archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 4
10 mei 2007
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Uitzicht Mabel Amber

0413VG Film MA
Wordt sterk bepaald door de Italiaanse cultuur. Recht tegenover mij converseren Robert De Niro en Gerard Depardieu met elkaar in Bertolucci’ s Novecento onder het toeziend oog van de Mona Lisa, geheimzinnig en een tikkeltje spottend. Een stijlvol drietal, ontegenzeggelijk. Italiaanse kunst is altijd stijlvol. Zelfs het slechte heeft een soort gratie wat het uittilt boven de smakeloosheid van het goedkope.
Maar Novecento natuurlijk niet! Vorige zomer werd dit meesterwerk vertoond op het panoramische scherm van het Amsterdamse Bellevue Cinerama theater; ik had het kaartje al gereserveerd nog voor het was gedrukt, bij wijze van spreken, ter indicatie van mijn brandende nieuwsgierigheid naar deze legendarische film. De voorstelling duurde vijf uur en twintig minuten, onderbroken door een pauze van een uur waarin warme tomatensoep en brood werd verstrekt. Italiaanse soep met dito brood, uiteraard. Na de maaltijd, die ik nuttigde in de rode schemerige foyer, beschaamd maar trots op zijn eigen vergane glorie, stapte ik weemoedig gestemd naar buiten en liep een wijle rond gehuld in een waas.
Ik had me af kunnen vragen wat me in ‘s hemelsnaam bezielde, om zo’n gouden dag, doordrenkt van zomerzon en de belofte van toekomstige weemoed, door te brengen in een donkere bioscoopzaal, maar ik vroeg het me niet af. Twijfel kwam niet bij me op. Ikzelf was doordrenkt van Novecento: gloedvol, ijzig, weemoedig, melancholisch, gewelddadig, gruwelijk, teder, grappig, griezelig, walgelijk, heldhaftig, erotisch, menselijk, mysterieus, romantisch en meer….ik heb niets kunnen ontdekken wat er niet in zat.

Als een weldadige waterval liet ik de beelden over me heen komen, ik wilde ze wel vasthouden in mijn beide handen, zoals je water uit een bron naar je droge, dorstige mond brengt. Ik wilde ze niet meenemen als ingeblikte DVD, voor de thuisbioscoop, zodat ik dezelfde beelden gekrompen en minnetjes terug kon zien op mijn laptopscherm, nee, ik wilde zèlf de film in, niet op de set, maar in dat leven, bij die personages, onzichtbaar rondwarend, om alles mee te maken, om het secuur vast te leggen in mijn geheugen, met dezelfde precisie als de camera die toevallig meedraaide, om een toevallige reden, door toevallig niemand opgemerkt. En later zou ik de film zien en ik zou elke scène weten nog voor hij op het doek verscheen, me vagelijk bewust van mijn aanwezigheid aldaar, ooit, ergens in een van mijn onstoffelijke levens.
Ineens ontrolde zich de aftiteling. Ik voelde boosheid opkomen en de nadering van opstandigheid. Was alles nu afgelopen? Moest ik nu helemaal alleen naar buiten, zonder de personages in wiens gezelschap ik vergeten was wie ik ben in het hier en nu? Dat kon toch niet waar zijn? Een traan rolde over mijn wang. Pas toen de zaal geheel leeg was, stond ik op, onbeschrijflijk droevig, alsof ik een geliefd oord moest verlaten. ‘Misschien had ik niet moeten gaan,’ overwoog ik hardop, op zoek naar mijn fiets in de grijze straat waar de avondzon uit was weggeëbd, ‘dan was me dit verdriet bespaard gebleven.’

Thuis plakte ik de poster die ik had weten te bemachtigen, met de aanbiddelijk jonge De Niro en Depardieu, tegen de kastdeur, onder de Mona Lisa aan het smalle reepje muur daarboven. Een prachtig uitzicht wat me weer terugvoert naar die zomerdag in 2006. Bellevue Cinerama is inmiddels gesloopt maar het wonder van Novecento overkomt me elke keer opnieuw wanneer ik op het toilet er tegenover zit, de deur wagenwijd open.
 
*******************************************
Literatuur en beeldende kunst onder één dak
bij Buddenbrooks aan het Noordeinde in Den Haag.
Kijk op www.buddenbrooks.nl
Zondag 3 juni a.s. lezing van Prof. Arnold Heertje!


