Het was toch een tikje vervreemdend. In Op1 waren van de week Edsilia Rombley en Lucretia van der Vloot te gast. Ik volg de dames niet op de voet, maar ik heb het gevoel dat bij eerstgenoemde het songfestivalstempel inmiddels een beetje voorbij is. Lijkt me een goede zaak, want dan wordt je toch weer een beetje serieuzer genomen. Lucretia was bij mij nogal uit beeld verdwenen. Ik herinner me wel dat ik haar geweldig vond toen ze nog in de schijnwerpers stond. Maar goed. Als die dames er in dit tijdsgewricht dan toch zijn dan verwacht je wat. Nou ja, ik in elk geval terwijl ik niet geconcentreerd aan ’t kijken was. (Dat is ook moeilijk als de EO de presentatie verzorgt.)

Ik ging er blind vanuit, dat het wel over Tina Turner zou gaan. Niets was minder het geval. Tussen neus en lippen wel even, maar hét onderwerp was Gladys Knight!  De oudere lezers weten het nog wel: die van The Pips. Het valt allemaal te verklaren. Gladys Knight treedt een dezer dagen op in het Concertgebouw. Zonder The Pips (allemaal neven van haar trouwens), want als groep bestaat GK en de P’s niet meer. Twee van de heren zijn inmiddels overleden. Ik dacht dat Gladys één echte hit had gehad en dat die mij wel te binnen zou schieten als ik Wikipedia bekeek. Maar nee. Haar grootste hit was 'Midnight Train to Georgia'. Komt me niet meteen bekend voor. Wel natuurlijk 'Licence to Kill Licence to Kill' uit de gelijknamige Bondfilm. En haar tweede hit in de lage landen: Kris Kristoffersons 'Help me make it through the Night'.

Maar in Op1 ging het dus even niet over Tina Turner. Na alle publiciteit naar aanleiding van haar overlijden viel er natuurlijk niet zo gek veel nieuws meer te melden. Haar geschiedenis kwam in alle geuren en kleuren langs. En lang niet al die geuren en kleuren waren even prettig. Met name natuurlijk tijdens haar eerste huwelijk met de vreselijke Ike. Goede gitarist, stom Beatle-kapsel en een ongelooflijk gewelddadige zak. Ze is daar ruimschoots bovenuit gegroeid en een wereldster geworden. En dat stond dus al in al die stukken. En bovendien wísten we dat allemaal al lang. Maarrr… ze kon composities van anderen een nieuw geluid geven en soms ook een beter geluid. Dat vond bijvoorbeeld John Fogerty van Creedence Clearwater Revival van zijn 'Proud Mary'.  Ach de lijst met fantastische nummers is te lang voor dit stukje. 'Private Dancer' is misschien wel een soort ‘signature’ nummer. Ikzelf vond 'Steamy Windows' altijd nogal prima.

Gelukkig heeft ze bij lange na geen deel uitgemaakt van de club van 27. We zouden heel wat gemist hebben.

----------

De illustratie is van Han Busstra.