De dochter van een in Londen gestationeerde FBI-agent komt om als gevolg van een bomaanslag op een filiaal van de Amerikaanse boekhandelsketen Barnes and Noble. Al eerder is een uitbater van hotdogs omgebracht. Gaat het echt om anti-Amerikanisme of is er iets anders aan de hand? Steel Rain van debutant Tom Neale* beschrijft de speurtocht naar minimaal de daders van de bomaanslag. Maar het boek is veel meer. De FBI-man is zelf weer de zoon van een oud-FBI-agent die in zijn tijd met terroristen van eigen bodem te maken had. En dan zijn er nog verwikkelingen met een dure callgirl die voor een flitsend slot zorgen zonder dat er enige seks aan te pas komt. Dan blijkt ook wat de hotdogs ertoe deden. De intrige is nogal geforceerd, maar Neale heeft er een lekker spannend verhaal van weten te maken. Jammer dat het in die geforceerd aandoende tegenwoordige tijd staat.

Evelyn Antony is zo'n auteur die geheel uit het gezichtsveld is verdwenen bij ons. Na 1985 hielden de vertalingen van haar werk op. In mijn kast stond onder meer The Malaspiga Exit uit 1974, dat Heroïne en Antiek in de vertaling heet. Op een aantekenblaadje schreef ik indertijd dat het na een paar bladzijden een beetje saai klonk, met opgelegde dialoog en clichématig. Een zus van een overleden junkie wordt door de Amerikaanse narcoticabrigade benaderd om te infiltreren in haar Italiaanse familie van moeders kant. Dat eindigt in een kasteeltje in Toscane met een torenkamer met een valluik. Melodramatisch en nogal clichéachtig. Mijn eerste indruk bleef overeind nu ik het na al die jaren (her)las.

Van Michael Collins hebben we ook al jaren niets meer gehoord in vertaling, terwijl de auteur nog steeds actief is. Inmiddels is er ook een andere Michael Collins bezig als thrillerschrijver. De eerste die eigenlijk Dennis Lynd heet, bedacht Dan Fortune, een privé-detective met slechts één arm. De andere raakte hij ooit bij een ongeluk kwijt. In Blue Death uit 1975 dat bij ons De Blauwe Dood heette, moet hij uitvinden waarom de exploitant van een parkeerterrein is doodgeslagen. Dat leidt tot veel sociaal commentaar en kritiek op het grootkapitaal. De mens is slecht en de rijke mens nog veel slechter. Collins legt die stelling niet echt boeiend uit. Zijn werk bleef voor de gelukkige vinder in de trein achter.

Max Byrd schreef ook privé-detective boeken, maar is tegenwoordig bekend als auteur van romantisch-historische romans over Amerikaanse presidenten, waaronder Grant. Misschien ook een idee voor onze eigen Tomas Ross, hoewel zo'n soort boek over Willem Drees misschien niet echt stijgingskracht heeft. Finders Weepers uit 1983 zei me tot mijn schande helemaal niets meer. De harde detective Mike Haller moet een erfgename opsporen. De vrouw zou in de prostitutie zijn verdwenen wat Haller veel cafébezoek in San Francisco oplevert en ook veel pakken slaag. Haller zelf is niet echt van de straat. Hij heeft wel eens een boek gelezen bijvoorbeeld. Hij komt oorspronkelijk uit Boston, een stijve stad aan de oostkust, en heeft af en toe nog moeite met het losgeslagen Californië. Al met al vond ik de hoofdpersoon en het verhaal een beetje te veel aangezet, hoewel de beschrijving van het doen en laten van een zwarte pooier mooi op papier staat. Maar boeken die je na lezing weer geheel blanco opnieuw kan lezen, verdienen geen definitieve plaats in de kast.