 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 16 Jaargang 1 24 juni 2004 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
| Eten, schieten en seks | Theo Capel | |||
| Het is eigenaardig dat De Eetclub van Saskia Noort
(Anthos, € 18,95) werd genomineerd voor De Gouden Strop,
de jaarlijkse prijs voor het beste misdaadboek van eigen bodem. Het
is namelijk nauwelijks een misdaadboek te noemen, maar veel eerder
een romannetje, een damesroman of een vrouwenboek. Het vertelt de
belevenissen van vier echtparen in een villadorp niet al te ver van
Amsterdam waarnaar de vertelster is verhuisd. Aan drama's en menselijk
leed is er geen gebrek, maar zolang er nog witte wijn in de koelkast
staat en er ergens in huis een pakje sigaretten verstopt ligt, valt
dat allemaal nog wel te dragen. Op bladzijde 25 staat handig een overlijdensadvertentie afgedrukt met de namen van de mannen, vrouwen en kinderen van de vier paren om wie het gaat. Dan kun je nog eens terugzoeken wie met wie is, want de dames lijken allemaal uit dezelfde draagtas te komen en de mannen blijven akelig kleurloos. Een van de mannen is het onderwerp van de advertentie. Het lijkt erop dat hij zijn huis met slapende vrouw en kinderen in de brand heeft gestoken. De weduwe wordt opgevangen door de vertelster en dan ontrolt het verhaal zich verder, afgewisseld met terugblikken die vaak niet meteen als zodanig zijn te herkennen. Hoofdpersoon Karen is een succesvolle jonge vrouw die vormgeefster zou zijn en haar man tv-producent, maar een voorbeeld van hun werk komt in het hele boek niet voor. Alles gaat over uiterlijkheden aan de ene kant en gevoelens aan de andere. En over seks. Simon die met Patricia ('Patries') is getrouwd wekt de begeerte op van Karen, een begeerte die haar in de greep neemt. Wie zou een man met een platte buik en zwart, krullend haar (op die buik) ook kunnen weerstaan? Hanneke die het met Evert deed die nu dood is, maar getrouwd is met Ivo, komt ook om. Is ze van het balkon van haar hotelkamer gesprongen? Heeft ze in navolging van Evert echt een eind aan haar leven gemaakt? Babette, de weduwe van Evert denkt van wel. Angela die met Kees is (een echte 'vrouwenman' en dat is het enige dat we over hem horen) denkt het ook. Michel, de man van Karen, bemoeit zich eigenlijk nergens mee. Het loopt uit op een crisis die louterend werkt op de vertelster. Eigenlijk is ze het gelukkigst met haar eigen man. Zo hoort het in damesromans blijkbaar toch nog. Sociaal drama met spannende elementen zou je het op zijn best kunnen noemen, maar geen spannend boek, laat staan een misdaadroman. Dat Onrust van Esther Verhoef (Karakter, € 17,99) werd genomineerd is ook vreemd, maar om een geheel andere reden. Haar vrouwelijke hoofdpersoon is overigens ook al zo krols. Nu moet je wel zeggen dat ze al twee jaar een platonische relatie via e-mail onderhoudt met een getrouwde man. Zo'n vorm van onthouding moet zich een keer ontladen. Dat gebeurt ook in alle heftigheid en Onrust is dan ook een veel te zwak woord voor de titel. Lust had het boek beter kunnen heten, en nog beter Moordlust. Het is één grote verheerlijking van geweld, die een onbehaaglijk gevoel achterlaat. Onrust is wel een echte thriller, met een psychopaat als tweede hoofdpersoon. De man is een voormalig succesvol zakenman die niet kan leven zonder kicks. Zijn zaak boeide hem niet meer en nu pleegt hij roofovervallen op criminelen. Op de omslag staat 'een eenling neemt het op tegen de Russische maffia'. Dat suggereert dat die maffia hem iets heeft misdaan, maar zo ligt het dus niet. Als hij maar mensen dood kan schieten, liefst met een Heckler & Koch Mark 3 SOCOM, een 12-schots pistool. De vrouw die van hem houdt, is fotografe. Ze is op zijn uitstraling gevallen, maar weet niets van zijn 'hobby'. Natuurlijk komt er een moment dat hij het haar vertelt en dan toont ze zich zelf ook niet zuiver op de graat. Moordlust bij hem roept bij haar een nog sterkere seksuele lust op en in plaats van hem bij de politie aan te geven, in de steek te laten of eventueel uit te schakelen, volgt ze hem door dik en dun. Veel hard rijden, veel schieten, veel doden en een volstrekt ontbreken van elke moraal. Dat zou toch eigenlijk niet moeten. De intrige is verder niet echt van belang en de connecties die in het verhaal worden gelegd, zijn er met de haren bijgesleept. Misschien dat de schrijfster wel dingen met haar hart heeft willen zeggen. De onderbuik lijkt het echter te hebben gewonnen. |
||||
| © 2004 Theo Capel | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||