archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 3
Jaargang 4
16 november 2006
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Mijn nieuwe CD's Henk Klaren

0403VG Luister
Radio 2 kent het verschijnsel: ‘Radio 2 Week-CD’. Dan draaien ze elk uur een nummer van een daartoe aangewezen CD. Wie verantwoordelijk is voor het aanwijzen van de CD of wat de criteria zijn is niet duidelijk. Er zal wel een commissie zijn. Over de criteria wil ik eigenlijk niets weten. Het lijkt me dat er een commercieel belang gemoeid is bij de aanwijzing van de Week-CD. En hoe hou je dan oneigenlijke beïnvloeding buiten de deur? Hoe het ook zij, soms pakt de keuze van de Week-CD erg plezierig uit. Afgelopen week (week 44) was het Last Man Standing van Jerry Lee Lewis. Ik schreef al eerder over dat album. Als je de hele dag de radio aan hebt op een zender als Radio 2 en je hoort ieder uur zo’n pareltje tussen al die ongeïnspireerde easy-listening van allerlei Jamie Cullum-achtige types dan valt nog meer op wat een lékkere muziek het is.

Een paar weken geleden was Modern Times van Bob Dylan de week-CD. Dat was één van het stapeltje CD’s dat ik onlangs kocht. Er zaten deze keer geen missers bij. Modern Times is een heel prettig album. Dylan is weer in vorm. Hij zegt al jaren, dat hij niet de profeet was waar hij voor werd versleten. Niks stem van een generatie of zoiets, hij wil gewoon als zanger worden gezien. Toch kan niets er aan veranderen, dat Dylan’s roem is geworteld in de periode, dat hij de stem van een generatie wás, of hij nou wilde of niet. Hij moet ook niet zeuren. Hij heeft al die teksten zelf geschreven en zoals iedere artiest zocht ook hij naar een publiek.

Modern Times is een afwisselende CD. Hier en daar probeert Dylan echt móói te zingen, zoals hij voor het eerst deed op Self Portrait. Dat kan hij natuurlijk niet echt, maar toch klinkt het fijn. Opmerkelijk is dat één van die nummers – Beyond The Horizon – sprekend lijkt op het klassieke Red Sails In The Sunset. Ik heb de iets duurdere versie mét DVD gekocht. De DVD heeft niet veel met het audioalbum te maken. Er staan vier filmpjes op uit de periode 1993 tot 2002. Twee promo’s voor films, één voor een ander album en een registratie van een live optreden van het nummer Love Sick. Op één van de filmpromo’s zie je Michael Douglas Dylan playbacken. Een leuk extraatje, die DVD, geen van de nummers staat ook op de CD.

De tweede van mijn nieuwe stapeltje CD’s is Adieu False Heart van Linda Ronstadt en Ann Savoy (op zijn Frans uitspreken). Linda was altijd één van mijn favoriete countryzangeressen. Weinigen hebben zoveel warmte in de stem. Emmylou Harris, ja, maar verder zou ik het niet weten. En ze was ook zo mooi, zie de hoes van Simple Dreams. Inmiddels is alles anders geworden. Je kunt Linda al lang geen countryzangers meer noemen. Ze heeft van alles gedaan. Twee CD’s met Emmylou en Dolly Parton, Trio en Trio II. Canziones De Mi Padre met haar broers. Daar staat Mexicaanse muziek op, ze ís van Mexicaanse afkomst. Na Canziones volgden nog twee van zulke albums. Er is een CD met Aaron Neville. Ze doet mee op Chuck Berry’s Hail, Hail, Rock ’n Roll. En dan heb ik alleen nog maar in mijn eigen verzameling gekeken.

En nu dan de CD met Ann Savoy. Ann Savoy is een folk muzikante uit New Orleans, Louisiana. Ze zingt gewoonlijk in het Frans. Op Adieu False Heart staan ook enkele franstalige nummers, waaronder het overbekende Parlez Moi D’Amour, prachtig. Ik vind dat nog niet zo gek: één of twee interpretaties van klassieke nummers op een album. Zo staat op deze CD ook een interpretatie van Walk Away Renee, dat gaat ook door merg en been. De stemmen van Linda en Ann passen mooi bij elkaar. Adieu False Heart is een echte aanwinst.

En dan moest ik natuurlijk de postume CD van Johnny Cash hebben. Ik had de eerste vier van de American Recordings al, dus de vijfde kon niet ontbreken. Volgens het plakkertje op de hoes zijn het de laatste opnamen. De verzameling is dus compleet. Er staan vooral nummers van anderen op de CD, soms klassiekers als Four Strong Winds, maar zoals altijd zet Johnny Cash de nummers echt naar zijn hand. Net als American IV vind ik het een heel emotioneel album. Soms neigt de emotionaliteit zelfs richting smartlap, zoals in Hank Williams’ On The Evening Train. Of, laat ik eerlijk zijn, dat ís gewoon een smartlap. Maar het stoort me niet. Niks mis met een goeie smartlap. Ik meen me te herinneren, dat American V, A Hundred Highways ook nog Radio2 Week-CD is geweest. Die commissie doet dus soms toch wel aardig werk.

Kortom, ik kwam best tevreden uit de platenzaak.

* De Leunstoel jaargang 4, nummer 1, 19 oktober 2006.
 
