archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
A Royal Affair, met Madame naar de film Willem Minderhout

1002VG Mme X
Merteuil 18
Het gaf heel wat bekijks in de doorgaans zo slaperige Breestraat in Leiden: een dame in een Pompadour-jurk met wel een meter hoog opgestoken haar baande zich een weg door de toegestroomde mensenmassa in de richting van theater Trianon. Aan haar zijde liep een man in wie wij schrijver dezes meenden te herkennen. Ze werden op hun hielen gezeten door een filmploeg.

De dame, niemand minder dan markiezin Merteuil, sloeg geen acht op de omstanders. Ze stapte zelfverzekerd door totdat ze door haar begeleider tot staan werd gebracht. ‘We zijn er. Dit is Trianon’ ‘Dit? U houdt mij voor het lapje! Dit hier lijkt in het geheel niet op het Trianon van Marie-Antoinette waar ik menig toneelstuk heb gezien en waar ik nachten spelend en gokkend heb doorgebracht. U moet zich vergissen’ ‘Nee, nee, dit is een bioscoop. Het is wel genoemd naar het Trianon uit Versailles, maar het lijkt er inderdaad niet erg op. Het is een wat verlopen gebouw, maar u zult vast gecharmeerd zijn van de prachtige stucplafonds.’

Al babbelend waren de markiezin en schrijver dezes doorgelopen naar het loketje. ‘Twee maal ‘A Royal Affair’ alstublieft.’ ‘Bent u van het promotieteam?’ vroeg het meisje achter het loket ‘dan mag u best gratis naar binnen.’ Schrijver dezes maakte gretig gebruik van deze buitenkans en begeleidde de markiezin naar binnen.

In de wat morsige lounge zaten Leidse filmliefhebbers aan tafeltjes flesjes bier te drinken. De entree van de markiezin doorbrak de landerige sfeer. IPods, IPads, Galaxy’s, BlackBerry’s en zelfs een enkel fototoestel werden uit jassen en tassen opgediept om foto’s te maken van de markiezin ‘Are you Alicia Vikander?’, vroeg een vermetele cinefiel, ene Knegtmans, die zich blijkbaar in de cast had verdiept. ‘May I have your autograph?’ Als blikken konden doden had Leiden nu een filmliefhebber minder gehad en had De Leunstoel het zonder filmrubriek moeten stellen.

Het hautaine gedrag van de markiezin temperde het enthousiasme van de aanwezigen nogal. Toen het tijd werd om in de filmzaal plaats te nemen sloeg het enthousiasme zelfs om in ergernis: het opgestoken haar van de edelvrouw benam de bioscoopgangers achter haar het zicht. Het grauw nam dat niet en er werd luid geprotesteerd. Uiteindelijk lukte het schrijver dezes om madame Merteuil te bewegen om zich met haar crinoline in een van de ongezellige eenzitsbankjes aan de zijkant van het zaaltje te persen. De rust keerde weer, de lichten doofden, de film begon.


Na de film, op een duister terras aan de Oude Rijn. Madame de Merteuil roert kregelig haar cappuccino, schrijver dezes neemt diepe teugen uit een glas Duvel. Plotseling neemt de markiezin het woord.

‘Dat was prachtig! Prachtig! Zo zou mijn film ook moeten zijn! Zo moet ie worden! Een gekke koning, een prachtige en intelligente koningin, een intellectueel – uiteraard een arts – die samen met die koningin Denemarken uit de duisternis naar het licht wil brengen. Verander wat aan de details: maar dat is het leven wat ik geleefd had willen hebben. Jammer dat ik met u als schrijver zit opgescheept Er zit helemaal geen lijn in mijn verhaal. Het schiet van de hak op de tak. Kijk nu eens naar die film, schrijvertje! Met uitzondering van een klein uitstapje naar Kiel of Danzig – de precieze locatie is mij ontschoten – het executieterrein en de plaats van ballingschap van die arme koningin in Celle speelt alles zich af in het koninklijk paleis in Kopenhagen. Eenheid van tijd, van plaats en van handeling! ABC-tje! Gewoon Aristoteles nog eens nalezen. Racine, Molierel, Corneille! Maar nee, hoor. Meneer stuitert gewoon van het ene tijdperk naar het andere. Prutser!’

Schrijver dezes zat even met zijn mond vol tanden en bestelde een derde Duvel. Toen schraapte hij zijn keel. ´Een koningin Caroline Mathilde kan ik niet van u maken, noch een Struensee. Een vrouwelijke arts met verlichte ideeën is ondenkbaar in de achttiende eeuw. Ook het redden van Frankrijk lijkt mij een te zware taak voor u. Kwamen we uw echtgenoot niet tegen die in het ambtenaren-nummer van De Leunstoel op weg was naar het schavot? Of hij daar ook daadwerkelijk belandt is de vraag, maar de Franse Revolutie zal er niet prettiger op worden. Het thema van ‘A Royal Affair’ is uiteraard ook ons thema: het gevecht op leven en dood van een modern ‘verlicht’ levensgevoel met de gruwelen van het Ancien Regime. Ik ben helaas geen Bodil Steensen-Leth die dat allemaal tot een fraai afgerond verhaal kan omsmeden, maar ik doe mijn best. Laten we terugkeren tot de keukentafel in Troyes.’

