Moeder Gods sta ons bij: Reve is dood!

Wat is er nog toe te voegen aan de eindeloze stroom beschouwingen en herinneringen die de laatste tijd aan Gerard Reve gewijd zijn? Niets! Behalve mogelijk een reactie op die eindeloze reeks sufkoppen als Mulisch en Haasse die menen dat De Avonden wel een aardig boek was en Werther Nieland ook nog wel, maar dat het daarna bergafwaarts ging met de Volksschrijver. Hij ging zich herhalen.

Nu is het verwijt dat hij zichzelf zou herhalen al menigmaal tijdens zijn leven geuit. “Wie moet ik anders herhalen?”, was daarop steevast des schrijvers antwoord.

Het is de kift, broeders en zusters! De kift van schrijvers die nog nooit één boek van enig belang hebben geschreven. Schrijvers die na een redelijk geslaagd verhaaltje over een dessa-jongen, of over de ontruiming van Schokland, dit succesje in steeds dikkere pillen trachten te herhalen. Zij schromen niet om hun gortdroge verhalen over deftige theeleuten en ‘prachtig gecomponeerde’ breedvoerige prietpraat over semi-mythologische onderwerpen als de ontdekking van de HEMA door de strot van het Nederlandse Volk te duwen. Laten wij hen afzweren en laat ons gedenken.

Laat ons gedenken.

Laat ons gedenken, broeders en zusters in Gerard.

Laat ons gedenken en mediteren over één van die brieven. Eén van die vele brieven die hij schreef aan mensen van goede wil. Mensen die belast en beladen tot hem kwamen.

Laat ons gedenken de brief die onze veel betreurde schrijver schreef aan luchtmacht predikant, dominee C.B. Dekker.

In deze brief, uit de gezegende bundel Brieven van een Aardappeleter, sprak hij de volgende wens uit: “Zou ik ook, tegen vergoeding van te maken kosten, iemand zijn huis gebombardeerd kunnen krijgen? Het is het huis van Theun de Vries, Egelantiergracht 66, Amsterdam C. (Jordaan). Het is een bovenhuis, dus het is wel precisiewerk.”

Zoals wij weten, lieve vrienden en vriendinnen, liet de luchtmachtpredikant deze wens van Reve onvervuld. Laten wij hopen dat dominee C.B. Dekker nog leeft en in wroeging zijn tanden knarst en zijn handen wringt omdat hij verzuimd heeft des schrijvers wil te doen. Laten wij hem vragen: “Dominee, broeder, meedogenloze ouwe jongen! Vereffen uw ereschuld! Bombardeer Mulisch, Haasse en al die andere letterknutselaars die de Volksschrijver zijn grootheid misgunnen.”

Laat ons niet alleen gedenken, maar ook verkondigen.

Laat ons verkondigen en zijn woord prediken onder de jeugd.

Opdat het gelezen en gezien wordt en niet onopgemerkt zal blijven!