In de vorige Leunstoel heb ik een stukje geschreven over Brian Wilson en zijn (gedeeltelijke) cover van het nummer 'Brian Wilson' van The Stark Naked Ladies. Ik wilde eigenlijk een nummer over covers in het algemeen schrijven, maar over Wilson was ik in de kortste keren over de 500 woorden heen. Zie Leunstoel Jrg. 21 nr. 10.

Hij is – zoals ik vorige keer schreef – van plan een album te maken met Rock ‘n Roll-covers. Mede Leunstoeler Dik Kruithof wees mij op het Beach Boy album '15 Big Ones' uit de jaren 70 van de vorige eeuw met alleen maar covers, waaronder Rock ’n Roll-nummers. Die cd heb ik gelijk maar eens op mijn verlanglijstje gezet en daarna beluisterd op Spotify. Nu moet ik hem weer verwijderen van mijn lijstje. The Beach Boys konden best veel, maar Rock ’n Roll is daar niet bij. Als cd is het album ook niet echt meer in de handel. Je moet er voor naar E-Bay. Maar laat dus maar.

Het komt ook voor dat artiesten die meestal hun eigen werk spelen en opnemen voor de afwisseling, of omdat ze het gewoon leuk vinden, een covertje op een album zetten of een heel album vol covers uitbrengen. Soms met composities van één andere artiest – dat heet dan een tribute album - en soms van alles door elkaar. Meestal dan wel rond een soort thema. Die tribute dingen zijn er veel. Gretchen Peters bijvoorbeeld met songs van Mickey Newberry (aanbevolen). Ene Kacey Jones ook over Newberry. Die laatste ken ik nog niet. Ook liedjes van Dylan (zelfs in het Fries) en Cohen worden nogal eens door anderen gebracht. Soms ook wel vermoord. Er bestaat ook een leuk tribute album (ik weet geen goede vertaling) voor Nicolette Larson. Die schreef zelf geen muziek. Ze zong weleens wat. Maar ze was kennelijk populair onder de sixties-incrowd in de jaren rond de 'Summer of Love'. De plaat begint met 'Whole Lotta Love' en eindigt met 'You’ve Got a Friend'. Inderdaad.

Krenten uit de pap van het voorgaande? Er zijn er zóveel. En het was allemaal eigenlijk alleen maar bedoeld als inleiding naar het zes delen tellende 'Lu’s Jukebox' van Lucinda Williams. Zes albums met alleen maar covers. Nou ja, op één nummer na. Drie platen die tribute-albums zijn. Eén voor The Rolling Stones. 'You Are Cordially Invited' heet-ie. De hoes is een kopie van de Stones’ 'Beggars Banquet'. Eén voor Bob Dylan. Die heet 'My Back Pages'. Dát nummer staat niet op dit album. Niet erg, ik heb zelf ooit eens een cd gemaakt met een hele hoop uitvoeringen van dat nummer. De derde is voor Tom Petty. Verder kent Lu’s Jukebox een cd met Southern Soul, eentje met kerstliedjes (die hoef ik niet). En één met countrymuziek. 'Funny how time slips away.' Dat nummer van Willie Nelson staat er dit keer op, maar het mooiste nummer is het laatste: 'Take Time For The Tears'. Dat is geen cover. Het is van Lucinda zelf en het is geschikt voor iedere uitvaartplechtigheid. Dat kan ik weten.

(Wordt vervolgd. Over Lu’s Jukebox is nog lang niet alles verteld.)

----------

Marcia Meerum Terwogt tekende de Jukebox.

Meer informatie: marciamt72@gmail.com