‘Alweer naar die verdomde keukentafel? Ik wil leven! Ik wil weg uit dat stoffige Troyes!’ ‘Ja, Madame, ik doe mijn best. Maar we moeten toch beginnen bij het begin. U bent immers nog steeds geen markiezin, u heeft nog geen jeugdtrauma en u heeft de liefde nog niet bedreven met Nicolas Rétif de la Bretonne en dat hadden we hem beloofd. Ook Manon Lescaut wil u nog spreken en de markies d’Argence wil u kennis laten maken met Therese. Ik heb geen idee hoe ik dat op Aristoteliaanse wijze in een samenhangend verhaal kan proppen.‘ ‘En dan vergeet u nog wie die schurk van een Choderlos de Laclos met gelijke munt terug moeten betalen! Daar heb ik u immers voor ingehuurd’. ‘Uw opdracht drukt als een zware last op mijn schouders Madame, maar ik zal mijn best voor u doen.’

Onderweg naar de bus door het regenachtige Leiden hield Madame ineens stil. ‘Ik heb een idee!’, sprak ze enthousiast. ‘Als we nu eerst eens een afgerond verhaal maken van mijn betrekkingen met de heer Casanova, die oude viezerik van een Mirabeau en die schattige Donatien de Sade? Ik heb al een titel: Vijftig tinten bont en blauw! Daar is vast een groter publiek voor te vinden dan voor al dat gezeur over politiek en filosofie. Zien we later wel verder.‘ Schrijver dezes schrok van dit verzoek en liet zijn schouders hangen. ‘Chere Madame’, stotterde hij na enige tijd, ‘ik denk niet dat we dat in De Leunstoel mogen publiceren.’ ‘Dan wend ik me wel direct tot Mai Spijkers’, sprak de markiezin terwijl ze haar OV-chipcard uit haar beursje haalde.

 
**************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2012 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
A Royal Affair, met Madame naar de film Willem Minderhout
1002VG Mme X
Merteuil 18
Het gaf heel wat bekijks in de doorgaans zo slaperige Breestraat in Leiden: een dame in een Pompadour-jurk met wel een meter hoog opgestoken haar baande zich een weg door de toegestroomde mensenmassa in de richting van theater Trianon. Aan haar zijde liep een man in wie wij schrijver dezes meenden te herkennen. Ze werden op hun hielen gezeten door een filmploeg.

De dame, niemand minder dan markiezin Merteuil, sloeg geen acht op de omstanders. Ze stapte zelfverzekerd door totdat ze door haar begeleider tot staan werd gebracht. ‘We zijn er. Dit is Trianon’ ‘Dit? U houdt mij voor het lapje! Dit hier lijkt in het geheel niet op het Trianon van Marie-Antoinette waar ik menig toneelstuk heb gezien en waar ik nachten spelend en gokkend heb doorgebracht. U moet zich vergissen’ ‘Nee, nee, dit is een bioscoop. Het is wel genoemd naar het Trianon uit Versailles, maar het lijkt er inderdaad niet erg op. Het is een wat verlopen gebouw, maar u zult vast gecharmeerd zijn van de prachtige stucplafonds.’

Al babbelend waren de markiezin en schrijver dezes doorgelopen naar het loketje. ‘Twee maal ‘A Royal Affair’ alstublieft.’ ‘Bent u van het promotieteam?’ vroeg het meisje achter het loket ‘dan mag u best gratis naar binnen.’ Schrijver dezes maakte gretig gebruik van deze buitenkans en begeleidde de markiezin naar binnen.

In de wat morsige lounge zaten Leidse filmliefhebbers aan tafeltjes flesjes bier te drinken. De entree van de markiezin doorbrak de landerige sfeer. IPods, IPads, Galaxy’s, BlackBerry’s en zelfs een enkel fototoestel werden uit jassen en tassen opgediept om foto’s te maken van de markiezin ‘Are you Alicia Vikander?’, vroeg een vermetele cinefiel, ene Knegtmans, die zich blijkbaar in de cast had verdiept. ‘May I have your autograph?’ Als blikken konden doden had Leiden nu een filmliefhebber minder gehad en had De Leunstoel het zonder filmrubriek moeten stellen.

