archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een pleeggezin van psychopaten Hans Knegtmans

0810VG IMBd
Filmdistributeurs lijken soms een zesde zintuig te hebben dat hun vertelt welke slechte films de kassa uitbundig zullen doen rinkelen en, omgekeerd, welke juweeltjes het publiek links zal laten liggen.
De Australische film Animal Kingdom behoort tot die tweede categorie. Hij mag dan op het gerenommeerde Sundance-festival de speciale juryprijs hebben bemachtigd in de categorie beste film, en de Amerikaanse pers mag hem bijna unaniem de hemel in prijzen, de Nederlandse distributeur Paradiso was niet overtuigd.

Uiteindelijk ging de film uit in slechts vier kopieën: twee in Amsterdam (de enige stad in Nederland waar het publiek niet massaal terugdeinst voor een moeilijk toegankelijke film), en nog één in Den Haag en Utrecht. Geen Rotterdam, geen Nijmegen, geen Groningen. En kijk, op de tweede vertoningsdag – vrijdag 4 maart, 21.50 uur – bezochten welgeteld 19 bezoekers samen met mij het Haagse Pathé 5. Conclusie: als u deze film op het programma heeft, moet u als de sodemieter naar de bioscoop, voor hij verdwaalt in de doolhof van filmzaaltjes, ergens tussen Boxtel en Schagen.

Hoe weten ze dat bij Paradiso? Het zou kunnen zijn dat ze afgaan op statistische gegevens. Aan de hand van de filmsite IMDb kan elke amateur opzoeken hoe de film, commercieel gezien, in de VS geboerd heeft. In het weekend van 15 augustus 2010 ging hij in première. Op 13 februari 2011, toen de laatste bioscoop hem van het programma haalde, had hij € 728,000 opgebracht. Dat lijkt best veel. Maar als we de ranglijst van filmopbrengsten in Nederland over de laatste twintig jaar bekijken, zou hij daarin een troosteloze 868e positie innemen. Net voor 8 mm weliswaar, maar achter Eline Vere.
Op het toppunt van zijn populariteit werd de film vertoond in 61 Amerikaanse theaters. Ter vergelijking: in het filmweekend van donderdag 24 tot zondag 27 februari draaiden in Nederland wel 11 films in meer kopieën (63 tot 124).

Ook op niet-statistische gronden was er enige reden om op voorhand te twijfelen aan commercieel succes. De film biedt, kort gezegd, geen zaterdagavondkost. Animal Kingdom laat het afweten wat betreft spectaculaire achtervolgingen, ellenlange shootouts, en ander spektakel. Ook bevat de film geen gevatte wisecracks of coole oneliners. Maar wist het eerste cohort thuisblijvers van deze ‘tekortkomingen’? Zo ja, hoe?
Volgens het hoofd verkoop van Paradiso is de verklaring veel simpeler. Omdat in februari en maart elke hier uitgebrachte film veel concurrentie moet duchten, had de distributeur de film met weinig fanfare op de markt gebracht. Daardoor hield ten eerste de belangstelling van de bioscoopexploitanten niet over, en nam voorts het publiek pas door recensies in de Nederlandse pers kennis van de film. Daarbovenop toonde de Nederlandse dagbladpers zich slechts gematigd enthousiast.

Zo wordt Animal Kingdom nu ondergesneeuwd door gelikte publieksfavorieten als Black Swan en The King’s Speech. De film verdient beter. Veel beter. Alleen al de beginscène is overdonderend. In een flat in Melbourne kijkt de zeventienjarige Joshua ‘J’ Cody (James Frecheville) glazig naar het tv-spelletje Deal or No Deal. Zijn moeder ligt naast hem op de bank te slapen. Dat denken we tenminste, tot twee ziekenbroeders de flat binnenlopen en haar onderzoeken. Een fatale overdosis heroïne, constateren ze. Dat had J. zelf ook al bedacht. De moeder wordt levenloos per brancard afgevoerd en J. belt zijn oma Janine op. Of zij hem wil helpen met de afwikkeling van de begrafenis en zo? Dat heeft ze indertijd toen haar man stierf ook zo goed geregeld. Even later staat het kwieke mensje op de stoep, kust haar kleinzoon lang en innig en neemt hem mee naar haar huis.

Daar ontmoet hij zijn drie ooms. Craig (Sullivan Stapleton) zit in de drugshandel, de veel jongere Darren (Luke Ford) doet alles wat zijn broer ‘Pope’ hem opdraagt. Meestal is dat een bankroof. Pope zelf (Ben Mendelsohn) is tijdelijk ondergedoken omdat de politie hem op het spoor is, maar hij komt vaak even buurten. Ten slotte maakt J. kennis met huisvriend Barry Brown (Joel Edgerton). Al gauw blijkt dat de enige man in het gezin te zijn die er een zeker normbesef op na houdt. Zo leert hij J. dat hij na toiletbezoek altijd zijn handen moet wassen. En tijdens een familiebijeenkomst in een fastfoodrestaurant sust hij tactvol een woede-uitbarsting van Craig tegenover de serveerster, als zij hem voor de tweede keer vraagt zijn sigaret te doven.

