Paul Bosveld, de voetballer die tegenwoordig bij FC Heerenveen speelt en een paar jaar geleden nog vaste keus was voor Oranje, heb ik altijd beschouwd als iemand die voor een voetballer aardig uit zijn woorden kan komen. Maar wat zei hij laatst, toen hij te gast was bij Studio Voetbal (Zondagavond, Ned. 2, 22.50 uur)? ‘Dat is nou het verschil tussen iemand.’ Daar moest ik onbedaarlijk om lachen. Want wat is tenslotte het verschil tussen een dood vogeltje? Paul viel dus lelijk door de mand. Hij stak sowieso nogal flets af tegen de rest van het gezelschap: de kakelende heren Jack van Gelder, Joeri Mulder en Hugo Borst. Nu is dat met de meeste gasten in dit programma wel zo, behalve wanneer het zelf kakelaars zijn, zoals Leo Beenhakker, die tegenwoordig in elke uitzending telefonisch binnenkomt om verslag te doen van zijn wederwaardigheden als bondscoach van een of ander exotisch land, dat ik op mijn wereldkaart niet kan vinden. Hij bakkeleit en plukhaart wat met Borst en dan gaat de knop weer om. Zo komt zo’n programma wel vol.

Danny Blind, die ik wel enige verbale begaafdheid had toegeschreven, bleek in hetzelfde programma nauwelijks uit zijn woorden te kunnen komen. Rechtstreekse antwoorden op vragen probeerde hij zoveel mogelijk te vermijden, alsof hij in de politiek gegaan was. Als trainer van Ajax is hij door de mediatrainers waarschijnlijk zo door de mangel gehaald, dat hij elke spontaniteit verloren heeft. Waarom hij als trainer bij Ajax is binnengehaald is mij trouwens een raadsel. Na het mislukte experiment met Jan Wouters stel je toch niet weer een onervaren trainer aan! Veel vertrouwen in zijn capaciteiten als trainer heb ik niet. En dat komt niet alleen omdat Ajax, als het zo door gaat, binnenkort in degradatiegevaar komt. Blind heeft geen flair en geen uitstraling en waarschijnlijk ook geen overwicht.

Dat is duidelijk af te lezen aan zo’n optreden in Studio Voetbal. In dat programma vindt een soort schermwedstrijd plaats tussen vier heren – een vrouwelijke gast heb ik er nog nooit gezien, maar dat kan aan mij liggen – waarin van Gelder, Borst en Mulder elk hun eigen rol vertolken en de gast maar moet zien hoe hij er tussen kan komen. De grootste kakelkop is Hugo Borst, die zich bovendien bedient van een irritant Haags accent. Kan die man niet gewoon praten? Misschien zou ik dan begrijpen waar hij het over heeft. Hij heeft een geprononceerde mening, zoveel staat vast, maar ja, waarover eigenlijk? Hij is altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes op het gebied van ophanden zijnde aan- en verkopen, trainerswisselingen en transfers en doet erg geheimzinnig over zijn bronnen. En hij probeert met allerlei opvallende kledij de show te stelen.

Maar het meest ergerlijk is dat hij zo graag leuk wil zijn.

Joeri Mulder heeft meer de rol van tut-tut-ho-ho. Hij heeft een paar wedstrijden gezien en wil daar wel eens wat over zeggen, maar een uitgesproken mening heeft hij niet. Van zijn voetbalanalyses ben ik niet kapot, maar hij heeft een kalmerende invloed op Borst en dat is ook wat waard. Van Gelder is eigenlijk de gastheer en gespreksleider. Hij kan de zaken aardig uit de hand laten lopen, vooral als hij Borst te veel ruimte geeft, maar het gaat altijd net goed. Grappig en ad rem doet hij dat eigenlijk wel knap. En hij is ogenschijnlijk zo ontspannen, dat hij uitstraalt dat hij alles onder controle heeft. Zoals gezegd komen de gasten – elke week een andere – er meestal maar bekaaid af. Er zijn er niet veel die zich in dit verbale geweld staande kunnen houden.

Vorig jaar voerde Borst wekelijks actie tegen iets dat hem persoonlijk buitenmatig ergerde, namelijk de elleboogstoot. In elke uitzending werd de balans opgemaakt van deze gewelddadigheden die in dat weekend hadden plaats gevonden en waaraan de slachtoffers blauwe ogen, open wenkbrauwen of zelfs gebroken kaken hadden overgehouden. Het was een aardig lesje in de psychologie van de waarneming, maar veel geholpen heeft het niet.