archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 3
16 maart 2006
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Bewegen moet! Frits Hoorweg

0310BZ Lopen
Volgens de OV-planner moest ik eerst met de trein naar Heemstede/Aerdenhout. Daar werd ik geacht de bus terug naar Den Haag te nemen om in De Zilk te komen. Hier was weer eens een gelegenheid om aan te tonen dat de computer een dom ding is. Want waarom zou je niet gewoon in Den Haag de bus naar Haarlem nemen? Dat is goedkoper en je hoeft niet over te stappen. OK, je doet er een half uur langer over, maar het is een interessante tocht. De bus voert je door Wassenaar, Katwijk, Noordwijk en Noordwijkerhout, allemaal plaatsen die ik al had aangedaan op mijn tocht naar het Noorden. Het was alsof de hoogtepunten van het voorafgaande versneld werden afgedraaid. Zo kon ik dat schoons, helaas in een hardnekkige ochtendmist gehuld, allemaal nog eens rustig bekijken. En de ochtendkrant lezen natuurlijk.

Daarin ging het weer eens over de kosten van de gezondheidszorg en in het bijzonder over de vraag of mensen die ongezond leven niet een te grote kostenpost vormen. Moeten we types die hun stoel niet uitkomen en die teveel eten en drinken en misschien ook nog wel roken niet meer laten betalen? De solidariteit die we nu nog als vanzelfsprekend aannemen zou anders wel eens kunnen worden aangetast. Mij zul je niet horen zeggen dat deze vraag niet mag worden gesteld. Tenslotte voel ik mijzelf een voorbeeldige, bewegende burger, vooral op een dag dat ik mijn wandelschoenen heb aangetrokken. Als het echt zo zou zijn dat mensen die ongezond leven gemiddeld meer kosten, zou ik het niet onredelijk vinden ze een hogere verzekeringspremie te laten betalen. Maar is het wel zo?

Volgens mij wordt er een denkfout gemaakt. De grootste kostenpost in de gezondheidszorg zijn de mensen die bijna dood gaan. Die liggen gemiddeld veel in het ziekenhuis en moeten vaak een operatie ondergaan, soms een hele serie. Veelal gaat het dan om ouderen en daarom lijkt het of die, door hun ouderdom, de kosten van de gezondheidszorg opjagen. Nee, zeg ik daar tegenin, dat lijkt alleen maar zo. Het komt doordat ze bijna dood gaan. En nu naar de mensen die ongezond leven. Die gaan gemiddeld eerder dood en maken daardoor vroeger de periode door waarin ze ons veel kosten. Klopt deze redenering? Vast, het wachten is op de bevestiging door een of andere bolleboos die nog eens goed naar de cijfers heeft gekeken. Wat we met dit inzicht moeten weet ik eigenlijk niet. Misschien, conform de principes van het profijtbeginsel, een extra eigen bijdrage vragen aan stervenden. Dat zou hun erfgenamen een flinke incentive geven er snel een eind aan te maken.

De enige reden om naar De Zilk te gaan was dat ik er vorige keer mijn wandeling had onderbroken. Wat zal ik er verder over zeggen? Het lijkt me een ideaal dorp om je te verhangen op een mistige ochtend, nadat je de krant hebt gelezen en bevangen bent geraakt door het idee niemand tot last te willen zijn. Ik liep snel de duinen in om het Hollandse Kustpad weer op te pakken. Bij een automaat kocht ik voor één Euro een toegangskaartje. Het pad gaat er door het wingebied van de Amsterdamse Waterleiding en die organisatie vindt blijkbaar dat voor wandelaars ook wel iets van een profijtbeginsel mag gelden. Nadat ik mijn bijdrage had gestort liep ik meteen de verkeerde kant op en niet zo’n klein beetje ook. Na enkele kilometers kwam ik er namelijk achter dat ik niet naar het noorden liep, zoals mijn bedoeling was, maar naar de Langevelder Slag, de richting waaruit ik vorige keer was gekomen.