© 2007 Mabel Amber meer Mabel Amber - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Uitzicht Mabel Amber
0413VG Film MA
Wordt sterk bepaald door de Italiaanse cultuur. Recht tegenover mij converseren Robert De Niro en Gerard Depardieu met elkaar in Bertolucci’ s Novecento onder het toeziend oog van de Mona Lisa, geheimzinnig en een tikkeltje spottend. Een stijlvol drietal, ontegenzeggelijk. Italiaanse kunst is altijd stijlvol. Zelfs het slechte heeft een soort gratie wat het uittilt boven de smakeloosheid van het goedkope.
Maar Novecento natuurlijk niet! Vorige zomer werd dit meesterwerk vertoond op het panoramische scherm van het Amsterdamse Bellevue Cinerama theater; ik had het kaartje al gereserveerd nog voor het was gedrukt, bij wijze van spreken, ter indicatie van mijn brandende nieuwsgierigheid naar deze legendarische film. De voorstelling duurde vijf uur en twintig minuten, onderbroken door een pauze van een uur waarin warme tomatensoep en brood werd verstrekt. Italiaanse soep met dito brood, uiteraard. Na de maaltijd, die ik nuttigde in de rode schemerige foyer, beschaamd maar trots op zijn eigen vergane glorie, stapte ik weemoedig gestemd naar buiten en liep een wijle rond gehuld in een waas.
Ik had me af kunnen vragen wat me in ‘s hemelsnaam bezielde, om zo’n gouden dag, doordrenkt van zomerzon en de belofte van toekomstige weemoed, door te brengen in een donkere bioscoopzaal, maar ik vroeg het me niet af. Twijfel kwam niet bij me op. Ikzelf was doordrenkt van Novecento: gloedvol, ijzig, weemoedig, melancholisch, gewelddadig, gruwelijk, teder, grappig, griezelig, walgelijk, heldhaftig, erotisch, menselijk, mysterieus, romantisch en meer….ik heb niets kunnen ontdekken wat er niet in zat.

Als een weldadige waterval liet ik de beelden over me heen komen, ik wilde ze wel vasthouden in mijn beide handen, zoals je water uit een bron naar je droge, dorstige mond brengt. Ik wilde ze niet meenemen als ingeblikte DVD, voor de thuisbioscoop, zodat ik dezelfde beelden gekrompen en minnetjes terug kon zien op mijn laptopscherm, nee, ik wilde zèlf de film in, niet op de set, maar in dat leven, bij die personages, onzichtbaar rondwarend, om alles mee te maken, om het secuur vast te leggen in mijn geheugen, met dezelfde precisie als de camera die toevallig meedraaide, om een toevallige reden, door toevallig niemand opgemerkt. En later zou ik de film zien en ik zou elke scène weten nog voor hij op het doek verscheen, me vagelijk bewust van mijn aanwezigheid aldaar, ooit, ergens in een van mijn onstoffelijke levens.
Ineens ontrolde zich de aftiteling. Ik voelde boosheid opkomen en de nadering van opstandigheid. Was alles nu afgelopen? Moest ik nu helemaal alleen naar buiten, zonder de personages in wiens gezelschap ik vergeten was wie ik ben in het hier en nu? Dat kon toch niet waar zijn? Een traan rolde over mijn wang. Pas toen de zaal geheel leeg was, stond ik op, onbeschrijflijk droevig, alsof ik een geliefd oord moest verlaten. ‘Misschien had ik niet moeten gaan,’ overwoog ik hardop, op zoek naar mijn fiets in de grijze straat waar de avondzon uit was weggeëbd, ‘dan was me dit verdriet bespaard gebleven.’

Thuis plakte ik de poster die ik had weten te bemachtigen, met de aanbiddelijk jonge De Niro en Depardieu, tegen de kastdeur, onder de Mona Lisa aan het smalle reepje muur daarboven. Een prachtig uitzicht wat me weer terugvoert naar die zomerdag in 2006. Bellevue Cinerama is inmiddels gesloopt maar het wonder van Novecento overkomt me elke keer opnieuw wanneer ik op het toilet er tegenover zit, de deur wagenwijd open.
 
*******************************************
Literatuur en beeldende kunst onder één dak
bij Buddenbrooks aan het Noordeinde in Den Haag.
Kijk op www.buddenbrooks.nl
Zondag 3 juni a.s. lezing van Prof. Arnold Heertje!
© 2007 Mabel Amber
powered by CJ2