archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 4
19 april 2007
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Een zondagmiddag in Stompwijk Henk Klaren

0313VG Luister
Het valt nog niet mee om op een mooie voorjaarszondag tegen het eind van de middag met de auto vanuit Den Haag in Stompwijk te komen. De uitvalswegen zijn dan vol alsof het een soort spitsuur betreft. Mijn chauffeuse Cobi wist echter van wanten. Ze kende – naar mijn indruk – alle alternatieve mogelijkheden. Ik had bij voortduring geen idee waar we ons bevonden. Ik ben beter thuis in het openbaar vervoer. Te voet weet ik mijn weg ook wel te vinden en als het echt moet lukt het op de fiets ook. Cobi wist haar weg wel te vinden. Niet alleen ten opzichte van de wegenkaart. De medeweggebruikers hebben het ook geweten.
Maar ik klaag niet, want we kwamen in Stompwijk. Iets te laat, want Cobi was de zomertijd een beetje vergeten, maar eigenlijk te vroeg, want in Stompwijk waren ze die helemaal vergeten.

In Stompwijk is een café: de Gouden Leeuw. Het ligt aan een weg langs zo’n watertje met bruggetjes naar de huizen aan de overkant. Het doet wat denken aan de cafés waar je je kaart moet afstempelen bij schaatstoertochten. Erwtensoep, Beerenburg en medaille-stempelmachines. Zo’n café dat aantoont dat een rookverbod in de horeca niet alleen onwenselijk maar ook ondenkbaar is.

Erik zat al aan de bar toen we binnenkwamen. Erik – jawel: Hoorweg – is de zoon van Cobi (en Frits). Hij komt graag op de laatste zondag van de maand in De Gouden Leeuw. En sinds die gedenkwaardige zondag kan ik me daar wat bij voorstellen. Iedere laatste zondag van de maand is er in De Gouden Leeuw een jamsession. Onder leiding van (zo staat op een papier, geprikt aan een balk van de bar) Bas Paardekooper. Ik wist niet dat zoiets bestond. Bij jamsessions denk je al gauw aan jazz, maar Bas speelt geen jazz. Hij speelt blues en pop. Met Erik vind ik hem een geweldige gitarist en een goeie zanger. Vijfentwintig jaar jong en – zoals hij zei – geïnspireerd door Hey Joe van Jimi Hendrix. Dat nummer stond op een verzamel-LP van zijn zus. Zo’n lullig soort LP, waar bijvoorbeeld ook A Whiter Shade of Pale van Procol Harum op stond. Je kent dat wel. Maar toch. Bas was elf of twaalf en begon op een akoestische gitaar te oefenen. Zo heeft zo’n verzamelaar zijn nut.

De sessie begon dus een uurtje te laat met een set van vooral bluesnummers. Eén eigen nummer (hij vertelde, dat hij er nu vier of vijf heeft) en afgesloten met Peter Greens Need your Love Tonight. Registratie te vinden op Youtube. Het klonk gewoon lekker. Klassiek sixties-werk. Lekker veel ruimte voor gitaarsolo’s. Hij speelde met zijn vaste drummer en keyboardman (zijn zwager, hoorde ik) en de bassist van z’n nieuwe bluesband. Een rustige oudere man.

Daarna de jamsession. Twee extra gitaristen, waarvan één – Koos - bij al die jamsessions meedeed. De andere kwam uit Zoetermeer. Hij deed het ook best goed, hoewel hij bij één nummer een beetje moest afhaken. Een half uurtje later zag je hem met zijn gitaar op zijn rug op de fiets stappen. Terug naar Sweet Lake. Er mocht ook nog een andere drummer even meedoen. En er was een zanger. Nadat de band en de zanger even hadden gezocht naar de juiste toonsoort zong hij heel acceptabel Hendrix’ The Wind Cries Mary en Broods Never Be Clever. Shaggie in de hand, OK.