Abrupt komt een einde aan Barry’s heilzame invloed. Gefrustreerd over de onvindbaarheid van Pope schiet de politie hem zonder pardon aan flarden in zijn geparkeerde auto. Hierna is J. overgeleverd aan de grillen van zijn ooms. Na een te verwachten wraakoefening op de politie wordt ook J. verhoord. Craig en vooral Pope beschouwen hem steeds meer als risicofactor dan als dierbaar familielid. Ook J.’s nieuwe vriendinnetje Nicky zien zij als een gevaar voor hun veiligheid.
J. is wel naïef maar niet mal, en hij beseft dat hij het beste zijn logeeradres zo snel mogelijk kan verlaten. Hij wordt daarbij gesteund door Nathan Leckie (Guy Pierce), rechercheur bij de afdeling moordzaken. Deze kan enerzijds J.’s informatie over zijn familie goed gebruiken, anderzijds is hij oprecht geïnteresseerd in het welzijn van de jongen. Aan de hand van een korte inleiding in de evolutieleer maakt hij hem duidelijk dat op termijn solidariteit met zijn familie geen winnende optie is.

Zoals gezegd onttrekt Animal Kingdom zich aan de clichés van het misdaadgenre. Eerder is de film een beangstigende studie van een tiener die door zijn misdadige familie geslachtofferd dreigt te worden. En dan heb ik het niet alleen over oom Craig en oom Pope. Op de achtergrond heeft oma Janine ‘Smurf’ Cody als ultieme wolf in schaapskleren de regie over het familiebedrijf stevig in handen. Jacki Weaver kreeg voor haar rol terecht een Oscarnominatie.
In al zijn understatement houdt de film de kijker in een wurgende greep. Zoals een Amerikaanse criticus het formuleerde: zodra een van de broers zijn mond opendoet, weet je bijna zeker dat er iets akeligs zal gebeuren. Kijkers die in 1999 na het zien van de veelgehypte 'horrorfilm' The Blair Witch Project niet-begrijpend hun schouders ophaalden, kunnen nu – ook al is dit een totaal ander genre – alsnog aan hun trekken komen.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2011 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een pleeggezin van psychopaten Hans Knegtmans
0810VG IMBd
Filmdistributeurs lijken soms een zesde zintuig te hebben dat hun vertelt welke slechte films de kassa uitbundig zullen doen rinkelen en, omgekeerd, welke juweeltjes het publiek links zal laten liggen.
De Australische film Animal Kingdom behoort tot die tweede categorie. Hij mag dan op het gerenommeerde Sundance-festival de speciale juryprijs hebben bemachtigd in de categorie beste film, en de Amerikaanse pers mag hem bijna unaniem de hemel in prijzen, de Nederlandse distributeur Paradiso was niet overtuigd.

Uiteindelijk ging de film uit in slechts vier kopieën: twee in Amsterdam (de enige stad in Nederland waar het publiek niet massaal terugdeinst voor een moeilijk toegankelijke film), en nog één in Den Haag en Utrecht. Geen Rotterdam, geen Nijmegen, geen Groningen. En kijk, op de tweede vertoningsdag – vrijdag 4 maart, 21.50 uur – bezochten welgeteld 19 bezoekers samen met mij het Haagse Pathé 5. Conclusie: als u deze film op het programma heeft, moet u als de sodemieter naar de bioscoop, voor hij verdwaalt in de doolhof van filmzaaltjes, ergens tussen Boxtel en Schagen.

Hoe weten ze dat bij Paradiso? Het zou kunnen zijn dat ze afgaan op statistische gegevens. Aan de hand van de filmsite IMDb kan elke amateur opzoeken hoe de film, commercieel gezien, in de VS geboerd heeft. In het weekend van 15 augustus 2010 ging hij in première. Op 13 februari 2011, toen de laatste bioscoop hem van het programma haalde, had hij € 728,000 opgebracht. Dat lijkt best veel. Maar als we de ranglijst van filmopbrengsten in Nederland over de laatste twintig jaar bekijken, zou hij daarin een troosteloze 868e positie innemen. Net voor 8 mm weliswaar, maar achter Eline Vere.
Op het toppunt van zijn populariteit werd de film vertoond in 61 Amerikaanse theaters. Ter vergelijking: in het filmweekend van donderdag 24 tot zondag 27 februari draaiden in Nederland wel 11 films in meer kopieën (63 tot 124).

