft genoeg stof tot nadenken over hoe straf en gerechtigheid zich tot elkaar verhouden.

---------------------------
Wie zijn bestellingen via deze link: (www.bol.com) doet, steunt De Leunstoel!


© 2014 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Movies that Matter Hans Knegtmans
1111VG Movies1
Van 22 tot en met 26 maart vond in Den Haag het jaarlijkse Movies that Matter festival plaats, een initiatief van Amnesty International . ‘Hallo,’ zult u zeggen, ‘daar ben je wel knap laat mee!’ Ja en nee. De klok terugdraaien is onmogelijk. Maar als u niet naar Den Haag bent geweest, vanwege geen gelegenheid of onbekendheid met het festival, is er nog tijd genoeg om de schade in te halen. Niet het hele programma bestond uit premières. Veel festivalfilms zijn al enige tijd in de bioscoop te zien, zoals: 12 Years a Slave, Mandela: Long Walk to Freedom, Miele en Omar.

Wel zo interessant is het rijtje van films die binnenkort – sommige al in de filmweek van 27 maart of 3 april – de voornaamste  filmtheaters bereiken en daarna door de rest van het land gaan toeren. Daartoe behoren in ieder geval de speelfilms La jaula de Oro, Het vonnis, An Episode in the Life of an Iron Picker, Manuscripts Don’t Burn en The Attack. In de categorie documentaires zijn minimaal The Square en Pandora’s Promise zeker van landelijke bioscooprelease.
Op de welbekende internetsites IMDb, Rotten Tomatoes en Metacritic zult u zien dat de meeste van dit zevental een bovenmodale beoordeling van publiek en pers ten deel valt, evenals de nodige festivalprijzen die ze elders in de wacht hebben gesleept. En zelf kan ik over de drie films uit dit rijtje die ik tot nog toe heb bezocht ook alleen maar enthousiast zijn.

Vandaag werd bekend dat in Egypte 529 zogeheten Moslimbroeders ter dood zijn veroordeeld. Tot voor kort had ik me niet serieus verdiept in de politieke veranderingen die zich sinds 2011 in dat land hebben voltrokken, en had ik slechts een schimmig idee wat Moslimbroeders waren. Maar door het zien van de documentaire The Square heb ik in ieder geval genoeg bijgeleerd om de recente ontwikkelingen met meer aandacht en begrip te volgen dan voordien.
Regisseuse Jehane Noujaim toont, veelal door de stem en ogen van de idealistische, zachtmoedige Ahmed Hassan, zijn oudere vriend Magdy – een Moslimbroeder met gewetensproblemen – en de Brits-Egyptische acteur Khalid Abdalla – hier in de hoedanigheid van demonstrant – hoe het eraan toeging bij de bezetting van het Tahrirplein in Cairo, op 25 januari 2011. Aanvankelijk was het alleen de bedoeling de zittende president Moebarak weg te krijgen. Toen dat lukte met behulp van het leger, dacht een deel van de bezetters dat het vanaf nu geleidelijk alleen maar beter kon gaan en gaf men toe aan de eis van de legerleiding, het plein te ontruimen.
Dat bleek een vergissing. Tien maanden later, na nieuwe verkiezingen, kwam Mohammed Morsi aan de macht, een overtuigd aanhanger van de Moslimbroeders. Die toonde zich een waardige opvolger van Mubarak, maar dan nog een haartje erger. En weer greep het leger in. Het zette de president af en verklaarde de Moslimbroeders tot terroristen. De film eindigt in 2013. Niet dat het toen gedaan was met de repressie, maar een film kan niet eindeloos doorgaan met meer van hetzelfde.

The Square is een indrukwekkend werkstuk. Het soort film dat een niet-kenner zich bij een politieke documentaire voorstelt. Bonafide bezetters, magnifieke luchtbeelden van de grootste massademonstratie ooit (1.5 miljoen betogers), presidenten die hun plechtige beloften niet nakomen en een leger dat zonder enige terughoudendheid de burgerbevolking letterlijk platwalst. De camera volgt Ahmed Hassan op de voet, ook wanneer die zich naar de frontlinie haast, oog in oog met de zwaarbewapende oproerpolitie. Meerdere toeschouwers wendden bij de heftigste passages hun blik af. De film dong zonder succes in 2014 mee naar de Oscar voor beste documentaire. Wel grossierde hij in hoofdprijzen op andere, veelal prestigieuze festivals.

