archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Concertgebouw Bram Schilperoord

2019VG Concertgebouw
In Nederland hebben ouderen weinig reden tot klagen, hoewel ze dat met grote regelmaat doen, daarbij aangevoerd door de Partij 50plus en Ouderenbonden. 'Stedentripjes' zijn mateloos populair bij 65-plussers. De grote musea worden vrijwel uitsluitend bevolkt door gepensioneerden en ook de concertzalen vertonen een groot 'grijze golf' gehalte. Het Concertgebouw in Amsterdam doet alle moeite een jonger publiek te interesseren maar het overgrote deel van de stoelen wordt warm gehouden door hoogbejaarden.

Ongeveer veertig jaar geleden kocht ik, niet geheel ongevoelig voor klassieke klanken, in datzelfde Concertgebouw een abonnement voor een serie klassieke concerten. Het heette Serie B, dacht ik en omvatte 4 of 6 concerten uitgevoerd door grote symfonie-orkesten die telkens op een donderdagavond plaatsvonden. Je kreeg een vaste plaats toegewezen waarop je geacht werd de hele serie uit te zitten. In mijn geval was dat een stoel op de 14e rij. Ik kan niet zeggen dat ik elke keer uitbundig genoot – af en toe werd de muziek hinderlijk begeleid door gesnurk – nochtans nam ik de moeite de hele serie uit te zitten.

Het jaar daarop kreeg ik wederom een abonnement toegezonden voor de zelfde serie, eveneens weer voor de genoemde donderdagen. Ditmaal was mij een plaatsje toegewezen op rij 13. Omdat het alles bij elkaar niet was tegengevallen 'tekende ik weer in', zo heette dat deftig. Maar al bij het eerste concert viel mij op dat niet alleen ik, maar vrijwel al mijn muzikale genotzoekers van vorig jaar een rij naar voren waren opgeschoven, inclusief mijn snurker. Wat verder kijkend merkte ik op dat de mensen die de rij voor mij bevolkten nu op rij 12 zaten.

Naar voren lopend in de pauze, waar de meesten bleven zitten zag ik dat vrijwel alle muziekliefhebbers voor zover ik ze herkende een stoeltje naar voren waren geplaatst. Dus rij 12 van vorig jaar zat nu op rij 11, enzovoort. Rekenkundig gezien betekende dat rij 1 dus verdwenen moest zijn. Waar was die gebleven? Tijdens de koffiepauze maakte ik een muziekliefhebster die er uitzag als een vaste klant deelgenoot van mijn observaties. 'Ja, die mensen zijn er niet meer, die komen niet meer', was haar antwoord. Maar waarom niet, was mijn tamelijk domme vraag, want eigenlijk lag het antwoord voor de hand: 'Die zijn niet meer onder ons', ofwel hebben het ‘tijdelijke met het eeuwige verwisseld’. Maar elk jaar een rijtje opschuiven betekent een jaar dichter bij de dood, bedacht ik tegelijkertijd. Ofwel, had ik dus gezeten op mijn rij 13 nog evenveel jaren te gaan.

Misschien iets te ver gezocht, en ik heb de serie alsnog uitgezeten maar het jaar daarop heb ik mijn abonnement op die donderdagavond serie wél opgezegd.

----------

Het schilderij is gemaakt door Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com




© 2023 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Luister!"
Vermaak en Genot > Luister!
Concertgebouw Bram Schilperoord
2019VG Concertgebouw
In Nederland hebben ouderen weinig reden tot klagen, hoewel ze dat met grote regelmaat doen, daarbij aangevoerd door de Partij 50plus en Ouderenbonden. 'Stedentripjes' zijn mateloos populair bij 65-plussers. De grote musea worden vrijwel uitsluitend bevolkt door gepensioneerden en ook de concertzalen vertonen een groot 'grijze golf' gehalte. Het Concertgebouw in Amsterdam doet alle moeite een jonger publiek te interesseren maar het overgrote deel van de stoelen wordt warm gehouden door hoogbejaarden.

Ongeveer veertig jaar geleden kocht ik, niet geheel ongevoelig voor klassieke klanken, in datzelfde Concertgebouw een abonnement voor een serie klassieke concerten. Het heette Serie B, dacht ik en omvatte 4 of 6 concerten uitgevoerd door grote symfonie-orkesten die telkens op een donderdagavond plaatsvonden. Je kreeg een vaste plaats toegewezen waarop je geacht werd de hele serie uit te zitten. In mijn geval was dat een stoel op de 14e rij. Ik kan niet zeggen dat ik elke keer uitbundig genoot – af en toe werd de muziek hinderlijk begeleid door gesnurk – nochtans nam ik de moeite de hele serie uit te zitten.

Het jaar daarop kreeg ik wederom een abonnement toegezonden voor de zelfde serie, eveneens weer voor de genoemde donderdagen. Ditmaal was mij een plaatsje toegewezen op rij 13. Omdat het alles bij elkaar niet was tegengevallen 'tekende ik weer in', zo heette dat deftig. Maar al bij het eerste concert viel mij op dat niet alleen ik, maar vrijwel al mijn muzikale genotzoekers van vorig jaar een rij naar voren waren opgeschoven, inclusief mijn snurker. Wat verder kijkend merkte ik op dat de mensen die de rij voor mij bevolkten nu op rij 12 zaten.

Naar voren lopend in de pauze, waar de meesten bleven zitten zag ik dat vrijwel alle muziekliefhebbers voor zover ik ze herkende een stoeltje naar voren waren geplaatst. Dus rij 12 van vorig jaar zat nu op rij 11, enzovoort. Rekenkundig gezien betekende dat rij 1 dus verdwenen moest zijn. Waar was die gebleven? Tijdens de koffiepauze maakte ik een muziekliefhebster die er uitzag als een vaste klant deelgenoot van mijn observaties. 'Ja, die mensen zijn er niet meer, die komen niet meer', was haar antwoord. Maar waarom niet, was mijn tamelijk domme vraag, want eigenlijk lag het antwoord voor de hand: 'Die zijn niet meer onder ons', ofwel hebben het ‘tijdelijke met het eeuwige verwisseld’. Maar elk jaar een rijtje opschuiven betekent een jaar dichter bij de dood, bedacht ik tegelijkertijd. Ofwel, had ik dus gezeten op mijn rij 13 nog evenveel jaren te gaan.

Misschien iets te ver gezocht, en ik heb de serie alsnog uitgezeten maar het jaar daarop heb ik mijn abonnement op die donderdagavond serie wél opgezegd.

----------

Het schilderij is gemaakt door Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com


© 2023 Bram Schilperoord
powered by CJ2