archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 5
Jaargang 4
14 december 2006
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Vrouwen op drift Theo Capel

0405VG Misdaad
Uitgeverij Anthos is bezig een stal schrijfsters van misdaadboeken op te bouwen. 'Literaire thrillers' zeggen ze zelf met de nodige belustheid tot chique doen. Het zijn in ieder geval misdaadboeken, hoewel je bij Saskia Noort, de ster van het huis, kunt gaan twijfelen of je niet een damesroman in handen hebt.
Nu is er ook Marion Pauw met Drift (Anthos, 16,95), dat op Aruba speelt met de moord op een Amerikaanse toeriste als zeurende kwestie op de achtergrond. Dat vormt een duidelijke verwijzing naar de zaak Nathalie Holloway, de tiener die daar nog steeds zoek is. In het boek heet ze Christine Bird. Hoofdpersoon in het verhaal is Jill van Zant en een van haar problemen is dat ze erg veel weg heeft van de Amerikaanse. Dat is het noodlot verzoeken en dat speelt de schrijfster dan ook uit.
Het grootste deel van het verhaal is niet zozeer een thriller als wel een zedenroman over Aruba en dan vooral over de goed verdienende blanke import uit Nederland. Jill is zo met een fiscalist getrouwd die alleen van een afstand verder meedoet. De zee stroomt, de drank stroomt, de tranen stromen. Het bloed stroomt niet, maar kookt wel af en toe. Voor in het vliegtuig op weg naar de zon is het een aardig verhaal. En volgende keer misschien iets over een groter eiland. De schrijfster is op Tasmanië geboren, dus dat komt goed uit. Ze kan dan figuurlijk een Tasmaanse wolf invoeren die jonge vrouwen belaagt.

Van Lieneke Dijkzeul verscheen bij dezelfde uitgeverij De stille zonde (Anthos, € 18,95). Ze is een betere en geroutineerdere schrijfster dan Pauw, maar ze heeft dan ook al een lange reeks kinderboeken op haar naam staan. Misschien leidde dat ertoe dat het dochtertje van de zielige vrouw die de hoofdrol speelt, het levensechtst overkomt.
Voor Dijkzeul schijnt de zon nooit. Je zou kunnen zeggen dat de lezer door René Appelland wordt rondgeleid, waar een extra waas Zweedse zwaarmoedigheid voor aangezette miezerigheid zorgt. Het verhaal speelt in een niet nader genoemde Nederlandse stad waar een metro rijdt. Dan zou het Amsterdam of Rotterdam moeten zijn, maar de stad blijft onherkenbaar en speelt ook geen rol. Alle aandacht is gericht op het dagelijks gedreutel van de personages. Vooral de politieman Paul Vegter zullen alle liefhebbers van commissaris Wallander onmiddellijk in hun hart sluiten. Het zal duidelijk zijn dat zijn kat het eind van het boek niet haalt.

Een schoolreünie leidt tot een dode leraar. Is het moord? En waarom dan? De kwaadaardige jongeman die Dijkzeul opdist, is een psychopaat zoals je die ook in boeken van Nicci French kan tegenkomen. En verder heeft iedereen wel iets treurigs, met bedplassen als iets betrekkelijk onschuldigs en anorexia en MS als uitschieters. René Appel die ook naar deze uitgeverij is overgestapt – vermoedelijk zullen vele lezeressen denken dat iemand met zo'n voornaam ook wel een vrouw zal zijn; en dan is het goed – moet oppassen met zulke concurrentie. Maar de ervaring leert dat treurigheid al dan niet van een literair kaassausje voorzien in ruime porties kan worden opgediend.

In Dead Dry van Sarah Andrews (St. Martin's Minotaur, € 8,99, Van Ditmar Boekenimport) speelt de omgeving een bijna alle overheersende rol. Het is voor het eerst dat ik een geologe als een soort gelegenheidspeurster in een verhaal tegenkom. Emily Hansen die liever Em wordt genoemd, werkt in Salt Lake City voor de Dienst voor het Bodemonderzoek, maar ze staat ook af en toe de politie bij. Dit avontuur is al weer de negende in een serie over haar, maar het eerste dat ik in handen kreeg.

