archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Hackney Diamonds Henk Klaren

2103VG HackneyHet is natuurlijk een gebeurtenis van jewelste: een nieuw album van de Stones. En nog wel met nieuwe eigen nummers. Dat is een poosje geleden. En natuurlijk. Het is maar Rock ’n Roll, maar ik hou er van. Samen met voetbal wat mij betreft toch wel de belangrijkste bijzaak in het leven. Dus ik heb mij naar de platelaar* gespoed en heb het schijfje aangeschaft. In CD-vorm. Ze hadden er ook heel veel in de vinylversie, maar ach ik heb al decennia geen platenspeler meer. Het was trouwens geen échte platenzaak, maar een hoekje in een grote boekwinkel. Die heeft allerlei hoekjes. Zelfs een café-restaurant. Zo houd je boekenzaken open. Dat platenhoekje, daar heb je trouwens niet zo gek veel aan. Meestal hebben ze niet wat je hebben wil. Ze kunnen het dan wel bestellen, maar dat kan een mens ook zelf. Beter nog. De man (een kenner dat wel) meende dat de CD van Lohues & the Louisiana Blues Club niet meer te bestellen is. Maar dat kan best. Heb ik niet gelijk gedaan. Je wilt nog wat te vragen hebben voor de Sint.

Maar goed. De nieuwe Stones. De recensenten vielen over elkaar heen van bewondering. Het viel me vooral op dat ze het er allemaal over eens waren dat Mick Jagger nog zo goed bij stem was. Tsja, is dat bijzonder? Ben ik ook en ik ben van dezelfde leeftijdsklasse. Nou ja, ik zing niet. Het eerste nummer van het album, Angry, is al een tijdje via allerlei media te horen. Velen noemen dit het minste nummer van de plaat. Vind ik helemaal niet. Gewoon een goed nummer. Er staan wel mindere op het album. Soms is het compositorisch wat simpel naar mijn gevoel. En de mix vind ik op sommige nummers wat onevenwichtig. Het geram overstemt hier en daar de fraaiere elementen, zoals de gitaarriffs. Al met al toch een fijne plaat, maar al heb ik hem nu al een keer of tien gedraaid, ik heb hem nog niet geïnternaliseerd. Voorlopig vind ik het niet één van de beste Stonesalbums ooit. Out of our Heads, Beggars Banquet, Let it Bleed en Get yer Ya-Ya’s out (zo even uit mijn blote hoofd) vind ik beter (toen die uitkwamen had je trouwens nog niet eens CD’s).

Ik heb dus een CD’tje. Dat heeft één nadeel: de teksten zijn bijna niet te lezen. Dus het was een heel gezoek om uit vinden op welke nummers Paul McCartney, Bill Wyman en Elton John meespeelden. En Charlie Watts ook! Charlie is wel dood, maar er waren nog opnamen beschikbaar. Ik moet nog eens goed luisteren met mijn vingertje (en vergrootglas) bij de bijgeleverde overzichtjes van deelnemende artiesten om te beoordelen of bijvoorbeeld de baspartij van McCartney nou echt verschil maakt. Mijn voorlopige aanname: neu, daar hoor je niks van. Anders is dat met de inbreng van Lady Gaga op Sweet Sounds of Heaven. Dat kan wedijveren met Lisa Fischer op Gimme Shelter.

Beetje lullig is dat Darryl Jones helemaal ontbreekt. Die is al sinds 1993 als bassist ‘in dienst van’ de Stones, zonder dat-ie lid is van de band. Hij heeft meegespeeld op alle albums sindsdien en op alle tours. Dan wordt gezegd dat zijn enige bijdrage aan de band zijn basspel was. Nou dat gold ook voor Bill Wyman en (qua drums dan) Charlie Watts. Dat waren wel Stones. Doet een beetje denken aan de geschiedenis met Ian Stewart. Dat was één van de oprichters en muzikaal best belangrijk, onder meer als pianist. De toenmalige manager van de Stones, Andrew Loog Oldham, vond hem qua imago niet bij de groep passen. Kort en breed, wat ouder en een wel erg ‘wilskrachtige’ kaak. Toen werd hij chauffeur en road manager en speelde hij bij live optredens soms mee, maar achter de coulissen.

•    Zo noemde Hitweek/Aloha dat vroeger (heel vroeger) wel eens.

