archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 18
Jaargang 3
7 september 2006
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Kritisch over het Naardermeer Frits Hoorweg

0318BZ Lopen
Het Naardermeer, veel over gehoord, maar ik was er nog nooit geweest. Het moest er nu maar eens van komen. Ik voelde wel aan dat ik dan ook iets zou moeten vinden van de voorgenomen aanleg van de verbindingsweg tussen de A6 en de A9. Als iedereen het er over heeft is het wat merkwaardig als ik daar ga wandelen, er een stukje over schrijf, en net doe of er niets aan de hand is. Maar ja, ik had geen standpunt en eigenlijk ook geen idee van de argumenten pro en contra. Om me voor te bereiden bezocht ik een website (www.tegena6-a9.nl), las een paar artikelen en raadpleegde een deskundige (zie Een Rustig Mens in dit nummer). Niet dat ik daardoor een vastomlijnd standpunt ontwikkelde, maar ik had wel wat zicht op de argumenten gekregen.

De eerste etappe van het Waterliniepad begint in Weesp en leidt via Muiden, langs het Naardermeer, naar Naarden. Direct buiten het station Weesp werd ik geconfronteerd met raambiljetten en dat hield niet op. Iedereen hier is blijkbaar tegen die A6-A9 verbinding. Zelfs de woonboten aan de oever van de Vecht, waar ik al snel langs liep, waren volgeplakt. Terwijl die dingen zelf nu ook niet direct een aanwinst voor het landschap zijn. Normaal zou ik daar niks van zeggen, maar ik had mij nu eenmaal voorgenomen kritisch te zijn. Daardoor viel het mij wel erg op dat deze woonboten, met hun tuttuintjes, mij het zicht op de rivier totaal ontnamen. Samen vormen ze een batterij van wel twee kilometer. Dan komt er even een opening in, maar al snel daarna begint de batterij woonboten van Muiden. Woonboten waren vroeger misschien nog wel vriendelijke dingen, maar tegenwoordig zijn het monsterachtige blokkendozen, waar ik met m’n 1.92 meter niet overheen kan kijken. Dat lijkt me eerlijk gezegd toch wel een redelijke eis die de welstandscommissies van Nederland maar moeten gaan hanteren: dat ik er overheen kan kijken.

Even voor Muiden zelf gaat de route verder naar rechts over een grasdijk. Bij m’n eerste poging deze wandeling te lopen (samen met Frans de Jong) waren we vanwege de regen Muiden ingelopen. Na 1½ uur in een café waren we naar het Muiderslot gegaan, waar we ons hadden laten rondleiden door een dame die in de ontstaansgeschiedenis van woorden en gezegden gespecialiseerd was. Misschien valt daaraan wel niet te ontkomen in wat eens de woning van P.C. Hooft was. Toen we daarna weer buiten stonden, regende het nog steeds pijpenstelen en konden we niet meer aan onze gids vragen of die beeldspraak ook van de grote meester zelf is. We aten wat en dronken iets, en allengs was het te laat geworden om nog naar Naarden te lopen. Bovendien dreigde de regen nog steeds. We zijn toen maar weer teruggelopen naar Weesp, opnieuw langs die batterij van woonboten. En nu had ik die voor de derde keer kunnen inspecteren. Als ik ergens een gefundeerd oordeel over kan vellen is het wel over die woonboten.
 
Die grasdijk was twee kilometer lang en er was niets op aan te merken. Behalve dat de A1 in het begin wel erg dichtbij was en nooit helemaal uit het zicht verdween. Het geruis van personenauto’s ging regelmatig over in het gegrom van een vrachtwagen. En werd soms afgewisseld met het geratel van treinen en het gebrom van vliegtuigen. Het is een vrij druk stukje Nederland daar. En gewoonlijk maal ik daar niet om, maar ik was nu eenmaal in een kritische modus. De vraag begon bij me op te komen waarom een gebied dat toch al van alle kanten doorsneden wordt door wegen, spoorlijnen en luchtcorridors er niet nog een weg bij kan hebben. Zelfs bij het idee dat die weg onder de grond gestopt moet worden om de natuur te sparen begon ik vraagtekens te zetten.