La jaula de oro is een speelfilm van de Mexicaanse regisseur Diego Quemada-Díez. Drie bevriende tieners besluiten de lange reis van Guatemala City naar Los Angeles te ondernemen. In Amerika is alles beter, dat weet iedereen. De stoere showbink Juan (Brandon López) is de vanzelfsprekende leider, begeleid door Samuel (Carlos Chajon) en Sara (Karen Martínez), die in een openbaar toilet haar haren kort knipt en haar1111VG Movies2 borsten insnoert, zodat ze met wat goede wil voor een knappe knul kan doorgaan. Al snel kruist de Indiaanse Chauk (Rodolfo Domínguez) hun pad. Juan moet niets hebben van dit vasthoudende type, dat bovendien geen woord Spaans spreekt. Maar Sara breekt een lans voor de vreemdeling en, enkele vechtpartijen later, bewijst hij zijn waarde doordat hij als enige van het viertal een gestolen kip de nek om durft  te draaien.

De reis vindt grotendeels plaats op het dak van een goederentrein. Veel gelukzoekers maken gebruik van dit illegale vervoermiddel naar een kansrijkere toekomst. Om de haverklap wordt de rit onderbroken. Door corrupte politieagenten of de met scherp schietende Mexicaanse grenswacht. En dat zijn niet de enigen die een slaatje willen slaan uit de behoeftige medemens. De passagiers worden nu eens geplukt door bandieten die de vrouwelijke passagiers ontvoeren, dan weer gekidnapt door doodenge mensenhandelaars. Nee, een picknick is het allerminst. De kijker heeft allang begrepen dat deze film geen happy end kent. In de slotscène zien we een van de vier tijdens zijn werk in een vleesfabriek in LA. In het land van de onbegrensde mogelijkheden mag hij de vloer vegen.
Het camerawerk is indrukwekkend, de amateuracteurs spelen volledig naturel, en de maker laat ons zelf beslissen wat hij eigenlijk te vertellen had. Eerder viel de film al in de prijzen in Cannes (A certain regard), Thessaloniki en Sao Paulo, niet de minste festivalsteden.

Tot slot nog kort iets over de Vlaamse productie Het vonnis van regisseur/scenarist Jan Verheyen. Als één film aantoont dat Movies that Matter en het concept blockbuster geen gezworen vijanden zijn, is deze het wel. Althans wanneer het Nederlandse publiek even enthousiast is als onze zuiderburen. De keurige Luc Segers verlaat met vrouw en kind een receptie. Hun auto stopt bij een benzinepomp waar de vrouw iets wil kopen. Daar ontmoet ze een griezelige man (psychotisch?, gedrogeerd?) die haar zonder plichtplegingen om zeep brengt.
Even later slaat hij Luc het ziekenhuis in. En het lieve dochtertje? Dat loopt bij het oversteken onder een auto.  Dit wordt geen vrolijke film. Luc neemt een advocaat, de gevaarlijke Kenny ook. Het lijkt een eitje voor de aanklager. Ware het niet dat er een procedurefout wordt gemaakt. Een onoplettende rechtsdienaar heeft verzuimd, zijn handtekening onder een document te zetten en Kenny wordt vrijgelaten. Een behoorlijk ziek uitgangspunt van een verder heel ingetogen film. Wanneer Luc zelf orde op zaken heeft gesteld – dit krijgen we niet in beeld, mogelijk om de man niet nodeloos onsympathiek af te schilderen – komt hij zelf in het beklaagdenbankje te zitten.

Een rechtbankdrama is niet altijd een artistiek succes, maar Verheyen doet weinig verkeerd. Het scenario bevat één vreemde schoonheidsfout. Vlak voor de slotpleidooien houdt de voormalige advocaat van Kenny - wier functie in het nieuwe proces mij niet duidelijk werd - een vurig pleidooi voor Lucs veroordeling. Kenny, zo legt ze in detail uit, heeft een onvoorstelbaar trieste jeugd gehad. Traumatisch verwaarloosd door zijn ouders.Vinden we het gek dat hij daar een gebrekkig normbesef aan heeft overgehouden? Nee mevrouw, dat vinden we niet gek. Maar misschien hadden alle betrokkenen dit wel wat eerder mogen horen.
Afgezien daarvan is Het vonnis van een bewonderenswaardige ingetogenheid. We blijven gevrijwaard van gejank en geschreeuw om de kijker scherp te houden. Er zijn geen nodeloze subplots om de zaak op te leuken. De meeste rollen zijn uitstekend bezet: Jappe Claes als procureur, Veerle Baetens als advocaat van de vreselijke Kenny en Johan Leysen als advocaat van Luc. Opvallend genoeg komt de hoofdpersoon (Koen de Bouw) nog het minste uit de verf, ook al doordat hij in de rechtbank weinig meer is dan een aandachtige toeschouwer. Het vonnis mag dan geen filmisch meesterwerk zijn, maar de film geeft genoeg stof tot nadenken over hoe straf en gerechtigheid zich tot elkaar verhouden.

---------------------------
Wie zijn bestellingen via deze link: (www.bol.com) doet, steunt De Leunstoel!
© 2014 Hans Knegtmans
powered by CJ2