----------

De plaat is van Han Busstra.
© 2023 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Hackney Diamonds Henk Klaren
2103VG HackneyHet is natuurlijk een gebeurtenis van jewelste: een nieuw album van de Stones. En nog wel met nieuwe eigen nummers. Dat is een poosje geleden. En natuurlijk. Het is maar Rock ’n Roll, maar ik hou er van. Samen met voetbal wat mij betreft toch wel de belangrijkste bijzaak in het leven. Dus ik heb mij naar de platelaar* gespoed en heb het schijfje aangeschaft. In CD-vorm. Ze hadden er ook heel veel in de vinylversie, maar ach ik heb al decennia geen platenspeler meer. Het was trouwens geen échte platenzaak, maar een hoekje in een grote boekwinkel. Die heeft allerlei hoekjes. Zelfs een café-restaurant. Zo houd je boekenzaken open. Dat platenhoekje, daar heb je trouwens niet zo gek veel aan. Meestal hebben ze niet wat je hebben wil. Ze kunnen het dan wel bestellen, maar dat kan een mens ook zelf. Beter nog. De man (een kenner dat wel) meende dat de CD van Lohues & the Louisiana Blues Club niet meer te bestellen is. Maar dat kan best. Heb ik niet gelijk gedaan. Je wilt nog wat te vragen hebben voor de Sint.

Maar goed. De nieuwe Stones. De recensenten vielen over elkaar heen van bewondering. Het viel me vooral op dat ze het er allemaal over eens waren dat Mick Jagger nog zo goed bij stem was. Tsja, is dat bijzonder? Ben ik ook en ik ben van dezelfde leeftijdsklasse. Nou ja, ik zing niet. Het eerste nummer van het album, Angry, is al een tijdje via allerlei media te horen. Velen noemen dit het minste nummer van de plaat. Vind ik helemaal niet. Gewoon een goed nummer. Er staan wel mindere op het album. Soms is het compositorisch wat simpel naar mijn gevoel. En de mix vind ik op sommige nummers wat onevenwichtig. Het geram overstemt hier en daar de fraaiere elementen, zoals de gitaarriffs. Al met al toch een fijne plaat, maar al heb ik hem nu al een keer of tien gedraaid, ik heb hem nog niet geïnternaliseerd. Voorlopig vind ik het niet één van de beste Stonesalbums ooit. Out of our Heads, Beggars Banquet, Let it Bleed en Get yer Ya-Ya’s out (zo even uit mijn blote hoofd) vind ik beter (toen die uitkwamen had je trouwens nog niet eens CD’s).

Ik heb dus een CD’tje. Dat heeft één nadeel: de teksten zijn bijna niet te lezen. Dus het was een heel gezoek om uit vinden op welke nummers Paul McCartney, Bill Wyman en Elton John meespeelden. En Charlie Watts ook! Charlie is wel dood, maar er waren nog opnamen beschikbaar. Ik moet nog eens goed luisteren met mijn vingertje (en vergrootglas) bij de bijgeleverde overzichtjes van deelnemende artiesten om te beoordelen of bijvoorbeeld de baspartij van McCartney nou echt verschil maakt. Mijn voorlopige aanname: neu, daar hoor je niks van. Anders is dat met de inbreng van Lady Gaga op Sweet Sounds of Heaven. Dat kan wedijveren met Lisa Fischer op Gimme Shelter.

Beetje lullig is dat Darryl Jones helemaal ontbreekt. Die is al sinds 1993 als bassist ‘in dienst van’ de Stones, zonder dat-ie lid is van de band. Hij heeft meegespeeld op alle albums sindsdien en op alle tours. Dan wordt gezegd dat zijn enige bijdrage aan de band zijn basspel was. Nou dat gold ook voor Bill Wyman en (qua drums dan) Charlie Watts. Dat waren wel Stones. Doet een beetje denken aan de geschiedenis met Ian Stewart. Dat was één van de oprichters en muzikaal best belangrijk, onder meer als pianist. De toenmalige manager van de Stones, Andrew Loog Oldham, vond hem qua imago niet bij de groep passen. Kort en breed, wat ouder en een wel erg ‘wilskrachtige’ kaak. Toen werd hij chauffeur en road manager en speelde hij bij live optredens soms mee, maar achter de coulissen.

•    Zo noemde Hitweek/Aloha dat vroeger (heel vroeger) wel eens.

----------

De plaat is van Han Busstra.
© 2023 Henk Klaren
powered by CJ2