archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 17
10 oktober 2019
Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
Winterreise (5) Bram Schilperoord

1701BZ Winter5'Laatste kans!’ (uitroepteken), 'we hebben nog 1 kamer vrij!' (uitroepteken) lees ik op Booking dot com. Dat betreft dan mijn 24 kamers tellende hotel genaamd Altaya in de kustplaats Altea, een hotel waar ik toch echt de enige klant ben. Ook in het hotel La Riviera in Albi, waar ik voor de rest van mijn vakantie heb geboekt, is volgens de bookingsite nog maar 1 kamer (met uitzicht op zee!) vrij. Toen ik daar vanmiddag een kijkje nam was, behalve de papegaai Larry, de zaak geheel uitgestorven en kwam pas na lang wachten iemand opdagen die mij alle kamers toonde.

Ook de korting die Booking.com aanbiedt (hotels met 50% korting) is arbitrair, want de hotelgast die zonder tussenkomst van B.com boekt, betaalt in het hotel voor een kamer dezelfde prijs, en soms aanzienlijk minder, wat mij ook is overkomen.
Wat prijzen betreft steken al die hotelboekers elkaar de loef af, maar een objectieve sfeerbeschrijving is er niet bij. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn een hotel te kwalificeren. Dat kan met punten of met sterretjes. Zoals bij films of theatervoorstellingen gebruikelijk.

5 ***** = is dan 'het paradijs op aarde'
4 **** = 'onmiddellijk boeken'
3 *** = 'ga daar een keer heen'
2 ** = 'je kunt het proberen'
1 * = 'op eigen verantwoording'

Dat maakt het zoeken naar een leuk hotel een stuk gemakkelijker dan het doorlezen van de gemiddeld 159 beoordelingen per hotel, die de gasten na hun verblijf op internet hebben gezet. Daar is geen wijs meer uit te worden. Het uitzicht vanuit dezelfde kamer wordt door de één geprezen, terwijl de ander klaagt over een 'blinde muur'. Maar een sterrenclassificatie, uitsluitend gericht op sfeer, vriendelijkheid, betrokkenheid en serviceverlening, is een gat in de markt. Wat let me de wereld rond te gaan en het zelf te doen?

'Take a walk on the wild side', zong een straatzanger, staand voor een terrasje in Albir, Alicante, dat voornamelijk bevolkt was met bejaarden voorzien van wandelstokken, invalidenwagentjes en rollators in alle maten en soorten. Hij zong, speelde gitaar en wisselde zijn zang af door in een mondharmonicaatje te blazen, dit alles ter ere van Lou Reed, die dit liedje 50 jaar geleden had bedacht. Maar het was natuurlijk voor dovemans oren gezongen, want om nu nog eens een keer 'het wilde leven te beleven', daarvoor was het voor de meeste toehoorders een beetje te laat. 'Het is nooit te laat om  ...' (vul maar in), maar om op pakweg 70-jarige leeftijd, stevig getrouwd, kinderen en kleinkinderen, nog eens een avontuurlijk bestaan te beginnen, dat vereist op zijn minst enige voorbereiding en een goeie fysieke conditie. Op een terrasje zitten en de boel bekijken, dat is het wel zo'n beetje wat opa het liefst doet.

Voor Lou Reed was 'the wild side' drugsgebruik, sex en drank. Maar hij is nooit voor enig misdrijf in een gevangenis beland, dus zo 'wild' was zijn leven nu ook weer niet. En al vrij spoedig was er van dat wilde leven weinig meer te merken. In de film Blue in de Face (1995), over het leven van personages die iets te maken hebben met de tabakswinkel van Auggie (Harvey Keitel), in Brooklyn, New York, is in een sterrencast met Jim Jarmusch, Michael J.Fox, Mira Sorvina en Madonna, een klein rolletje weggelegd voor Lou Reed. Hij is  een rustige, evenwichtige sigarenroker. Drie-en-vijftig jaar was-ie toen en al helemaal gekalmeerd. Dus protestzangers: wat heeft het voor zin bejaarde vakantiegangers op te stoken wild te gaan leven? Ga toch fietsen!

Take A Walk On The Wild Side
, de straatzanger zal naar het noorden zijn gereisd (of andersom natuurlijk). 

