archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 17
14 mei 2020
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Mijn avonturen in Coronaland Carlo van Praag

1714BS CoronalandOm te beginnen meld ik een grappige tegenstelling. Aan de ene kant lopen wij risico op een voor ons fatale besmetting. Aan de andere kant ligt ons leven veel minder overhoop dan van de meesten.

Als wij het virus oplopen, kunnen de kinderen meteen naar de notaris om kennis te nemen van de erfenis, maar wij willen graag nog even door. Sommige televisieseries lopen nog. Daarom meanderen wij schichtig over het trottoir, het fietspad en de rijweg voor lichaamsbeweging en de inkoop van spaghetti, niet in de supermarkt, maar in kleine winkels met hun wachtkamer op de stoep. Alleen één keer per week om zeven uur des ochtend bezoeken wij het bejaardenspreekuur bij Albert Heijn. Deze stad telt ruim 120.000 inwoners, waaronder zeker 49.000 kloothommels die allemaal hier op straat zijn en die, doordesemd van het virus, geen centimeter wijken. Terwijl zij toch ook van onze minister-president de nodige instructies hebben gekregen, wringen zij zich schurend langs je heen, liefst met zijn vieren tegelijk. Joggers stoten hun hete adem in je gezicht, racefietsers zoeven weer groepsgewijs langs je heen op smalle fietspaden. En de autoriteiten maar roepen dat de bevolking zich zo goed gedraagt. Pas nu (30 april) moeten zij toegeven dat sommige mensen zich af en toe vrijheden veroorloven (lees er een zooitje van maken).

Aan de andere kant gaat ons leven, dat van mijn vrouw en mij, nogal gewoon door. Wij hoeven niet naar school, hebben geen examen in het vooruitzicht, hoeven niet naar kantoor en hebben geen jengelende kinderen in huis (ook niet daarbuiten). Vergeleken bij de meesten hebben wij het comfortabel. Het uitstel van al die festivals (pas nu wordt duidelijk hoeveel het er wel zijn) dupeert ons niet; integendeel wij genieten van elke evenementsloze dag. Wij missen geen bezoekers want wij zijn mensenschuw. Als de telefoon een keer gaat, schrikken wij ons wezenloos en vervolgens gaan wij loten om wie van de twee hem moet opnemen. Na afsluiting van deze procedure is de inzet van de loterij gewoonlijk niet meer actueel. Wij hebben boeken in voorraad en onze beide dagbladen staan vol kruiswoordpuzzels die het uiterste vergen van ons intellect.

Ik mis wel mijn training in de sportschool die mijn been na de dubbele breuk van vorig jaar weer op kracht moet brengen. Ik had bovendien aardigheid in al die in de zaal opgestelde apparaten en dat fietsen zonder tegenwind. Thuis opdrukken is lang zo leuk niet. Toch maar werk van gemaakt. In de Action een rek-elastiek (het laatste want iedereen komt op hetzelfde idee) en een stel gewichten gekocht en daar ben ik nu elke ochtend mee in de weer. Onbedoeld heb ik hierdoor een monsterachtige spierkracht ontwikkeld. ’s Ochtend voor de spiegel lijkt het of de Hulk zich staat te scheren. Als er de Coronitis niet heerste en ik was niet mensenschuw, zouden al die onverlaten op straat van een koude kermis (intussen ook afgelast) thuiskomen.

‘Heren’ zou ik zeggen. ‘Maakt de weg eens vrij of zoekt u soms ongenoegen?’
Ik wilde ook een evenwichtsplankje, maar de gecertificeerde exemplaren bleken wel tegen de €80 te kosten. Dus heb ik er zelf maar een gemaakt van wat gespaard plaatmateriaal en een overtollig vloerdeel. Graag zou ik de lezers, door een paar afbeeldingen, inzicht verschaffen in het raffinement van de constructie, maar ik weet niet of de tengere kolommen van De Leunstoel een dergelijke toevoeging kunnen dragen. Bij het verschijnen van het komende nummer zult u meer weten.

Ik heb ook nog een pizzaovenschuif gemaakt, zo’n lange stok met een plankje eraan. Die was nodig voor J’s verjaardag om het bezoek (jawel, bezoek!) koffie en taart aan te reiken. Het bezoek in kwestie, een buurvrouw, had plaatsgenomen in de aangrenzende tuin en over de erfscheiding was enige communicatie mogelijk. Wij waren evenwel snel door onze stof heen. Toch een enerverende dag!
Ik had eigenlijk Harari willen doen. Nee, geen Japanse rituele zelfmoord, maar een artikel over de schrijver van die naam. Ik heb al 800 pagina’s achter de kiezen en vraag mij nu af of een bondige beschouwing mogelijk is zonder dat ik afbreuk doe aan de veelomvattende ideeën van de auteur. Ik denk eigenlijk van niet!

