Een goed plan was het. Een stukje over het prachtige album van Gretchen Peters: The night you wrote that song: The songs of Mickey Newbury. CD opgezocht in de speler gezet en inderdaad: een prima plaat. Heel goeie liedjes (natuurlijk: Newbury), prima muzikanten en Gretchen kan prachtig zingen.

Geheel uit het veld geslagen besloot ik maar verder te gaan met m’n Netflixserie (Godspell: gewelddadig, soms onsmakelijk, maar goed gedaan en nog geestig ook). Maar goed, dan moet je dus eerst je TV aanzetten en toen viel ik middenin een uitzending van Omroep Max. Dat is zo’n omroep die ik vaak nogal haastig wegklik, maar nu zong een heel mooi dun zangeresje met een cowboyhoed. En ze zong schitterend. Dus ben ik maar even blijven kijken/luisteren. Het was een MAX Muziekspecial over Mell & Vintage Future. Die blijken al vrij bekend te zijn. Ze hebben al drie albums uitgebracht en Mell is al in Beste Zangers geweest. Ook zo’n programma dat ik mijd als de pest. Behalve dan die ene keer dan dat Floor Jansen optrad. Die aflevering heb ik teruggezien, omdat ik er over gelezen had. En inderdaad, wat kan die Floor zingen. Eigenlijk is ze zangeres van een Finse metalband.

Maar ik had het over Mell & Vintage Future. Ouderwetse toekomst dus. Dat was oorspronkelijk een duo producers. Volgens de eigen website in de bloei van hun leven, maar toch al wat ouder. Eén van de twee is kortgeleden op 63-jarige leeftijd overleden. De MAX uitzending moet dus een oudere opname zijn geweest. VF bestond uit een drummer en een toetsenist die ook de voetbas bespeelde. Verleden tijd, alleen de drummer is er nog. Later kwam Mell er bij en die is er natuurlijk ook nog. Ze heet in het echte leven Melanie Jonk. Er ja hoor: uit Volendam. Ze is familie van de voetballer en zelfs een kleindochter – ze is nog ergens in de twintig - van Piet Veerman de zanger van The Cats, je weet wel: van de palingsound. Ik meende zijn gezicht te herkennen tussen het ietwat oudere publiek bij de muziekspecial. Dankbaar publiek dat wel. Diverse oudere stellen waagden een dansje. Het was ook wat oudere muziek, maar bepaald geen palingsound. Althans het stukje dat ik meemaakte (ik moet de hele uitzending nog terugzien, maar dat lukt me nu niet meer vanwege de deadline van de Leunstoel). 

Het eerste album van Mell & VF (zoals ze zich nu noemen) heet Roots & Romance en bevat covers van nummers uit de tijd dat de mooiste popmuziek werd gemaakt. Piece of my Heart bijvoorbeeld, bekend van Janis Joplin (de eerste versie was van Erma Franklin, oudere zus van  Aretha), en Lou Reed’s geweldige Perfect Day. Op de latere albums staan eigen nummers. Maar ook Little Feat’s Willin’, één van mijn favoriete nummers. In álle uitvoeringen. Mell's versie van Perfect  Day is niet alleen uitstekend, maar maakt ook deel uit van de soundtrack van de film The In Between. En daardoor heeft Mell internationaal de aandacht getrokken. De film is op Netflix te zien, ik heb hem bekeken. De kritieken zijn genadeloos. Terecht lijkt me wel. Maar ik moest toch kijken om te zien of Perfect Day er fraai in zat. En dat was het geval, ongeveer halverwege de film. Vrijwel het hele nummer. Toen heb ik de film ook maar uitgekeken. Het is een soort romantische tienerfilm, waarin een geliefde overlijdt, maar toch nog een poosje min of meer aanspreekbaar blijkt en The In Between. Gekroonde bullshit, maar als Mell & VF mede daardoor worden opgestoten in de vaart der volkeren, prima!

Met opa Piet heeft ze ook nog wat gedaan. Dat komt wat dichter bij de palingsound: Lovin’ Arms. Dat lied dateert overigens uit 1973 en is wel 50 maal gecoverd. Ook door Elvis.

Mell & VF - Perfect Day

Mell & VF - Piece of my Heart

Mell & Piet Veerman - Lovin' Arms