Het hautaine gedrag van de markiezin temperde het enthousiasme van de aanwezigen nogal. Toen het tijd werd om in de filmzaal plaats te nemen sloeg het enthousiasme zelfs om in ergernis: het opgestoken haar van de edelvrouw benam de bioscoopgangers achter haar het zicht. Het grauw nam dat niet en er werd luid geprotesteerd. Uiteindelijk lukte het schrijver dezes om madame Merteuil te bewegen om zich met haar crinoline in een van de ongezellige eenzitsbankjes aan de zijkant van het zaaltje te persen. De rust keerde weer, de lichten doofden, de film begon.


Na de film, op een duister terras aan de Oude Rijn. Madame de Merteuil roert kregelig haar cappuccino, schrijver dezes neemt diepe teugen uit een glas Duvel. Plotseling neemt de markiezin het woord.

‘Dat was prachtig! Prachtig! Zo zou mijn film ook moeten zijn! Zo moet ie worden! Een gekke koning, een prachtige en intelligente koningin, een intellectueel – uiteraard een arts – die samen met die koningin Denemarken uit de duisternis naar het licht wil brengen. Verander wat aan de details: maar dat is het leven wat ik geleefd had willen hebben. Jammer dat ik met u als schrijver zit opgescheept Er zit helemaal geen lijn in mijn verhaal. Het schiet van de hak op de tak. Kijk nu eens naar die film, schrijvertje! Met uitzondering van een klein uitstapje naar Kiel of Danzig – de precieze locatie is mij ontschoten – het executieterrein en de plaats van ballingschap van die arme koningin in Celle speelt alles zich af in het koninklijk paleis in Kopenhagen. Eenheid van tijd, van plaats en van handeling! ABC-tje! Gewoon Aristoteles nog eens nalezen. Racine, Molierel, Corneille! Maar nee, hoor. Meneer stuitert gewoon van het ene tijdperk naar het andere. Prutser!’

Schrijver dezes zat even met zijn mond vol tanden en bestelde een derde Duvel. Toen schraapte hij zijn keel. ´Een koningin Caroline Mathilde kan ik niet van u maken, noch een Struensee. Een vrouwelijke arts met verlichte ideeën is ondenkbaar in de achttiende eeuw. Ook het redden van Frankrijk lijkt mij een te zware taak voor u. Kwamen we uw echtgenoot niet tegen die in het ambtenaren-nummer van De Leunstoel op weg was naar het schavot? Of hij daar ook daadwerkelijk belandt is de vraag, maar de Franse Revolutie zal er niet prettiger op worden. Het thema van ‘A Royal Affair’ is uiteraard ook ons thema: het gevecht op leven en dood van een modern ‘verlicht’ levensgevoel met de gruwelen van het Ancien Regime. Ik ben helaas geen Bodil Steensen-Leth die dat allemaal tot een fraai afgerond verhaal kan omsmeden, maar ik doe mijn best. Laten we terugkeren tot de keukentafel in Troyes.’

‘Alweer naar die verdomde keukentafel? Ik wil leven! Ik wil weg uit dat stoffige Troyes!’ ‘Ja, Madame, ik doe mijn best. Maar we moeten toch beginnen bij het begin. U bent immers nog steeds geen markiezin, u heeft nog geen jeugdtrauma en u heeft de liefde nog niet bedreven met Nicolas Rétif de la Bretonne en dat hadden we hem beloofd. Ook Manon Lescaut wil u nog spreken en de markies d’Argence wil u kennis laten maken met Therese. Ik heb geen idee hoe ik dat op Aristoteliaanse wijze in een samenhangend verhaal kan proppen.‘ ‘En dan vergeet u nog wie die schurk van een Choderlos de Laclos met gelijke munt terug moeten betalen! Daar heb ik u immers voor ingehuurd’. ‘Uw opdracht drukt als een zware last op mijn schouders Madame, maar ik zal mijn best voor u doen.’

Onderweg naar de bus door het regenachtige Leiden hield Madame ineens stil. ‘Ik heb een idee!’, sprak ze enthousiast. ‘Als we nu eerst eens een afgerond verhaal maken van mijn betrekkingen met de heer Casanova, die oude viezerik van een Mirabeau en die schattige Donatien de Sade? Ik heb al een titel: Vijftig tinten bont en blauw! Daar is vast een groter publiek voor te vinden dan voor al dat gezeur over politiek en filosofie. Zien we later wel verder.‘ Schrijver dezes schrok van dit verzoek en liet zijn schouders hangen. ‘Chere Madame’, stotterde hij na enige tijd, ‘ik denk niet dat we dat in De Leunstoel mogen publiceren.’ ‘Dan wend ik me wel direct tot Mai Spijkers’, sprak de markiezin terwijl ze haar OV-chipcard uit haar beursje haalde.

 
**************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2012 Willem Minderhout
powered by CJ2