Ook op niet-statistische gronden was er enige reden om op voorhand te twijfelen aan commercieel succes. De film biedt, kort gezegd, geen zaterdagavondkost. Animal Kingdom laat het afweten wat betreft spectaculaire achtervolgingen, ellenlange shootouts, en ander spektakel. Ook bevat de film geen gevatte wisecracks of coole oneliners. Maar wist het eerste cohort thuisblijvers van deze ‘tekortkomingen’? Zo ja, hoe?
Volgens het hoofd verkoop van Paradiso is de verklaring veel simpeler. Omdat in februari en maart elke hier uitgebrachte film veel concurrentie moet duchten, had de distributeur de film met weinig fanfare op de markt gebracht. Daardoor hield ten eerste de belangstelling van de bioscoopexploitanten niet over, en nam voorts het publiek pas door recensies in de Nederlandse pers kennis van de film. Daarbovenop toonde de Nederlandse dagbladpers zich slechts gematigd enthousiast.

Zo wordt Animal Kingdom nu ondergesneeuwd door gelikte publieksfavorieten als Black Swan en The King’s Speech. De film verdient beter. Veel beter. Alleen al de beginscène is overdonderend. In een flat in Melbourne kijkt de zeventienjarige Joshua ‘J’ Cody (James Frecheville) glazig naar het tv-spelletje Deal or No Deal. Zijn moeder ligt naast hem op de bank te slapen. Dat denken we tenminste, tot twee ziekenbroeders de flat binnenlopen en haar onderzoeken. Een fatale overdosis heroïne, constateren ze. Dat had J. zelf ook al bedacht. De moeder wordt levenloos per brancard afgevoerd en J. belt zijn oma Janine op. Of zij hem wil helpen met de afwikkeling van de begrafenis en zo? Dat heeft ze indertijd toen haar man stierf ook zo goed geregeld. Even later staat het kwieke mensje op de stoep, kust haar kleinzoon lang en innig en neemt hem mee naar haar huis.

Daar ontmoet hij zijn drie ooms. Craig (Sullivan Stapleton) zit in de drugshandel, de veel jongere Darren (Luke Ford) doet alles wat zijn broer ‘Pope’ hem opdraagt. Meestal is dat een bankroof. Pope zelf (Ben Mendelsohn) is tijdelijk ondergedoken omdat de politie hem op het spoor is, maar hij komt vaak even buurten. Ten slotte maakt J. kennis met huisvriend Barry Brown (Joel Edgerton). Al gauw blijkt dat de enige man in het gezin te zijn die er een zeker normbesef op na houdt. Zo leert hij J. dat hij na toiletbezoek altijd zijn handen moet wassen. En tijdens een familiebijeenkomst in een fastfoodrestaurant sust hij tactvol een woede-uitbarsting van Craig tegenover de serveerster, als zij hem voor de tweede keer vraagt zijn sigaret te doven.

Abrupt komt een einde aan Barry’s heilzame invloed. Gefrustreerd over de onvindbaarheid van Pope schiet de politie hem zonder pardon aan flarden in zijn geparkeerde auto. Hierna is J. overgeleverd aan de grillen van zijn ooms. Na een te verwachten wraakoefening op de politie wordt ook J. verhoord. Craig en vooral Pope beschouwen hem steeds meer als risicofactor dan als dierbaar familielid. Ook J.’s nieuwe vriendinnetje Nicky zien zij als een gevaar voor hun veiligheid.
J. is wel naïef maar niet mal, en hij beseft dat hij het beste zijn logeeradres zo snel mogelijk kan verlaten. Hij wordt daarbij gesteund door Nathan Leckie (Guy Pierce), rechercheur bij de afdeling moordzaken. Deze kan enerzijds J.’s informatie over zijn familie goed gebruiken, anderzijds is hij oprecht geïnteresseerd in het welzijn van de jongen. Aan de hand van een korte inleiding in de evolutieleer maakt hij hem duidelijk dat op termijn solidariteit met zijn familie geen winnende optie is.

Zoals gezegd onttrekt Animal Kingdom zich aan de clichés van het misdaadgenre. Eerder is de film een beangstigende studie van een tiener die door zijn misdadige familie geslachtofferd dreigt te worden. En dan heb ik het niet alleen over oom Craig en oom Pope. Op de achtergrond heeft oma Janine ‘Smurf’ Cody als ultieme wolf in schaapskleren de regie over het familiebedrijf stevig in handen. Jacki Weaver kreeg voor haar rol terecht een Oscarnominatie.
In al zijn understatement houdt de film de kijker in een wurgende greep. Zoals een Amerikaanse criticus het formuleerde: zodra een van de broers zijn mond opendoet, weet je bijna zeker dat er iets akeligs zal gebeuren. Kijkers die in 1999 na het zien van de veelgehypte 'horrorfilm' The Blair Witch Project niet-begrijpend hun schouders ophaalden, kunnen nu – ook al is dit een totaal ander genre – alsnog aan hun trekken komen.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2011 Hans Knegtmans
powered by CJ2