Bas komt uit Stompwijk. Volgens een vriendelijke oude buurman – mijn leeftijd ongeveer leek me – oefent hij drie uur per dag. Het dichtst bij de band zaten zijn ouders en zijn zus. Zijn zus filmde het hele gebeuren. Zijn moeder zat trots te wezen. Zijn vader – volgens zeggen een lokale beroemdheid als het gaat om smartlappen en accordeonspel – zag er dank zij zijn snor vooral droevig uit. Maar dat bleek een vergissing toen hij de keyboards overnam en de zus ook een nummertje ten beste gaf. Eén of andere jazzy evergreen. Ik hou er niet zo van, maar loepzuiver gezongen. Voorzover ik dat kan beoordelen.
Vervolgens kwamen er drie tieners binnen met gitaren. Ze hadden hun eigen groupies meegenomen, vertelde iemand die later de vader van de blonde jongen-met-het-beugeltje bleek te zijn. Volgens Erik konden die niet meedoen met de jamsession, maar mochten met zijn drieën een paar ingestudeerde nummertjes spelen. We hebben dát gebeuren niet afgewacht. Ook al omdat een Chinees ogende jongen Oerend Hard begon te zingen. Onze Gelderse achtergrond verzette zich daar een beetje tegen.

Bas is echt goed. De repertoirekeus past meer bij mijn leeftijd dan bij die van hem, maar dat siert hem. Misschien iets te makkelijk om de typische hits van Hendrix (Hey Joe en Foxy Lady), Brood (Saturday Night) en Green te kiezen, maar voor een jamsession moet je ook niet te moeilijk doen. Het klonk allemaal echt lekker. Toen ik hem vroeg waarom hij niet beroemd was zei hij: ‘Ik ben beroemd in Stompwijk’. En dat is ook wat waard. Zeker ook voor het publiek in De Gouden Leeuw. Wel zo’n honderd man! En van alle leeftijden. Volgens Erik hadden ze elkaar die middag op het voetbalveld al ontmoet.
Ik wist niet dat zoiets bestond. In Koudekerk is er ook zoiets. En in Zoeterwoude zijn ze het aan het opstarten. Maar daar hebben ze geen Bas Paardekooper.


© 2007 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Een zondagmiddag in Stompwijk Henk Klaren
0313VG Luister
Het valt nog niet mee om op een mooie voorjaarszondag tegen het eind van de middag met de auto vanuit Den Haag in Stompwijk te komen. De uitvalswegen zijn dan vol alsof het een soort spitsuur betreft. Mijn chauffeuse Cobi wist echter van wanten. Ze kende – naar mijn indruk – alle alternatieve mogelijkheden. Ik had bij voortduring geen idee waar we ons bevonden. Ik ben beter thuis in het openbaar vervoer. Te voet weet ik mijn weg ook wel te vinden en als het echt moet lukt het op de fiets ook. Cobi wist haar weg wel te vinden. Niet alleen ten opzichte van de wegenkaart. De medeweggebruikers hebben het ook geweten.
Maar ik klaag niet, want we kwamen in Stompwijk. Iets te laat, want Cobi was de zomertijd een beetje vergeten, maar eigenlijk te vroeg, want in Stompwijk waren ze die helemaal vergeten.

In Stompwijk is een café: de Gouden Leeuw. Het ligt aan een weg langs zo’n watertje met bruggetjes naar de huizen aan de overkant. Het doet wat denken aan de cafés waar je je kaart moet afstempelen bij schaatstoertochten. Erwtensoep, Beerenburg en medaille-stempelmachines. Zo’n café dat aantoont dat een rookverbod in de horeca niet alleen onwenselijk maar ook ondenkbaar is.