-------
Het plaatje is van de schrijver


© 2020 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Mijn avonturen in Coronaland Carlo van Praag
1714BS CoronalandOm te beginnen meld ik een grappige tegenstelling. Aan de ene kant lopen wij risico op een voor ons fatale besmetting. Aan de andere kant ligt ons leven veel minder overhoop dan van de meesten.

Als wij het virus oplopen, kunnen de kinderen meteen naar de notaris om kennis te nemen van de erfenis, maar wij willen graag nog even door. Sommige televisieseries lopen nog. Daarom meanderen wij schichtig over het trottoir, het fietspad en de rijweg voor lichaamsbeweging en de inkoop van spaghetti, niet in de supermarkt, maar in kleine winkels met hun wachtkamer op de stoep. Alleen één keer per week om zeven uur des ochtend bezoeken wij het bejaardenspreekuur bij Albert Heijn. Deze stad telt ruim 120.000 inwoners, waaronder zeker 49.000 kloothommels die allemaal hier op straat zijn en die, doordesemd van het virus, geen centimeter wijken. Terwijl zij toch ook van onze minister-president de nodige instructies hebben gekregen, wringen zij zich schurend langs je heen, liefst met zijn vieren tegelijk. Joggers stoten hun hete adem in je gezicht, racefietsers zoeven weer groepsgewijs langs je heen op smalle fietspaden. En de autoriteiten maar roepen dat de bevolking zich zo goed gedraagt. Pas nu (30 april) moeten zij toegeven dat sommige mensen zich af en toe vrijheden veroorloven (lees er een zooitje van maken).

Aan de andere kant gaat ons leven, dat van mijn vrouw en mij, nogal gewoon door. Wij hoeven niet naar school, hebben geen examen in het vooruitzicht, hoeven niet naar kantoor en hebben geen jengelende kinderen in huis (ook niet daarbuiten). Vergeleken bij de meesten hebben wij het comfortabel. Het uitstel van al die festivals (pas nu wordt duidelijk hoeveel het er wel zijn) dupeert ons niet; integendeel wij genieten van elke evenementsloze dag. Wij missen geen bezoekers want wij zijn mensenschuw. Als de telefoon een keer gaat, schrikken wij ons wezenloos en vervolgens gaan wij loten om wie van de twee hem moet opnemen. Na afsluiting van deze procedure is de inzet van de loterij gewoonlijk niet meer actueel. Wij hebben boeken in voorraad en onze beide dagbladen staan vol kruiswoordpuzzels die het uiterste vergen van ons intellect.

Ik mis wel mijn training in de sportschool die mijn been na de dubbele breuk van vorig jaar weer op kracht moet brengen. Ik had bovendien aardigheid in al die in de zaal opgestelde apparaten en dat fietsen zonder tegenwind. Thuis opdrukken is lang zo leuk niet. Toch maar werk van gemaakt. In de Action een rek-elastiek (het laatste want iedereen komt op hetzelfde idee) en een stel gewichten gekocht en daar ben ik nu elke ochtend mee in de weer. Onbedoeld heb ik hierdoor een monsterachtige spierkracht ontwikkeld. ’s Ochtend voor de spiegel lijkt het of de Hulk zich staat te scheren. Als er de Coronitis niet heerste en ik was niet mensenschuw, zouden al die onverlaten op straat van een koude kermis (intussen ook afgelast) thuiskomen.

‘Heren’ zou ik zeggen. ‘Maakt de weg eens vrij of zoekt u soms ongenoegen?’
Ik wilde ook een evenwichtsplankje, maar de gecertificeerde exemplaren bleken wel tegen de €80 te kosten. Dus heb ik er zelf maar een gemaakt van wat gespaard plaatmateriaal en een overtollig vloerdeel. Graag zou ik de lezers, door een paar afbeeldingen, inzicht verschaffen in het raffinement van de constructie, maar ik weet niet of de tengere kolommen van De Leunstoel een dergelijke toevoeging kunnen dragen. Bij het verschijnen van het komende nummer zult u meer weten.

Ik heb ook nog een pizzaovenschuif gemaakt, zo’n lange stok met een plankje eraan. Die was nodig voor J’s verjaardag om het bezoek (jawel, bezoek!) koffie en taart aan te reiken. Het bezoek in kwestie, een buurvrouw, had plaatsgenomen in de aangrenzende tuin en over de erfscheiding was enige communicatie mogelijk. Wij waren evenwel snel door onze stof heen. Toch een enerverende dag!
Ik had eigenlijk Harari willen doen. Nee, geen Japanse rituele zelfmoord, maar een artikel over de schrijver van die naam. Ik heb al 800 pagina’s achter de kiezen en vraag mij nu af of een bondige beschouwing mogelijk is zonder dat ik afbreuk doe aan de veelomvattende ideeën van de auteur. Ik denk eigenlijk van niet!

-------
Het plaatje is van de schrijver
© 2020 Carlo van Praag
powered by CJ2