Aan teruglopen heb ik een hekel en daarom besloot ik mijn plan om te gooien. Dat is het grote voordeel van flexibiliteit. Mijn klanten probeer ik daar ook altijd op te wijzen als ze aandringen op een strak plan met harde streefdata en liefst boetebedingen als die niet worden gehaald. Het leven is zoveel plezieriger als je daarvan afziet. Ik besloot door te lopen naar de Langevelder Slag. Het restaurant De Oase aldaar is blijkbaar het hele jaar open. Bijgevolg kon ik mij onder het genot van een consumptie vergapen aan het prachtige uitzicht over de duinen. De mist was opgetrokken. Een blik op de kaart maakte me duidelijk dat het heel goed mogelijk was om vandaar in een rechte lijn, over het strand of door de duinen, naar Zandvoort te lopen. Ik koos voor de laatste mogelijkheid omdat er een gemene koude wind was opgestoken en de duinen een klein beetje beschutting leken te geven. Het was een drukte van belang. Ik kwam heel wat sportieve types tegen, wandelend of fietsend. Het leek waarachtig wel of het voorjaar al was aangebroken. Wie eind februari zo iets zegt loopt het gevaar bestookt te worden met spreekwoorden en gezegden die de hardnekkigheid van menige winter onder de aandacht brengen. Maar ja, in Zandvoort werd al weer druk gewerkt aan de strandtenten en er was zelfs iemand die zijn haringkar bijna in de branding had gezet.

In Zandvoort is een mooi oud NS-station (helaas vanwege restauratie slechts beperkt toegankelijk) vanwaar per uur twee treinen direct naar Den Haag CS rijden. Die treinen doen onderweg Haarlem aan, de plaats waar ik aanvankelijk heen had willen lopen. Eventueel had ik aldaar de treinreis even kunnen onderbreken. Om toch het idee te hebben dat ik mijn aanvankelijke doel had gerealiseerd, maar daar taalde ik niet meer naar.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .


© 2006 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Bewegen moet! Frits Hoorweg
0310BZ Lopen
Volgens de OV-planner moest ik eerst met de trein naar Heemstede/Aerdenhout. Daar werd ik geacht de bus terug naar Den Haag te nemen om in De Zilk te komen. Hier was weer eens een gelegenheid om aan te tonen dat de computer een dom ding is. Want waarom zou je niet gewoon in Den Haag de bus naar Haarlem nemen? Dat is goedkoper en je hoeft niet over te stappen. OK, je doet er een half uur langer over, maar het is een interessante tocht. De bus voert je door Wassenaar, Katwijk, Noordwijk en Noordwijkerhout, allemaal plaatsen die ik al had aangedaan op mijn tocht naar het Noorden. Het was alsof de hoogtepunten van het voorafgaande versneld werden afgedraaid. Zo kon ik dat schoons, helaas in een hardnekkige ochtendmist gehuld, allemaal nog eens rustig bekijken. En de ochtendkrant lezen natuurlijk.

Daarin ging het weer eens over de kosten van de gezondheidszorg en in het bijzonder over de vraag of mensen die ongezond leven niet een te grote kostenpost vormen. Moeten we types die hun stoel niet uitkomen en die teveel eten en drinken en misschien ook nog wel roken niet meer laten betalen? De solidariteit die we nu nog als vanzelfsprekend aannemen zou anders wel eens kunnen worden aangetast. Mij zul je niet horen zeggen dat deze vraag niet mag worden gesteld. Tenslotte voel ik mijzelf een voorbeeldige, bewegende burger, vooral op een dag dat ik mijn wandelschoenen heb aangetrokken. Als het echt zo zou zijn dat mensen die ongezond leven gemiddeld meer kosten, zou ik het niet onredelijk vinden ze een hogere verzekeringspremie te laten betalen. Maar is het wel zo?

