archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Zelfs voor de schattigste actrice Hans Knegtmans

0917VG Juf
Een Franse filmkomedie is één ding, maar een Franse film met de actrice Audrey Tautou is op zichzelf een volwaardig subgenre. Die naam zegt u niets? Amélie dan? Of, zoals de film voluit heet, Le fabuleux destin d’Amélie Poulain? Nou, dat meisje dus.

Inmiddels is ze 10 jaar ouder. Soms zie je dat. Vaak niet. Zo heeft de kijker de vreemde gewaarwording dat in La délicatesse de actrice het ene moment een ongerept kindvrouwtje van pakweg 19 lijkt, en het volgende moment een enigszins doorleefde oudere jongere van 35. Nog wel mooi, maar met zorgrimpels door toedoen van haar vriend en/of nakroost. Maar, ongeacht haar visuele leeftijd van het moment, laat de kittigheid haar personage Nathalie – ook alweer zo’n jeugdige naam – geen seconde in de steek.
Je moet daar tegen kunnen. Vroegere fans van Sandra Bullock zullen er geen enkele moeite mee hebben, terwijl omgekeerd bewonderaars van Jennifer Lawrence (Winter’s Bone, The Hunger Games) bij het zien van zo veel snoezigheid kans lopen op een astma-aanval.

De film begint met wat volgens de makers ongetwijfeld een utopische wereld is. Nathalie en een gênant vlotte jongeman vallen als bakstenen voor elkaars charmes, en vijf minuten later zijn ze getrouwd. So far so good. Echter: lekker is maar een vinger lang. Tijdens een onschuldig jogrondje – ‘ik ben zo weer terug’ – wordt hij doodgereden.
Drie jaar later heeft Nathalie zich verloren in een goedbetaalde maar vreugdeloze baan in het bedrijfsleven. De avances van haar geile chef, die ook nog eens getrouwd is, wimpelt ze resoluut af. (We hadden ook niet anders verwacht.)

Daarentegen brengt ze haar slome ondergeschikte, de Zweed Markus, in alle staten van verwarring en verliefdheid door hem tijdens een dienstgesprek plompverloren op de mond te zoenen. Natuurlijk weet ze de volgende dag niet wat haar bezield heeft. Markus al evenmin, want zulke mooie meisjes vallen nooit op hem, met zijn licht kalende kop en een trui over zijn overhemd (daar tillen die Fransen kennelijk0917VG Lover zwaar aan). Zo modderen de twee verder, en de kijker vraagt zich af welke plotwending de regisseurs David en Stéphane Foenkinos nog in petto hebben.

Het antwoord is: ‘geen’. Althans, niet een ontwikkeling die begrijpelijk maakt waarom Nathalie haar aanvankelijke reserves heeft overwonnen. Welke barrière heeft ze precies geslecht? Het enige dat de regisseur heeft uitgelegd, is dat Nathalie’s kennissen Markus niet erg cool en sexy vinden. Nou, pech gehad dan, zou je zeggen. Een vrouw van het type Nathalie heeft, net als haar beroemde voorganger Amélie, natuurlijk lak aan de burgerlijke, bekrompen medemens. Authenticiteit staat hoog in haar vaandel. Dus wat is het probleem?

Waarschijnlijk is David de Foenkinos de hoofdschuldige van deze verwarring. La délicatesse is de verfilming van zijn eigen, gelijknamige roman. Gegeven dat hij hoogstpersoonlijk het filmscript voor zijn rekening nam, moeten we vrezen dat hij niet voldoende durfde te schrappen in zijn lievelingsboek. Anders gezegd, hij heeft zich onvoldoende rekenschap gegeven van het wijze advies kill your darlings. Kunstenaars die dat nalaten begrijpen niet dat weglaten vaak de verstandigste zet is om, in dit geval, informatie en volledigheid op te offeren aan de eisen die een speelfilm stelt. Evenmin is het hem gelukt al die welluidende boekenzinnen te vertalen in beelden die hetzelfde verhaal vertellen als de papieren versie.

Door dit alles verliest de kijker het zicht op het grote geheel. En de komisch bedoelde passages vallen regelmatig in een peilloze diepte. De film bevat minstens vijf ‘grappige’ momenten die door mijn medebezoekers niet werden opgemerkt, getuige de doodse stilte in de zaal. Zo valt er zelfs voor de schattigste Franse actrice van het moment en haar vakbekwame tegenspeler François Damiens (als Markus) geen eer te behalen.
 