De grasdijk liep dood op een spoorlijn. Een eind naar links ging ik onder de spoorlijn door en kwam ik in het eigenlijke natuurgebied terecht. Boven de bomenrij die daar de A1 aan het gezicht ontneemt hing een roofvogel, waarschijnlijk een torenvalk. Nog iets verder stond een reusachtig bord, zoals je dat wel ziet bij grote infrastructurele werken. Maar op deze stond te lezen: ‘Hier wordt niet gewerkt aan de A6-A9.’ Leuke grap wel, dat nam me weer even voor de zaak in. Het Waterliniepad ging verder over de Meerkade. Een prettig onverhard pad, met rechts het eigenlijke Naardermeer, dat voor de wandelaar grotendeels schuilgaat achter lage bomen en struiken. Af en toe is er een uitkijkpunt. Bij een ervan zag ik in de verte iets dat op een fuut leek en dichterbij wipte iets kleins door het riet dat ik niet goed in beeld kon krijgen. Ter linkerzijde van het pad bevinden zich weilanden waar nogal wat kolganzen rondscharrelden. Verderop in dezelfde richting was er natuurlijk weer die eeuwige A1. In Naarden zocht ik zo snel mogelijk het station op.

Het was een aardige wandeling, maar ik was er niet kapot van. Waarschijnlijk had ik beter een andere route kunnen nemen. De NS-wandeling stuurt je helemaal om het meer heen, misschien is dat een betere manier om de waarde ervan te onderkennen. Nog beter is het wellicht om met de boot te gaan, die mogelijkheid bestaat ook. De trein rijdt, van Naarden-Bussum naar Weesp, dwars door het Naardermeer en zelfs dan heb je er een beter zicht op, dan ik lopend had.

Hoe het zij, ook in aanmerking nemend dat ik het meer niet op de best mogelijke manier heb bekeken, ik ben sceptisch. Zou de milieu- en natuurbeweging zijn energie niet beter aan andere doelen kunnen besteden? Als ik het voor het zeggen had, en veel geld beschikbaar voor natuurontwikkeling, zou ik het geloof ik aan iets anders uitgeven. Woorden zijn blijkbaar belangrijk. Gaat het om de ontwikkeling van natuur, of zijn we alleen maar uit op behoud?
 


© 2006 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Kritisch over het Naardermeer Frits Hoorweg
0318BZ Lopen
Het Naardermeer, veel over gehoord, maar ik was er nog nooit geweest. Het moest er nu maar eens van komen. Ik voelde wel aan dat ik dan ook iets zou moeten vinden van de voorgenomen aanleg van de verbindingsweg tussen de A6 en de A9. Als iedereen het er over heeft is het wat merkwaardig als ik daar ga wandelen, er een stukje over schrijf, en net doe of er niets aan de hand is. Maar ja, ik had geen standpunt en eigenlijk ook geen idee van de argumenten pro en contra. Om me voor te bereiden bezocht ik een website (www.tegena6-a9.nl), las een paar artikelen en raadpleegde een deskundige (zie Een Rustig Mens in dit nummer). Niet dat ik daardoor een vastomlijnd standpunt ontwikkelde, maar ik had wel wat zicht op de argumenten gekregen.

De eerste etappe van het Waterliniepad begint in Weesp en leidt via Muiden, langs het Naardermeer, naar Naarden. Direct buiten het station Weesp werd ik geconfronteerd met raambiljetten en dat hield niet op. Iedereen hier is blijkbaar tegen die A6-A9 verbinding. Zelfs de woonboten aan de oever van de Vecht, waar ik al snel langs liep, waren volgeplakt. Terwijl die dingen zelf nu ook niet direct een aanwinst voor het landschap zijn. Normaal zou ik daar niks van zeggen, maar ik had mij nu eenmaal voorgenomen kritisch te zijn. Daardoor viel het mij wel erg op dat deze woonboten, met hun tuttuintjes, mij het zicht op de rivier totaal ontnamen. Samen vormen ze een batterij van wel twee kilometer. Dan komt er even een opening in, maar al snel daarna begint de batterij woonboten van Muiden. Woonboten waren vroeger misschien nog wel vriendelijke dingen, maar tegenwoordig zijn het monsterachtige blokkendozen, waar ik met m’n 1.92 meter niet overheen kan kijken. Dat lijkt me eerlijk gezegd toch wel een redelijke eis die de welstandscommissies van Nederland maar moeten gaan hanteren: dat ik er overheen kan kijken.