----
Het plaatje is van Freek de Vries Lentsch


© 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Feuilleton"
Bezigheden > Feuilleton
Winterreise (5) Bram Schilperoord
1701BZ Winter5'Laatste kans!’ (uitroepteken), 'we hebben nog 1 kamer vrij!' (uitroepteken) lees ik op Booking dot com. Dat betreft dan mijn 24 kamers tellende hotel genaamd Altaya in de kustplaats Altea, een hotel waar ik toch echt de enige klant ben. Ook in het hotel La Riviera in Albi, waar ik voor de rest van mijn vakantie heb geboekt, is volgens de bookingsite nog maar 1 kamer (met uitzicht op zee!) vrij. Toen ik daar vanmiddag een kijkje nam was, behalve de papegaai Larry, de zaak geheel uitgestorven en kwam pas na lang wachten iemand opdagen die mij alle kamers toonde.

Ook de korting die Booking.com aanbiedt (hotels met 50% korting) is arbitrair, want de hotelgast die zonder tussenkomst van B.com boekt, betaalt in het hotel voor een kamer dezelfde prijs, en soms aanzienlijk minder, wat mij ook is overkomen.
Wat prijzen betreft steken al die hotelboekers elkaar de loef af, maar een objectieve sfeerbeschrijving is er niet bij. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn een hotel te kwalificeren. Dat kan met punten of met sterretjes. Zoals bij films of theatervoorstellingen gebruikelijk.

5 ***** = is dan 'het paradijs op aarde'
4 **** = 'onmiddellijk boeken'
3 *** = 'ga daar een keer heen'
2 ** = 'je kunt het proberen'
1 * = 'op eigen verantwoording'

Dat maakt het zoeken naar een leuk hotel een stuk gemakkelijker dan het doorlezen van de gemiddeld 159 beoordelingen per hotel, die de gasten na hun verblijf op internet hebben gezet. Daar is geen wijs meer uit te worden. Het uitzicht vanuit dezelfde kamer wordt door de één geprezen, terwijl de ander klaagt over een 'blinde muur'. Maar een sterrenclassificatie, uitsluitend gericht op sfeer, vriendelijkheid, betrokkenheid en serviceverlening, is een gat in de markt. Wat let me de wereld rond te gaan en het zelf te doen?

'Take a walk on the wild side', zong een straatzanger, staand voor een terrasje in Albir, Alicante, dat voornamelijk bevolkt was met bejaarden voorzien van wandelstokken, invalidenwagentjes en rollators in alle maten en soorten. Hij zong, speelde gitaar en wisselde zijn zang af door in een mondharmonicaatje te blazen, dit alles ter ere van Lou Reed, die dit liedje 50 jaar geleden had bedacht. Maar het was natuurlijk voor dovemans oren gezongen, want om nu nog eens een keer 'het wilde leven te beleven', daarvoor was het voor de meeste toehoorders een beetje te laat. 'Het is nooit te laat om  ...' (vul maar in), maar om op pakweg 70-jarige leeftijd, stevig getrouwd, kinderen en kleinkinderen, nog eens een avontuurlijk bestaan te beginnen, dat vereist op zijn minst enige voorbereiding en een goeie fysieke conditie. Op een terrasje zitten en de boel bekijken, dat is het wel zo'n beetje wat opa het liefst doet.

Voor Lou Reed was 'the wild side' drugsgebruik, sex en drank. Maar hij is nooit voor enig misdrijf in een gevangenis beland, dus zo 'wild' was zijn leven nu ook weer niet. En al vrij spoedig was er van dat wilde leven weinig meer te merken. In de film Blue in de Face (1995), over het leven van personages die iets te maken hebben met de tabakswinkel van Auggie (Harvey Keitel), in Brooklyn, New York, is in een sterrencast met Jim Jarmusch, Michael J.Fox, Mira Sorvina en Madonna, een klein rolletje weggelegd voor Lou Reed. Hij is  een rustige, evenwichtige sigarenroker. Drie-en-vijftig jaar was-ie toen en al helemaal gekalmeerd. Dus protestzangers: wat heeft het voor zin bejaarde vakantiegangers op te stoken wild te gaan leven? Ga toch fietsen!

Take A Walk On The Wild Side
, de straatzanger zal naar het noorden zijn gereisd (of andersom natuurlijk). 

----
Het plaatje is van Freek de Vries Lentsch
© 2019 Bram Schilperoord
powered by CJ2