************************************************


© 2012 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Zelfs voor de schattigste actrice Hans Knegtmans
0917VG Juf
Een Franse filmkomedie is één ding, maar een Franse film met de actrice Audrey Tautou is op zichzelf een volwaardig subgenre. Die naam zegt u niets? Amélie dan? Of, zoals de film voluit heet, Le fabuleux destin d’Amélie Poulain? Nou, dat meisje dus.

Inmiddels is ze 10 jaar ouder. Soms zie je dat. Vaak niet. Zo heeft de kijker de vreemde gewaarwording dat in La délicatesse de actrice het ene moment een ongerept kindvrouwtje van pakweg 19 lijkt, en het volgende moment een enigszins doorleefde oudere jongere van 35. Nog wel mooi, maar met zorgrimpels door toedoen van haar vriend en/of nakroost. Maar, ongeacht haar visuele leeftijd van het moment, laat de kittigheid haar personage Nathalie – ook alweer zo’n jeugdige naam – geen seconde in de steek.
Je moet daar tegen kunnen. Vroegere fans van Sandra Bullock zullen er geen enkele moeite mee hebben, terwijl omgekeerd bewonderaars van Jennifer Lawrence (Winter’s Bone, The Hunger Games) bij het zien van zo veel snoezigheid kans lopen op een astma-aanval.

De film begint met wat volgens de makers ongetwijfeld een utopische wereld is. Nathalie en een gênant vlotte jongeman vallen als bakstenen voor elkaars charmes, en vijf minuten later zijn ze getrouwd. So far so good. Echter: lekker is maar een vinger lang. Tijdens een onschuldig jogrondje – ‘ik ben zo weer terug’ – wordt hij doodgereden.
Drie jaar later heeft Nathalie zich verloren in een goedbetaalde maar vreugdeloze baan in het bedrijfsleven. De avances van haar geile chef, die ook nog eens getrouwd is, wimpelt ze resoluut af. (We hadden ook niet anders verwacht.)

Daarentegen brengt ze haar slome ondergeschikte, de Zweed Markus, in alle staten van verwarring en verliefdheid door hem tijdens een dienstgesprek plompverloren op de mond te zoenen. Natuurlijk weet ze de volgende dag niet wat haar bezield heeft. Markus al evenmin, want zulke mooie meisjes vallen nooit op hem, met zijn licht kalende kop en een trui over zijn overhemd (daar tillen die Fransen kennelijk0917VG Lover zwaar aan). Zo modderen de twee verder, en de kijker vraagt zich af welke plotwending de regisseurs David en Stéphane Foenkinos nog in petto hebben.

Het antwoord is: ‘geen’. Althans, niet een ontwikkeling die begrijpelijk maakt waarom Nathalie haar aanvankelijke reserves heeft overwonnen. Welke barrière heeft ze precies geslecht? Het enige dat de regisseur heeft uitgelegd, is dat Nathalie’s kennissen Markus niet erg cool en sexy vinden. Nou, pech gehad dan, zou je zeggen. Een vrouw van het type Nathalie heeft, net als haar beroemde voorganger Amélie, natuurlijk lak aan de burgerlijke, bekrompen medemens. Authenticiteit staat hoog in haar vaandel. Dus wat is het probleem?

Waarschijnlijk is David de Foenkinos de hoofdschuldige van deze verwarring. La délicatesse is de verfilming van zijn eigen, gelijknamige roman. Gegeven dat hij hoogstpersoonlijk het filmscript voor zijn rekening nam, moeten we vrezen dat hij niet voldoende durfde te schrappen in zijn lievelingsboek. Anders gezegd, hij heeft zich onvoldoende rekenschap gegeven van het wijze advies kill your darlings. Kunstenaars die dat nalaten begrijpen niet dat weglaten vaak de verstandigste zet is om, in dit geval, informatie en volledigheid op te offeren aan de eisen die een speelfilm stelt. Evenmin is het hem gelukt al die welluidende boekenzinnen te vertalen in beelden die hetzelfde verhaal vertellen als de papieren versie.

Door dit alles verliest de kijker het zicht op het grote geheel. En de komisch bedoelde passages vallen regelmatig in een peilloze diepte. De film bevat minstens vijf ‘grappige’ momenten die door mijn medebezoekers niet werden opgemerkt, getuige de doodse stilte in de zaal. Zo valt er zelfs voor de schattigste Franse actrice van het moment en haar vakbekwame tegenspeler François Damiens (als Markus) geen eer te behalen.
 
************************************************
© 2012 Hans Knegtmans
powered by CJ2