archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 2
2 juni 2005
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Die kop wil ik niet meer zien! Katharina Kouwenhoven

0214 Die kop wil ik niet meer zien

Aan sommige mensen die regelmatig op de buis verschijnen kun je zo’n ongenadig grote hekel krijgen, dat ze je kijkplezier behoorlijk kunnen verzieken. Iedereen zal daar wel last van hebben.

De eerste BN-er die mij op die manier plaagde was Minister President van Agt, die mij zoveel weerzin inboezemde dat ik bijna moest braken als ik hem zag. Het was niet alleen zijn Jezuïetenuiterlijk, maar zijn hele manier van doen. Alles aan die man was vals en van een zalvende hypocrisie en populistische zelfverheerlijking. Het landsbelang? Het mocht wat! Een week naar Frankrijk om met een fiets gefilmd te worden in het gezelschap van een paar deelnemers aan de Tour de France, die geen benul hadden met wie ze nu weer voor de camera werden gezet. Maar onze regeringsleider had de media weer gehaald. Je kon de TV niet aanzetten of die rattenkop verscheen in beeld met zijn impertinente mededelingen. En nog steeds kun je niets vermoedend opeens weer geconfronteerd worden met dat uitgestreken gezicht van die femelaar als je niet bijtijds bent weggezapt. Een zelfde gevoel wekt Andries Knevel bij mij, maar die is normaal gesproken vermijdbaar, tenzij hij plotseling opduikt als gast in een programma van de concurrent. Jakkes!

Ook de Paus kwam de laatste tijd stuitend vaak in beeld. Afgezien van het feit dat het nogal onsmakelijk is om iemands aftakeling tot de laatste snik te volgen, krijgt die man een betekenis die hij niet verdient. Wat voor rol speelt zo’n kerkelijk leider nu feitelijk in het wereldgebeuren, behalve dan die van iemand die talloze Aids-doden op zijn geweten heeft. Maar daar werd weer opmerkelijk weinig aandacht aan besteed.

En dan hadden we natuurlijk ook nog Onze Vorstin, die met haar door zelfoverschatting getekende ernst op mij vooral een lachwekkende indruk maakt. Ik wil dat allemaal niet zien, dat gebeitelde kapsel, dat al meer dan 25 jaar op haar kop geplakt wordt, die wansmakelijke kleding en die uitdrukking van zelfopoffering. Die arme vrouw is zo eenzaam en kan nooit een ‘gewoon’ mens zijn. Maar de Koningin wil helemaal geen ‘gewoon’ mens zijn, de Koningin wil Koningin zijn. Niet alleen wordt zij er vorstelijk voor betaald, het is haar eigen keuze. Niemand houdt haar tegen als ze het bijltje erbij neer gooit.

Het afgelopen jaar was het echter Guus Hiddink die bij mij de meeste weerzin opwekte, waardoor ik nodig even naar de keuken moest als hij in mijn huiskamer verscheen. Guus Hiddink, die aardige en succesvolle trainer van PSV? Die gezellige Achterhoekse boer? Ja, die Guus Hiddink. Ik kan zijn kop zo langzamerhand niet meer luchten of zien!
Eigenlijk begon hij mij al eerder te irriteren, namelijk toen PSV nog jaarlijks in de eerste ronde de Champions League uit werd geknikkerd, maar Guus niettemin een verdubbeling van zijn salaris eiste, ondanks de belabberde financiële situatie van de club. Ik zou hem meteen ontslagen hebben, maar de toenmalige voorzitter van PSV maakte hem, naast trainer, tevens technisch directeur, waardoor die salarisverdubbeling toch een feit werd.
Hier zijn kennelijk financiële wetten in het spel die een eenvoudige ambtenaar boven de pet gaan.

Dit jaar was PSV plotseling onverwacht succesvol in de Champions League en werd het onbedreigd kampioen van Nederland. Guus was daarmee niet meer van de buis te slaan. Voor de wedstrijden, tijdens de wedstrijden, na de wedstrijden en als gast aan alle mogelijke gesprekstafels drong hij steeds maar weer ongenood bij mij binnen, terwijl zijn kop steeds dikker werd en zijn opmerkingen steeds trivialer. Joviaal tegenover de pers - ouwe jongens krentenbrood – een vaderlijke vriend voor de spelers met voor iedereen een vriendelijk woord en met het onuitstaanbare air van de geslaagde trainer.

