Ineens was het mooi weer. Op De Plaats in Den Haag zaten al weer mensen te lunchen op een haastig ingericht terras. Geen bleekneusjes trouwens, zo te zien waren ze pas nog naar de wintersport geweest. Of ze hadden op de zonnebank gelegen, dat kan ook. Het heeft iets aandoenlijks die drang om van de zon te genieten als het nog net geen voorjaar is. Toch werd ik er zelf ook door aangestoken. Terug achter mijn bureau overwoog ik wat me die middag te doen stond. Een klusje dat die ochtend nog haast leek te hebben zag er opeens veel minder dringend uit. Morgen was er weer een dag. Ik moest naar buiten. Geen ingewikkelde tocht of zo, maar gewoon de deur uit en lopen. Daarheen gaan waar je benen besluiten je te brengen.

Dat bleek om te beginnen het Sweelinckplein te zijn. Volgens de eerste de beste website die zich aandient als je die naam op Google invoert staan er nergens in Den Haag zoveel monumenten op een kluitje als daar; een kleine 50 mooie, ongeveer 100 jaar oude huizen rond een ovaal plantsoen. De bouwstijl wordt op dezelfde site gekenschetst als Neo-dit en Neo-dat, met een vleugje Jugendstil. Het plein wordt in tweeën gedeeld door wat op het eerste gezicht één brede weg is, maar wat eigenlijk twee wegen zijn: de Waldeck Pyrmontkade en de Koningin Emmakade. Daartussen lag vroeger de Afzandingsvaart, maar daar is weinig van over.

Ik liep het plein rond en constateerde dat er veel advocaten en tandartsen gevestigd zijn. Vlakbij de Koningin Emmakade staan een paar reusachtige panden die omgebouwd zijn tot appartementencomplexen. Eén daarvan zou best het hotel geweest kunnen zijn dat opgevoerd wordt in ‘Sambals voor Sweelinck’ uit 1962, een topologisch detectiveboek dat speelt in de wijken Duinoord en Statenkwartier. Als dat hotel tenminste echt heeft bestaan, maar dat zou mij niet verbazen, want Pim Hofdorp, de schrijver, hield ervan om een verzonnen verhaal in een herkenbare omgeving te situeren. Zijn boeken speelden steevast in een van de wijken van Den Haag, of in een van de voorsteden. De vaste speurder, commissaris Aremberg, verdiept zich in een reeks misdrijven die steevast vervlochten blijken te zijn met de geschiedenis van zo’n wijk. Hij verplaatst zich meestal te voet of per rijwiel en heeft daardoor alle tijd zijn gedachten te laten gaan en de omgeving te beschrijven.

Voor een in zijn stad geïnteresseerde Hagenaar is het acceptabel leesvoer en er staan interessante weetjes in. De meeste antiquariaten in de stad hebben altijd wel een stapeltje in voorraad. Bij antiquariaat Damokles in de Piet Heinstraat kocht ik, geïnspireerd door deze wandeling, een 1^e druk van ‘Sambals voor Sweelinck’, met een handtekening van de auteur onder de tekst:

Achterin het boek zat iets dat wij nu een flyer zouden noemen. Het wat onbeholpen aanzien daarvan doet je beseffen hoeveel fraaier dat soort dingen tegenwoordig is. Vraag mij niet wat we daar met z’n allen wijzer van zijn geworden.

Mensen van buiten de stad, gewone detectiveliefhebbers, moet ik overigens waarschuwen. Op een ranglijst van de 10 slechtste detective-romans volgens Walter Kosters, die op internet een totaaloverzicht bijhoudt van misdaadromans, komt Pim Hofdorp twee keer voor. Op de vijfde plaats staat ‘Vampiers van Valkenbos’ en op de zesde plaats staan ……… ‘alle andere boeken met Commissaris Aremberg’.

Ik liep van het plein door de Sweelinckstraat naar het Statenkwartier. Nieuwe Hagenaars, mensen die in de stad willen gaan wonen, zoeken vaak een huis in het Statenkwartier. En daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Het is een prettige mengeling van een beetje deftig en toch ook gezellig en joyeus. Twee aspecten van het leven daar die samen lijken te zijn gekomen in het bekende makelaarskantoor aan de Cornelis de Wittlaan, dat Reichman&Rommelaar heet. Het is een bekend feit dat mensen vaak terecht komen in beroepen waarin hun naam eerder een nadeel dan een voordeel is. Maar dat ze vervolgens een partner weten te vinden waarvoor dat op een andere manier ook opgaat is uniek. Zo te zien gaat het R&R overigens voor de wind.

Den Haag wordt wel de ‘weduwe van Indië’ genoemd, maar in het Statenkwartier zijn ze ervan overtuigd dat die dame aldaar woont. Of misschien moet ik zeggen heeft gewoond. Want hoe Indisch is het Statenkwartier eigenlijk nog? Lopend over de ‘Fred’, zoals Hagenaars de Frederik Hendriklaan noemen, zag ik er nog maar weinig sporen van, maar men cultiveert dat soort beelden natuurlijk graag. Bij boekhandel De Vulpen worden boekjes verkocht met beschrijvingen van wandelingen die je langs diverse ‘plaatsen van herinnering’ voeren. Eén daarvan is het huis aan de Antonie Heinsiusstraat nr.12 waar Wihelm Gustave Kierdorff heeft gewoond. Deze broodschrijver, die van 1912 tot 1984 leefde, hanteerde onder andere het pseudoniem Pim Hofdorp. Bij de genoemde boekhandel verkopen ze trouwens ook herdrukken van zijn boeken.

Kijk maar op: www.devulpen.nl

 

*************************************

Alles over wandelen op: www.wandelpad.nl