Een geoloog die Em van vroeger kent, wordt dood onder het puin in een grindgroeve aangetroffen, maar blijkt al eerder te zijn doodgeslagen. Van Utah verplaatst de actie zich dan snel naar de naburige staat Colorado waar de man vandaan kwam. Onderweg krijg je een soort Open Universiteit cursus over steenlagen, rotsformaties en wat al niet meer. De strijd om water, de opdringende suburbanisatie en het milieu in het algemeen spelen een belangrijke rol. Voor Groen Links-types is het allemaal om te smullen, voor speculanten en aanverwant volk is het minder leuk. Dwars door alles heen speelt ook het liefdeleven van Em een grote rol. Gebrek aan liefdeleven is een betere aanduiding. Een politieman uit Utah – uiteraard een mormoon – zou wel iets met haar willen beginnen, maar hij zit erg moeilijk in elkaar. En dan is er nog een piloot die een oogje op Em heeft. Ze is de veertig aan het voorbijgaan en het wordt tijd voor een keuze. Dat vindt ze zowel zelf als de mensen om haar heen.

De geologe neemt de lezer voor haar in. Het milieubewustzijn dat overigens veelvuldig vliegen niet in de weg staat, is een aardige noviteit. De intrige houdt niet over en de uitleg over diverse vormen steenslag boeien niet altijd, maar bij elkaar is het een sympathieke mix. Bètameisjes doe je er vermoedelijk sowieso een plezier mee en alfameisjes zouden eens een aflevering voorzichtig moeten proberen.
 
****************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk
gemaakt door donaties van:
Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, Ruurd Kunnen,
Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, Evelien Polter,
Aimée Waasdorp en Frits Hoorweg.
 


© 2006 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Vrouwen op drift Theo Capel
0405VG Misdaad
Uitgeverij Anthos is bezig een stal schrijfsters van misdaadboeken op te bouwen. 'Literaire thrillers' zeggen ze zelf met de nodige belustheid tot chique doen. Het zijn in ieder geval misdaadboeken, hoewel je bij Saskia Noort, de ster van het huis, kunt gaan twijfelen of je niet een damesroman in handen hebt.
Nu is er ook Marion Pauw met Drift (Anthos, 16,95), dat op Aruba speelt met de moord op een Amerikaanse toeriste als zeurende kwestie op de achtergrond. Dat vormt een duidelijke verwijzing naar de zaak Nathalie Holloway, de tiener die daar nog steeds zoek is. In het boek heet ze Christine Bird. Hoofdpersoon in het verhaal is Jill van Zant en een van haar problemen is dat ze erg veel weg heeft van de Amerikaanse. Dat is het noodlot verzoeken en dat speelt de schrijfster dan ook uit.
Het grootste deel van het verhaal is niet zozeer een thriller als wel een zedenroman over Aruba en dan vooral over de goed verdienende blanke import uit Nederland. Jill is zo met een fiscalist getrouwd die alleen van een afstand verder meedoet. De zee stroomt, de drank stroomt, de tranen stromen. Het bloed stroomt niet, maar kookt wel af en toe. Voor in het vliegtuig op weg naar de zon is het een aardig verhaal. En volgende keer misschien iets over een groter eiland. De schrijfster is op Tasmanië geboren, dus dat komt goed uit. Ze kan dan figuurlijk een Tasmaanse wolf invoeren die jonge vrouwen belaagt.