Het is vooral dat laatste dat me mateloos ergert. Hoezo geslaagde trainer? Het enige wapenfeit waarop hij kan bogen is het winnen van de Europacup in 1988 met PSV. Hiddink is en blijft, ondanks een paar uitstapjes naar het buitenland, de trainer van provincieclubs. Zoals hij ook als speler de provincie nauwelijks is uitgekomen. Zijn wortels liggen bij De Graafschap, bij de zogenaamde superboeren, en van daar is het niet ver naar Eindhoven. Achterhoekers en Brabanders kunnen het kennelijk goed met elkaar vinden. Dat schijnt iets met de sfeer te maken te hebben, waar spelers die bij Ajax mislukken en zich daarna bij PSV thuis voelen ook altijd de mond van vol hebben. Bij Ajax word je liefdevol uitgemaakt voor ‘kankerlijer’, terwijl je bij PSV een aai over je bol krijgt. Gemoedelijkheid, of zoiets.

Waar die botsing van culturen toe kan leiden bleek bij het Europees Kampioenschap van 1996, toen Guus het als bondstrainer aan de stok kreeg met de Amsterdamse ‘kabel’ en niet zelf opstapte, maar Edgar Davids naar huis stuurde. Dus kwamen ze niet verder dan de kwartfinale, met een van de beste teams dat Nederland ooit gehad heeft. En zijn succes met Zuid Korea dan, dat op het WK van 2002 de vierde plaats behaalde? Een verdienstelijke prestatie, waarvan iedereen echter altijd vergeet er bij te vertellen dat Hiddink daar twee jaar getraind heeft volgens het Bankras-model; de spelers van het nationale team van Zuid Korea waren vrijgesteld van competitieverplichtingen. Zo’n luxe is geen enkele bondscoach ooit gegund. Was dat wel zo, dan zou pas een echte vergelijking mogelijk zijn.

Noch als trainer van het Nederlands elftal, noch als trainer van clubs van enige faam, zoals Real Madrid, Betis Sevilla en Valencia heeft hij veel gepresteerd. Dus nu het weer eens een keertje mee zit met PSV is er geen enkele reden om zo’n houding aan te nemen van ‘kijk mij eens’. En dat gekuip met de pers is ook stuitend, al is die pers daar natuurlijk mede schuldig aan, want kritische vragen worden hem nooit meer gesteld.
Gelukkig is het voetbalseizoen bijna afgelopen en kan Guus naar Marbella. Misschien kan hij daar wat contacten leggen en weer eens een tijdje trainer worden van Valladolid of FC Tenerife. Dan verdwijnt hij tenminste achter de decoder.




© 2005 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Die kop wil ik niet meer zien! Katharina Kouwenhoven
0214 Die kop wil ik niet meer zien

Aan sommige mensen die regelmatig op de buis verschijnen kun je zo’n ongenadig grote hekel krijgen, dat ze je kijkplezier behoorlijk kunnen verzieken. Iedereen zal daar wel last van hebben.

De eerste BN-er die mij op die manier plaagde was Minister President van Agt, die mij zoveel weerzin inboezemde dat ik bijna moest braken als ik hem zag. Het was niet alleen zijn Jezuïetenuiterlijk, maar zijn hele manier van doen. Alles aan die man was vals en van een zalvende hypocrisie en populistische zelfverheerlijking. Het landsbelang? Het mocht wat! Een week naar Frankrijk om met een fiets gefilmd te worden in het gezelschap van een paar deelnemers aan de Tour de France, die geen benul hadden met wie ze nu weer voor de camera werden gezet. Maar onze regeringsleider had de media weer gehaald. Je kon de TV niet aanzetten of die rattenkop verscheen in beeld met zijn impertinente mededelingen. En nog steeds kun je niets vermoedend opeens weer geconfronteerd worden met dat uitgestreken gezicht van die femelaar als je niet bijtijds bent weggezapt. Een zelfde gevoel wekt Andries Knevel bij mij, maar die is normaal gesproken vermijdbaar, tenzij hij plotseling opduikt als gast in een programma van de concurrent. Jakkes!

Ook de Paus kwam de laatste tijd stuitend vaak in beeld. Afgezien van het feit dat het nogal onsmakelijk is om iemands aftakeling tot de laatste snik te volgen, krijgt die man een betekenis die hij niet verdient. Wat voor rol speelt zo’n kerkelijk leider nu feitelijk in het wereldgebeuren, behalve dan die van iemand die talloze Aids-doden op zijn geweten heeft. Maar daar werd weer opmerkelijk weinig aandacht aan besteed.

