De Crash van Nelson de Mille is een solide politieroman met net dat extra dat een verhaal boven zichzelf uit tilt. Het fraaie is dat het extra element uit iets onbenoemds bestaat en door de lezer ontdekt moet worden. In juli 1996 stort vlak na het opstijgen in New York een groot passagiersvliegtuig in zee, net uit de kust. Het is in de lucht geëxplodeerd en meteen is de vraag of er kwaad in het spel was. Er ontstaan allerlei complottheorieën die uiteindelijk door de onderzoekers worden weersproken. Die zien de oorzaak in een mechanisch defect dat leidde tot ontploffing van de brandstoftank. Dit waar gebeurde verhaal vormt voor De Mille de basis waarop hij vijf jaar later in de tijd voortborduurt.

John Corey is een Newyorkse politieman die aan de anti-terrorisme eenheid van de FBI is uitgeleend. Zijn vrouw werkt ook bij de FBI en was betrokken bij het onderzoek naar de vliegtuigramp. Vijf jaar later is er een herdenkingsbijeenkomst die ze bijwonen en dan zet zijn echtgenote Corey onder druk om nog eens te proberen haar twijfels over de oorzaak te bevestigen of te ontzenuwen. De lezer weet inmiddels door een proloog dat een overspelig stel hun seksspelleltjes op het strand op video heeft opgenomen en toevallig ook heeft vastgelegd dat een raket het vliegtuig heeft getroffen. Wat is er met hen verder gebeurd en vooral met de videoband?

Corey lijkt bezig de deksel van een officiële doofpot te lichten en wordt door zijn superieuren hard aangepakt met een overplaatsing naar Jemen. Zijn echtgenote word tijdelijk in Tanzania gestationeerd. Nader onderzoek naar de ramp komt de autoriteiten blijkbaar zeer ongelegen. Maar zoals dat hoort bij een eigenwijze politieman, pikt Corey na terugkomst in New York onmiddellijk de draad van zijn ongewenste onderzoek weer op en zijn volhardendheid, geholpen door connecties met oude maten, leidt tot resultaten.

Voor de lezer die kan rekenen betekent 1996 plus vijf jaar dat het nu 2001 is. Van juli kom je al gauw in september, helemaal met een korte tijd in Jemen meegerekend. Alle suggesties over terrorisme moeten elke lezer al op het spoor hebben gezet van wat er aan zit te komen. De aanwijzing in de vorm van een afscheidsetentje in het restaurant boven in een van de torens van het Wereld Handels Centrum in New York is eigenlijk al te veel van het goede. De grote vraag is dan hoe De Mille het verhaal op 11 september 2001 laat eindigen. Onbevredigend zou je kunnen zeggen, in de zin dat alle sporen van de ramp met het vliegtuig uit 2001 worden weggevaagd. Oordeel zelf hoe een vakman een verhaal extra spannend kan maken door juist zaken niet te benoemen.

Van Robert Parker hoef je nooit samenzweringen op nationaal niveau te verwachten. Familiedrama en andere persoonlijke besognes zijn de vaste ingrediënten voor zijn detectiveboeken met de harde jongen Spenser als hoofdpersoon. Naast Spenser krijg je ook iedere keer de hond en zijn vriendin, de psychotherapeute Susan Silverman erbij, plus de bevriende zwarte crimineel Hawk voor het zware werk. Formulewerk gaat vermoedelijk ook een auteur vervelen of misschien besluipt hem de angst dat zijn werk zo sleets raakt. Parker heeft in ieder geval een variant bedacht waarbij Spenser vervangen is door een vrouw. De locatie is onveranderd Boston.

Sunny Randall heet ze, waarbij haar voornaam een koosnaam is. In werkelijkheid heet ze Sonya en is ze de dochter van een politieman. Door een vadercomplex is het haar moeilijk een vaste relatie aan te gaan. Daarvoor gaat ze in therapie en zo komt ze bij Susan Silverman terecht. Die ziet er weer fantastisch uit en is vol goede smaak en begrip, net als in de Spenserboeken. Gelukkig ontbreekt het tortelduifjes-gedoe dit keer. Ook de hond heeft Parker niet kunnen loslaten. Sunny kan zich dan niet aan een man binden, maar kom niet aan haar hond.

In Melancholy Baby moet ze voor een meisje uitzoeken of haar ouders inderdaad haar echte vader en moeder zijn en niet zo maar een stel zoals de tiener vermoedt. Daar komt uiteraard narigheid van. Probeer nooit dingen boven tafel te krijgen die mensen juist krampachtig verborgen willen houden. Van De Mille leer je dat op nationaal niveau, van Parker kleinschaliger. En als iedereen tegen je is en niemand van je houdt, kun je altijd nog een hond nemen. Of in therapie gaan. Beide is een beetje veel van het goede.

 

 

********************************************************

16-20 november: Literatuur&Muziek op het Crossing Border Festival.

Nadere informatie op: www.crossingborder.nl .