archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 4
5 juli 2007
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Ja zeggen, nee doen? Of toch? Nel Lagas

0417BS LevenNL
Waarom zeg ik toch altijd weer ‘Ja?’ Ik houd niet van grote hoogten (letterlijk dan, figuurlijk stijg ik natuurlijk dagelijks tot grote hoogten), ik houd niet van water. Alleen om naar te kijken en om te drinken vind ik water de moeite waard. Ik wil er niet in, ik wil er niet op. En toch zeg ik steeds weer: ‘Ja, goed, ik ga mee.’

In mei ging ik twee weken naar Toscane en mijn reisgenoot vond dat we over de St. Gotthardpas moesten, vooral vanwege het fabelachtige uitzicht. Behalve grote hoogten heb je daar ook hele enge bochten en ik vond dat ze de auto veel te veel naar de rand stuurde, waar een volstrekt ontoereikend hekje de weg van de afgrond scheidde. Ik zat twintig minuten in volledige spierkramp te hopen dat mijn chauffeur de macht over het stuur niet zou verliezen, om vervolgens bovenop de Gotthard op het daarvoor bestemde uitkijkpunt snel foto’s te maken, want het regende en het was heel erg koud! Daarna volgde de afdaling in dezelfde spierkramp; drie kwartier uitzichtloos lijden. En omdat het regende en het uitzicht door zware bewolking tegenviel, zei ik stoer: ‘Op de terugweg gaan we weer, want misschien schijnt dan de zon!’
Hoe kom ik erbij? Waarom doe ik dit?
Je kon mij in juni aantreffen op een lemsteraak op het IJsselmeer. Prachtig weer, dat wel, maar omdat schippers doorgaans stoere mannen zijn en overstag gaan kennelijk een kinderachtige bezigheid is, gingen wij erg schuin bij windkracht 4. Op mijn benauwde vraag, waarom we zo schuin moesten varen, antwoordde de stoere man: ‘Ach mevrouw, het water komt toch nog niet over de rand.’
Alsof dat de maat der dingen is!

En toch zeg ik geen nee. Toch laat ik mij elke keer weer overhalen. Meestal met het excuus dat je toch één keer je grenzen moet verleggen (inmiddels heb ik dit al minstens honderd keer gedaan!). Het helpt ook niet. Ik blijf nog steeds hoogte- en watervrees houden. Dus ik geloof niet in therapieën waarbij je geconfronteerd wordt met je fobie, om hem zodoende te overwinnen. Ik hoef mijn fobieën ook niet te overwinnen, ik kan heel goed leven zonder over of in het water, of op grote hoogten te zijn; met beide benen op de grond. Waarom ik het dan toch steeds doe? Het zal wel te maken hebben met onvermogen tot nee zeggen. Ik ben ook niet goed in het afpoeieren van telefoontjes onder etenstijd met aanbiedingen voor hypotheken, verzekeringen en pensioenen, en allerlei ander moois. Als ik zwakjes roep dat ik niet geïnteresseerd ben gaat zo’n jongen tegen me praten op een toon die je normaal gebruikt tegen een klein kind dat je moet uitleggen dat fietsen helemaal niet eng is. En dus laat ik me soms verleiden tot zo’n aanbieding. Gelukkig heb je altijd acht dagen de tijd om er weer vanaf te komen. Ik zeg gewoon ‘Ja’ en dan stuur ik later de hele boel weer terug.
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
 
'Springveren, het beste uit de leunstoel’ is nu te koop. Luister ook naar 'De mannenpil' , een van de bijdragen, voorgelezen door Maeve van der Steen. Zie www.eburon.nl/product_details.php?item_id=472


© 2007 Nel Lagas meer Nel Lagas - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Ja zeggen, nee doen? Of toch? Nel Lagas
0417BS LevenNL
Waarom zeg ik toch altijd weer ‘Ja?’ Ik houd niet van grote hoogten (letterlijk dan, figuurlijk stijg ik natuurlijk dagelijks tot grote hoogten), ik houd niet van water. Alleen om naar te kijken en om te drinken vind ik water de moeite waard. Ik wil er niet in, ik wil er niet op. En toch zeg ik steeds weer: ‘Ja, goed, ik ga mee.’

In mei ging ik twee weken naar Toscane en mijn reisgenoot vond dat we over de St. Gotthardpas moesten, vooral vanwege het fabelachtige uitzicht. Behalve grote hoogten heb je daar ook hele enge bochten en ik vond dat ze de auto veel te veel naar de rand stuurde, waar een volstrekt ontoereikend hekje de weg van de afgrond scheidde. Ik zat twintig minuten in volledige spierkramp te hopen dat mijn chauffeur de macht over het stuur niet zou verliezen, om vervolgens bovenop de Gotthard op het daarvoor bestemde uitkijkpunt snel foto’s te maken, want het regende en het was heel erg koud! Daarna volgde de afdaling in dezelfde spierkramp; drie kwartier uitzichtloos lijden. En omdat het regende en het uitzicht door zware bewolking tegenviel, zei ik stoer: ‘Op de terugweg gaan we weer, want misschien schijnt dan de zon!’
Hoe kom ik erbij? Waarom doe ik dit?
Je kon mij in juni aantreffen op een lemsteraak op het IJsselmeer. Prachtig weer, dat wel, maar omdat schippers doorgaans stoere mannen zijn en overstag gaan kennelijk een kinderachtige bezigheid is, gingen wij erg schuin bij windkracht 4. Op mijn benauwde vraag, waarom we zo schuin moesten varen, antwoordde de stoere man: ‘Ach mevrouw, het water komt toch nog niet over de rand.’
Alsof dat de maat der dingen is!

En toch zeg ik geen nee. Toch laat ik mij elke keer weer overhalen. Meestal met het excuus dat je toch één keer je grenzen moet verleggen (inmiddels heb ik dit al minstens honderd keer gedaan!). Het helpt ook niet. Ik blijf nog steeds hoogte- en watervrees houden. Dus ik geloof niet in therapieën waarbij je geconfronteerd wordt met je fobie, om hem zodoende te overwinnen. Ik hoef mijn fobieën ook niet te overwinnen, ik kan heel goed leven zonder over of in het water, of op grote hoogten te zijn; met beide benen op de grond. Waarom ik het dan toch steeds doe? Het zal wel te maken hebben met onvermogen tot nee zeggen. Ik ben ook niet goed in het afpoeieren van telefoontjes onder etenstijd met aanbiedingen voor hypotheken, verzekeringen en pensioenen, en allerlei ander moois. Als ik zwakjes roep dat ik niet geïnteresseerd ben gaat zo’n jongen tegen me praten op een toon die je normaal gebruikt tegen een klein kind dat je moet uitleggen dat fietsen helemaal niet eng is. En dus laat ik me soms verleiden tot zo’n aanbieding. Gelukkig heb je altijd acht dagen de tijd om er weer vanaf te komen. Ik zeg gewoon ‘Ja’ en dan stuur ik later de hele boel weer terug.
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
 
'Springveren, het beste uit de leunstoel’ is nu te koop. Luister ook naar 'De mannenpil' , een van de bijdragen, voorgelezen door Maeve van der Steen. Zie www.eburon.nl/product_details.php?item_id=472
© 2007 Nel Lagas
powered by CJ2