Van Lieneke Dijkzeul verscheen bij dezelfde uitgeverij De stille zonde (Anthos, € 18,95). Ze is een betere en geroutineerdere schrijfster dan Pauw, maar ze heeft dan ook al een lange reeks kinderboeken op haar naam staan. Misschien leidde dat ertoe dat het dochtertje van de zielige vrouw die de hoofdrol speelt, het levensechtst overkomt.
Voor Dijkzeul schijnt de zon nooit. Je zou kunnen zeggen dat de lezer door René Appelland wordt rondgeleid, waar een extra waas Zweedse zwaarmoedigheid voor aangezette miezerigheid zorgt. Het verhaal speelt in een niet nader genoemde Nederlandse stad waar een metro rijdt. Dan zou het Amsterdam of Rotterdam moeten zijn, maar de stad blijft onherkenbaar en speelt ook geen rol. Alle aandacht is gericht op het dagelijks gedreutel van de personages. Vooral de politieman Paul Vegter zullen alle liefhebbers van commissaris Wallander onmiddellijk in hun hart sluiten. Het zal duidelijk zijn dat zijn kat het eind van het boek niet haalt.

Een schoolreünie leidt tot een dode leraar. Is het moord? En waarom dan? De kwaadaardige jongeman die Dijkzeul opdist, is een psychopaat zoals je die ook in boeken van Nicci French kan tegenkomen. En verder heeft iedereen wel iets treurigs, met bedplassen als iets betrekkelijk onschuldigs en anorexia en MS als uitschieters. René Appel die ook naar deze uitgeverij is overgestapt – vermoedelijk zullen vele lezeressen denken dat iemand met zo'n voornaam ook wel een vrouw zal zijn; en dan is het goed – moet oppassen met zulke concurrentie. Maar de ervaring leert dat treurigheid al dan niet van een literair kaassausje voorzien in ruime porties kan worden opgediend.

In Dead Dry van Sarah Andrews (St. Martin's Minotaur, € 8,99, Van Ditmar Boekenimport) speelt de omgeving een bijna alle overheersende rol. Het is voor het eerst dat ik een geologe als een soort gelegenheidspeurster in een verhaal tegenkom. Emily Hansen die liever Em wordt genoemd, werkt in Salt Lake City voor de Dienst voor het Bodemonderzoek, maar ze staat ook af en toe de politie bij. Dit avontuur is al weer de negende in een serie over haar, maar het eerste dat ik in handen kreeg.

Een geoloog die Em van vroeger kent, wordt dood onder het puin in een grindgroeve aangetroffen, maar blijkt al eerder te zijn doodgeslagen. Van Utah verplaatst de actie zich dan snel naar de naburige staat Colorado waar de man vandaan kwam. Onderweg krijg je een soort Open Universiteit cursus over steenlagen, rotsformaties en wat al niet meer. De strijd om water, de opdringende suburbanisatie en het milieu in het algemeen spelen een belangrijke rol. Voor Groen Links-types is het allemaal om te smullen, voor speculanten en aanverwant volk is het minder leuk. Dwars door alles heen speelt ook het liefdeleven van Em een grote rol. Gebrek aan liefdeleven is een betere aanduiding. Een politieman uit Utah – uiteraard een mormoon – zou wel iets met haar willen beginnen, maar hij zit erg moeilijk in elkaar. En dan is er nog een piloot die een oogje op Em heeft. Ze is de veertig aan het voorbijgaan en het wordt tijd voor een keuze. Dat vindt ze zowel zelf als de mensen om haar heen.

De geologe neemt de lezer voor haar in. Het milieubewustzijn dat overigens veelvuldig vliegen niet in de weg staat, is een aardige noviteit. De intrige houdt niet over en de uitleg over diverse vormen steenslag boeien niet altijd, maar bij elkaar is het een sympathieke mix. Bètameisjes doe je er vermoedelijk sowieso een plezier mee en alfameisjes zouden eens een aflevering voorzichtig moeten proberen.
 
****************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk
gemaakt door donaties van:
Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, Ruurd Kunnen,
Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker, Evelien Polter,
Aimée Waasdorp en Frits Hoorweg.
 
© 2006 Theo Capel
powered by CJ2