En dan hadden we natuurlijk ook nog Onze Vorstin, die met haar door zelfoverschatting getekende ernst op mij vooral een lachwekkende indruk maakt. Ik wil dat allemaal niet zien, dat gebeitelde kapsel, dat al meer dan 25 jaar op haar kop geplakt wordt, die wansmakelijke kleding en die uitdrukking van zelfopoffering. Die arme vrouw is zo eenzaam en kan nooit een ‘gewoon’ mens zijn. Maar de Koningin wil helemaal geen ‘gewoon’ mens zijn, de Koningin wil Koningin zijn. Niet alleen wordt zij er vorstelijk voor betaald, het is haar eigen keuze. Niemand houdt haar tegen als ze het bijltje erbij neer gooit.

Het afgelopen jaar was het echter Guus Hiddink die bij mij de meeste weerzin opwekte, waardoor ik nodig even naar de keuken moest als hij in mijn huiskamer verscheen. Guus Hiddink, die aardige en succesvolle trainer van PSV? Die gezellige Achterhoekse boer? Ja, die Guus Hiddink. Ik kan zijn kop zo langzamerhand niet meer luchten of zien!
Eigenlijk begon hij mij al eerder te irriteren, namelijk toen PSV nog jaarlijks in de eerste ronde de Champions League uit werd geknikkerd, maar Guus niettemin een verdubbeling van zijn salaris eiste, ondanks de belabberde financiële situatie van de club. Ik zou hem meteen ontslagen hebben, maar de toenmalige voorzitter van PSV maakte hem, naast trainer, tevens technisch directeur, waardoor die salarisverdubbeling toch een feit werd.
Hier zijn kennelijk financiële wetten in het spel die een eenvoudige ambtenaar boven de pet gaan.

Dit jaar was PSV plotseling onverwacht succesvol in de Champions League en werd het onbedreigd kampioen van Nederland. Guus was daarmee niet meer van de buis te slaan. Voor de wedstrijden, tijdens de wedstrijden, na de wedstrijden en als gast aan alle mogelijke gesprekstafels drong hij steeds maar weer ongenood bij mij binnen, terwijl zijn kop steeds dikker werd en zijn opmerkingen steeds trivialer. Joviaal tegenover de pers - ouwe jongens krentenbrood – een vaderlijke vriend voor de spelers met voor iedereen een vriendelijk woord en met het onuitstaanbare air van de geslaagde trainer.

Het is vooral dat laatste dat me mateloos ergert. Hoezo geslaagde trainer? Het enige wapenfeit waarop hij kan bogen is het winnen van de Europacup in 1988 met PSV. Hiddink is en blijft, ondanks een paar uitstapjes naar het buitenland, de trainer van provincieclubs. Zoals hij ook als speler de provincie nauwelijks is uitgekomen. Zijn wortels liggen bij De Graafschap, bij de zogenaamde superboeren, en van daar is het niet ver naar Eindhoven. Achterhoekers en Brabanders kunnen het kennelijk goed met elkaar vinden. Dat schijnt iets met de sfeer te maken te hebben, waar spelers die bij Ajax mislukken en zich daarna bij PSV thuis voelen ook altijd de mond van vol hebben. Bij Ajax word je liefdevol uitgemaakt voor ‘kankerlijer’, terwijl je bij PSV een aai over je bol krijgt. Gemoedelijkheid, of zoiets.

Waar die botsing van culturen toe kan leiden bleek bij het Europees Kampioenschap van 1996, toen Guus het als bondstrainer aan de stok kreeg met de Amsterdamse ‘kabel’ en niet zelf opstapte, maar Edgar Davids naar huis stuurde. Dus kwamen ze niet verder dan de kwartfinale, met een van de beste teams dat Nederland ooit gehad heeft. En zijn succes met Zuid Korea dan, dat op het WK van 2002 de vierde plaats behaalde? Een verdienstelijke prestatie, waarvan iedereen echter altijd vergeet er bij te vertellen dat Hiddink daar twee jaar getraind heeft volgens het Bankras-model; de spelers van het nationale team van Zuid Korea waren vrijgesteld van competitieverplichtingen. Zo’n luxe is geen enkele bondscoach ooit gegund. Was dat wel zo, dan zou pas een echte vergelijking mogelijk zijn.

Noch als trainer van het Nederlands elftal, noch als trainer van clubs van enige faam, zoals Real Madrid, Betis Sevilla en Valencia heeft hij veel gepresteerd. Dus nu het weer eens een keertje mee zit met PSV is er geen enkele reden om zo’n houding aan te nemen van ‘kijk mij eens’. En dat gekuip met de pers is ook stuitend, al is die pers daar natuurlijk mede schuldig aan, want kritische vragen worden hem nooit meer gesteld.
Gelukkig is het voetbalseizoen bijna afgelopen en kan Guus naar Marbella. Misschien kan hij daar wat contacten leggen en weer eens een tijdje trainer worden van Valladolid of FC Tenerife. Dan verdwijnt hij tenminste achter de decoder.


© 2005 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2