Even voor Muiden zelf gaat de route verder naar rechts over een grasdijk. Bij m’n eerste poging deze wandeling te lopen (samen met Frans de Jong) waren we vanwege de regen Muiden ingelopen. Na 1½ uur in een café waren we naar het Muiderslot gegaan, waar we ons hadden laten rondleiden door een dame die in de ontstaansgeschiedenis van woorden en gezegden gespecialiseerd was. Misschien valt daaraan wel niet te ontkomen in wat eens de woning van P.C. Hooft was. Toen we daarna weer buiten stonden, regende het nog steeds pijpenstelen en konden we niet meer aan onze gids vragen of die beeldspraak ook van de grote meester zelf is. We aten wat en dronken iets, en allengs was het te laat geworden om nog naar Naarden te lopen. Bovendien dreigde de regen nog steeds. We zijn toen maar weer teruggelopen naar Weesp, opnieuw langs die batterij van woonboten. En nu had ik die voor de derde keer kunnen inspecteren. Als ik ergens een gefundeerd oordeel over kan vellen is het wel over die woonboten.
 
Die grasdijk was twee kilometer lang en er was niets op aan te merken. Behalve dat de A1 in het begin wel erg dichtbij was en nooit helemaal uit het zicht verdween. Het geruis van personenauto’s ging regelmatig over in het gegrom van een vrachtwagen. En werd soms afgewisseld met het geratel van treinen en het gebrom van vliegtuigen. Het is een vrij druk stukje Nederland daar. En gewoonlijk maal ik daar niet om, maar ik was nu eenmaal in een kritische modus. De vraag begon bij me op te komen waarom een gebied dat toch al van alle kanten doorsneden wordt door wegen, spoorlijnen en luchtcorridors er niet nog een weg bij kan hebben. Zelfs bij het idee dat die weg onder de grond gestopt moet worden om de natuur te sparen begon ik vraagtekens te zetten.

De grasdijk liep dood op een spoorlijn. Een eind naar links ging ik onder de spoorlijn door en kwam ik in het eigenlijke natuurgebied terecht. Boven de bomenrij die daar de A1 aan het gezicht ontneemt hing een roofvogel, waarschijnlijk een torenvalk. Nog iets verder stond een reusachtig bord, zoals je dat wel ziet bij grote infrastructurele werken. Maar op deze stond te lezen: ‘Hier wordt niet gewerkt aan de A6-A9.’ Leuke grap wel, dat nam me weer even voor de zaak in. Het Waterliniepad ging verder over de Meerkade. Een prettig onverhard pad, met rechts het eigenlijke Naardermeer, dat voor de wandelaar grotendeels schuilgaat achter lage bomen en struiken. Af en toe is er een uitkijkpunt. Bij een ervan zag ik in de verte iets dat op een fuut leek en dichterbij wipte iets kleins door het riet dat ik niet goed in beeld kon krijgen. Ter linkerzijde van het pad bevinden zich weilanden waar nogal wat kolganzen rondscharrelden. Verderop in dezelfde richting was er natuurlijk weer die eeuwige A1. In Naarden zocht ik zo snel mogelijk het station op.

Het was een aardige wandeling, maar ik was er niet kapot van. Waarschijnlijk had ik beter een andere route kunnen nemen. De NS-wandeling stuurt je helemaal om het meer heen, misschien is dat een betere manier om de waarde ervan te onderkennen. Nog beter is het wellicht om met de boot te gaan, die mogelijkheid bestaat ook. De trein rijdt, van Naarden-Bussum naar Weesp, dwars door het Naardermeer en zelfs dan heb je er een beter zicht op, dan ik lopend had.

Hoe het zij, ook in aanmerking nemend dat ik het meer niet op de best mogelijke manier heb bekeken, ik ben sceptisch. Zou de milieu- en natuurbeweging zijn energie niet beter aan andere doelen kunnen besteden? Als ik het voor het zeggen had, en veel geld beschikbaar voor natuurontwikkeling, zou ik het geloof ik aan iets anders uitgeven. Woorden zijn blijkbaar belangrijk. Gaat het om de ontwikkeling van natuur, of zijn we alleen maar uit op behoud?
 
© 2006 Frits Hoorweg
powered by CJ2