Volgens mij wordt er een denkfout gemaakt. De grootste kostenpost in de gezondheidszorg zijn de mensen die bijna dood gaan. Die liggen gemiddeld veel in het ziekenhuis en moeten vaak een operatie ondergaan, soms een hele serie. Veelal gaat het dan om ouderen en daarom lijkt het of die, door hun ouderdom, de kosten van de gezondheidszorg opjagen. Nee, zeg ik daar tegenin, dat lijkt alleen maar zo. Het komt doordat ze bijna dood gaan. En nu naar de mensen die ongezond leven. Die gaan gemiddeld eerder dood en maken daardoor vroeger de periode door waarin ze ons veel kosten. Klopt deze redenering? Vast, het wachten is op de bevestiging door een of andere bolleboos die nog eens goed naar de cijfers heeft gekeken. Wat we met dit inzicht moeten weet ik eigenlijk niet. Misschien, conform de principes van het profijtbeginsel, een extra eigen bijdrage vragen aan stervenden. Dat zou hun erfgenamen een flinke incentive geven er snel een eind aan te maken.

De enige reden om naar De Zilk te gaan was dat ik er vorige keer mijn wandeling had onderbroken. Wat zal ik er verder over zeggen? Het lijkt me een ideaal dorp om je te verhangen op een mistige ochtend, nadat je de krant hebt gelezen en bevangen bent geraakt door het idee niemand tot last te willen zijn. Ik liep snel de duinen in om het Hollandse Kustpad weer op te pakken. Bij een automaat kocht ik voor één Euro een toegangskaartje. Het pad gaat er door het wingebied van de Amsterdamse Waterleiding en die organisatie vindt blijkbaar dat voor wandelaars ook wel iets van een profijtbeginsel mag gelden. Nadat ik mijn bijdrage had gestort liep ik meteen de verkeerde kant op en niet zo’n klein beetje ook. Na enkele kilometers kwam ik er namelijk achter dat ik niet naar het noorden liep, zoals mijn bedoeling was, maar naar de Langevelder Slag, de richting waaruit ik vorige keer was gekomen.

Aan teruglopen heb ik een hekel en daarom besloot ik mijn plan om te gooien. Dat is het grote voordeel van flexibiliteit. Mijn klanten probeer ik daar ook altijd op te wijzen als ze aandringen op een strak plan met harde streefdata en liefst boetebedingen als die niet worden gehaald. Het leven is zoveel plezieriger als je daarvan afziet. Ik besloot door te lopen naar de Langevelder Slag. Het restaurant De Oase aldaar is blijkbaar het hele jaar open. Bijgevolg kon ik mij onder het genot van een consumptie vergapen aan het prachtige uitzicht over de duinen. De mist was opgetrokken. Een blik op de kaart maakte me duidelijk dat het heel goed mogelijk was om vandaar in een rechte lijn, over het strand of door de duinen, naar Zandvoort te lopen. Ik koos voor de laatste mogelijkheid omdat er een gemene koude wind was opgestoken en de duinen een klein beetje beschutting leken te geven. Het was een drukte van belang. Ik kwam heel wat sportieve types tegen, wandelend of fietsend. Het leek waarachtig wel of het voorjaar al was aangebroken. Wie eind februari zo iets zegt loopt het gevaar bestookt te worden met spreekwoorden en gezegden die de hardnekkigheid van menige winter onder de aandacht brengen. Maar ja, in Zandvoort werd al weer druk gewerkt aan de strandtenten en er was zelfs iemand die zijn haringkar bijna in de branding had gezet.

In Zandvoort is een mooi oud NS-station (helaas vanwege restauratie slechts beperkt toegankelijk) vanwaar per uur twee treinen direct naar Den Haag CS rijden. Die treinen doen onderweg Haarlem aan, de plaats waar ik aanvankelijk heen had willen lopen. Eventueel had ik aldaar de treinreis even kunnen onderbreken. Om toch het idee te hebben dat ik mijn aanvankelijke doel had gerealiseerd, maar daar taalde ik niet meer naar.
 
********************************************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie? Ga naar www.hyperventilatie.org .
© 2006 Frits Hoorweg
powered by CJ2