Dinsdag 19 september was het precies vijftig jaar gelden dat Gram Parsons overleed aan teveel alcohol en morfine. Hij is net geen 27 geworden en was pas vijf jaar een naam in de popwereld. Zijn grootste fan in Nederland is Tim Knol en die was de initiatiefnemer voor een herdenkingsconcert in het Concertgebouw. Hij trad op met zijn eigen band The Wandering Hearts en zijn muziekvrienden VanWyck, Blue Grass Boogiemen, Nico Dijkshoorn, Awkward I, Bas van Holt (Dawn Brothers), Fleur, Meke Vrienten, Roos Rebergen, Tangarine, Jan Donkers en The Lasses.

Het was een prachtig concert dat passend werd afgesloten met het nummer Wild Horses, voor hem geschreven door zijn vrienden van de Rolling Stones. Juist die vriendschap bracht hem al eens eerder in de Leunstoel, in een van de vele mooie verhalen van Henk Klaren.

Voor de vroegste bewonderaars, en daar hoorde ik ook bij, begon het met de LP Sweetheart of the Rodeo van de Amerikaanse groep The Byrds. Die waren bekend geworden met de Dylan-cover Mr. Tambourineman en maakten daarna een aantal mooie LP’s met overwegend folk-georienteerde gitaarpop. David Crosby had net de groep (moeten) verlaten en ze zochten een nieuwe gitarist en via toevallige relaties werd dat Gram, die toen net in Californië was aangekomen. Hij had opnames gemaakt met de International Submarine Band en bracht de countrymuziek met zich mee. De  belangrijke bandleden Roger McGuinn en Chris Hillman namen dat over. Hun nieuwe elpee was de eerste uit de popmuziek met eigenlijk alleen maar country-liedjes. Op hun tournee door Amerika werden ze de eerste popgroep die optrad in de tempel van de Country-muziek, de Grand Ole Opry in Nashville. Ze mochten daar twee liedjes brengen en er was afgesproken welke bekende countrynummers dat zouden zijn. Maar Gram stapte bij het tweede nummer naar voren en kondigde een ander lied aan: Hickory Wind. Zelf geschreven, vol weemoed, popmuziek met country samengebracht, wat hij zelf toen Cosmic American Music noemde en wat later country-rock en Americana is gaan heten.

Met de Byrds duurde het maar één elpee, daarna richtte hij samen met Chris Hillman de Flying Burrito Brothers op en die maakten met Gram erbij twee elpee’s die geen commercieel succes hadden maar voor de liefhebbers van de toen nog nieuwe muzieksmaak country-rock belangrijk waren. Nadat hij uit de Burrito’s was gestapt hoorde hij in een bar in Washington een zangeres zingen, stapte bij haar het podium op en het bleek een match made in heaven. Hij maakte nog twee solo-elpees waarop zij meezong en dat was het begin van de muziekloopbaan van Emmylou Harris.       

Zijn totale productie bestaat eigenlijk uit vijf albums, later werd nog de muziek met de International Submarine Band en jeugdwerk met de Shilo’s uitgebracht en er zijn liveopnames. Ik kwam op die platen tot ongeveer dertig zelf geschreven nummers. Want hij bouwde veel oude klassiekers uit country en blues om tot country-rock.

Ben Fong-Torres, zelf twaalf jaar schrijver en uitgever bij Rolling Stone, publiceerde in 1991 een biografie over Gram, Hickory wind. Om de invloed van Gram Parsons op de country-rock aan te geven vermeldt hij dat er in 1991 al door twintig musici liedjes over hem (niet van hem) waren opgenomen, een aantal dat van geen andere popmusicus kon worden gevonden. En de legendevorming gaat nog steeds door, er zijn al meerdere biografieën over hem en op 12 t/m 14 oktober is er op de Okefenokee Fairgrounds in zijn geboorteplaats Waycross, Georgia een driedaags festival ter ere van Gram.

Gram Parsons/The Byrds - Hickory Wind

----------

De auteur heeft de plaatjes geleverd.