Erik zat al aan de bar toen we binnenkwamen. Erik – jawel: Hoorweg – is de zoon van Cobi (en Frits). Hij komt graag op de laatste zondag van de maand in De Gouden Leeuw. En sinds die gedenkwaardige zondag kan ik me daar wat bij voorstellen. Iedere laatste zondag van de maand is er in De Gouden Leeuw een jamsession. Onder leiding van (zo staat op een papier, geprikt aan een balk van de bar) Bas Paardekooper. Ik wist niet dat zoiets bestond. Bij jamsessions denk je al gauw aan jazz, maar Bas speelt geen jazz. Hij speelt blues en pop. Met Erik vind ik hem een geweldige gitarist en een goeie zanger. Vijfentwintig jaar jong en – zoals hij zei – geïnspireerd door Hey Joe van Jimi Hendrix. Dat nummer stond op een verzamel-LP van zijn zus. Zo’n lullig soort LP, waar bijvoorbeeld ook A Whiter Shade of Pale van Procol Harum op stond. Je kent dat wel. Maar toch. Bas was elf of twaalf en begon op een akoestische gitaar te oefenen. Zo heeft zo’n verzamelaar zijn nut.

De sessie begon dus een uurtje te laat met een set van vooral bluesnummers. Eén eigen nummer (hij vertelde, dat hij er nu vier of vijf heeft) en afgesloten met Peter Greens Need your Love Tonight. Registratie te vinden op Youtube. Het klonk gewoon lekker. Klassiek sixties-werk. Lekker veel ruimte voor gitaarsolo’s. Hij speelde met zijn vaste drummer en keyboardman (zijn zwager, hoorde ik) en de bassist van z’n nieuwe bluesband. Een rustige oudere man.

Daarna de jamsession. Twee extra gitaristen, waarvan één – Koos - bij al die jamsessions meedeed. De andere kwam uit Zoetermeer. Hij deed het ook best goed, hoewel hij bij één nummer een beetje moest afhaken. Een half uurtje later zag je hem met zijn gitaar op zijn rug op de fiets stappen. Terug naar Sweet Lake. Er mocht ook nog een andere drummer even meedoen. En er was een zanger. Nadat de band en de zanger even hadden gezocht naar de juiste toonsoort zong hij heel acceptabel Hendrix’ The Wind Cries Mary en Broods Never Be Clever. Shaggie in de hand, OK.

Bas komt uit Stompwijk. Volgens een vriendelijke oude buurman – mijn leeftijd ongeveer leek me – oefent hij drie uur per dag. Het dichtst bij de band zaten zijn ouders en zijn zus. Zijn zus filmde het hele gebeuren. Zijn moeder zat trots te wezen. Zijn vader – volgens zeggen een lokale beroemdheid als het gaat om smartlappen en accordeonspel – zag er dank zij zijn snor vooral droevig uit. Maar dat bleek een vergissing toen hij de keyboards overnam en de zus ook een nummertje ten beste gaf. Eén of andere jazzy evergreen. Ik hou er niet zo van, maar loepzuiver gezongen. Voorzover ik dat kan beoordelen.
Vervolgens kwamen er drie tieners binnen met gitaren. Ze hadden hun eigen groupies meegenomen, vertelde iemand die later de vader van de blonde jongen-met-het-beugeltje bleek te zijn. Volgens Erik konden die niet meedoen met de jamsession, maar mochten met zijn drieën een paar ingestudeerde nummertjes spelen. We hebben dát gebeuren niet afgewacht. Ook al omdat een Chinees ogende jongen Oerend Hard begon te zingen. Onze Gelderse achtergrond verzette zich daar een beetje tegen.

Bas is echt goed. De repertoirekeus past meer bij mijn leeftijd dan bij die van hem, maar dat siert hem. Misschien iets te makkelijk om de typische hits van Hendrix (Hey Joe en Foxy Lady), Brood (Saturday Night) en Green te kiezen, maar voor een jamsession moet je ook niet te moeilijk doen. Het klonk allemaal echt lekker. Toen ik hem vroeg waarom hij niet beroemd was zei hij: ‘Ik ben beroemd in Stompwijk’. En dat is ook wat waard. Zeker ook voor het publiek in De Gouden Leeuw. Wel zo’n honderd man! En van alle leeftijden. Volgens Erik hadden ze elkaar die middag op het voetbalveld al ontmoet.
Ik wist niet dat zoiets bestond. In Koudekerk is er ook zoiets. En in Zoeterwoude zijn ze het aan het opstarten. Maar daar hebben ze geen Bas Paardekooper.
© 2007 Henk Klaren
powered by CJ2