 
*********************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op: www.bnr.nl .


© 2006 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Mijn nieuwe CD's Henk Klaren
0403VG Luister
Radio 2 kent het verschijnsel: ‘Radio 2 Week-CD’. Dan draaien ze elk uur een nummer van een daartoe aangewezen CD. Wie verantwoordelijk is voor het aanwijzen van de CD of wat de criteria zijn is niet duidelijk. Er zal wel een commissie zijn. Over de criteria wil ik eigenlijk niets weten. Het lijkt me dat er een commercieel belang gemoeid is bij de aanwijzing van de Week-CD. En hoe hou je dan oneigenlijke beïnvloeding buiten de deur? Hoe het ook zij, soms pakt de keuze van de Week-CD erg plezierig uit. Afgelopen week (week 44) was het Last Man Standing van Jerry Lee Lewis. Ik schreef al eerder over dat album. Als je de hele dag de radio aan hebt op een zender als Radio 2 en je hoort ieder uur zo’n pareltje tussen al die ongeïnspireerde easy-listening van allerlei Jamie Cullum-achtige types dan valt nog meer op wat een lékkere muziek het is.

Een paar weken geleden was Modern Times van Bob Dylan de week-CD. Dat was één van het stapeltje CD’s dat ik onlangs kocht. Er zaten deze keer geen missers bij. Modern Times is een heel prettig album. Dylan is weer in vorm. Hij zegt al jaren, dat hij niet de profeet was waar hij voor werd versleten. Niks stem van een generatie of zoiets, hij wil gewoon als zanger worden gezien. Toch kan niets er aan veranderen, dat Dylan’s roem is geworteld in de periode, dat hij de stem van een generatie wás, of hij nou wilde of niet. Hij moet ook niet zeuren. Hij heeft al die teksten zelf geschreven en zoals iedere artiest zocht ook hij naar een publiek.

Modern Times is een afwisselende CD. Hier en daar probeert Dylan echt móói te zingen, zoals hij voor het eerst deed op Self Portrait. Dat kan hij natuurlijk niet echt, maar toch klinkt het fijn. Opmerkelijk is dat één van die nummers – Beyond The Horizon – sprekend lijkt op het klassieke Red Sails In The Sunset. Ik heb de iets duurdere versie mét DVD gekocht. De DVD heeft niet veel met het audioalbum te maken. Er staan vier filmpjes op uit de periode 1993 tot 2002. Twee promo’s voor films, één voor een ander album en een registratie van een live optreden van het nummer Love Sick. Op één van de filmpromo’s zie je Michael Douglas Dylan playbacken. Een leuk extraatje, die DVD, geen van de nummers staat ook op de CD.

De tweede van mijn nieuwe stapeltje CD’s is Adieu False Heart van Linda Ronstadt en Ann Savoy (op zijn Frans uitspreken). Linda was altijd één van mijn favoriete countryzangeressen. Weinigen hebben zoveel warmte in de stem. Emmylou Harris, ja, maar verder zou ik het niet weten. En ze was ook zo mooi, zie de hoes van Simple Dreams. Inmiddels is alles anders geworden. Je kunt Linda al lang geen countryzangers meer noemen. Ze heeft van alles gedaan. Twee CD’s met Emmylou en Dolly Parton, Trio en Trio II. Canziones De Mi Padre met haar broers. Daar staat Mexicaanse muziek op, ze ís van Mexicaanse afkomst. Na Canziones volgden nog twee van zulke albums. Er is een CD met Aaron Neville. Ze doet mee op Chuck Berry’s Hail, Hail, Rock ’n Roll. En dan heb ik alleen nog maar in mijn eigen verzameling gekeken.

En nu dan de CD met Ann Savoy. Ann Savoy is een folk muzikante uit New Orleans, Louisiana. Ze zingt gewoonlijk in het Frans. Op Adieu False Heart staan ook enkele franstalige nummers, waaronder het overbekende Parlez Moi D’Amour, prachtig. Ik vind dat nog niet zo gek: één of twee interpretaties van klassieke nummers op een album. Zo staat op deze CD ook een interpretatie van Walk Away Renee, dat gaat ook door merg en been. De stemmen van Linda en Ann passen mooi bij elkaar. Adieu False Heart is een echte aanwinst.

En dan moest ik natuurlijk de postume CD van Johnny Cash hebben. Ik had de eerste vier van de American Recordings al, dus de vijfde kon niet ontbreken. Volgens het plakkertje op de hoes zijn het de laatste opnamen. De verzameling is dus compleet. Er staan vooral nummers van anderen op de CD, soms klassiekers als Four Strong Winds, maar zoals altijd zet Johnny Cash de nummers echt naar zijn hand. Net als American IV vind ik het een heel emotioneel album. Soms neigt de emotionaliteit zelfs richting smartlap, zoals in Hank Williams’ On The Evening Train. Of, laat ik eerlijk zijn, dat ís gewoon een smartlap. Maar het stoort me niet. Niks mis met een goeie smartlap. Ik meen me te herinneren, dat American V, A Hundred Highways ook nog Radio2 Week-CD is geweest. Die commissie doet dus soms toch wel aardig werk.

Kortom, ik kwam best tevreden uit de platenzaak.

* De Leunstoel jaargang 4, nummer 1, 19 oktober 2006.
 
 
*********************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op: www.bnr.nl .
© 2006 Henk Klaren
powered by CJ2