archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 18
Jaargang 16
29 augustus 2019
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Een rode wouw-ervaring Willem Minderhout

1618VG Rode Wouw 1Vorig voorjaar was het me tijdens een rit met de bus van Londen naar Oxford al opgevallen. Ik zag grote zwermen roofvogels rondvliegen. Aan de exemplaren die niet al te ver weg vlogen zag ik dat het onmiskenbaar rode wouwen betrof. Prachtige elegante roofvogels met een zeer karakteristieke gevorkte staart. De Engelsen noemen deze vogel een ‘kite’ en het lijken ook net vliegers, zoals ze door het zwerk scheren.

Ik begreep er niets van en vermoedde dat ergens de kooien van een roofvogelshow waren opengebroken. Ik had slechts zelden rode wouwen gezien. De enige plek waar ik er ooit meerdere zag was lang geleden op Menorca, maar dat was ver van Engeland. Het bleek echter wel degelijk om wilde exemplaren te gaan.

In het Verenigd Koninkrijk was, zo leerde mij enig gegoogel, deze roofvogel actief geherintroduceerd nadat hij bijna was uitgeroeid. Vanaf de jaren negentig blijkt men al met een ‘rode wouwen-stimuleringsprogramma’ te zijn begonnen. Hiervoor was wel een mentaliteitsverandering nodig, want deze vogels waren bijna uitgeroeid doordat ze als schadelijk werden gezien. Waar dat idee op gebaseerd is, is echter onduidelijk want het zijn voornamelijk aaseters. Inmiddels hebben de Britten de vogel echter in het hart gesloten.

Deze zomer zagen we weer regelmatig een rode wouw vliegen. Niet ver van ons verblijf in Zuid-Wales bleek zelfs een ‘Red Kite Feeding Station’ te zijn.  Na een zoektocht door de met hagen omzoomde weggetjes van de Brecon Beacons wisten we dit Feeding Station te vinden. We bleken ruim op tijd te zijn voor de voorstelling. Ik vroeg aan de wouwenvoederaar hoe groot de kans was dat we daadwerkelijk een rode wouw zouden zien. ‘Een rode wouw? Rekent u maar op een stuk of zeventig’, zo verzekerde hij ons.

Een ‘voorstelling’ mag je het wel noemen. Nadat we de toegangsprijs betaald hadden namen we plaats tussen het overige publiek in een overdekte observatie hut met uitzicht op een door bomen omzoomd weiland. In de directe omgeving van dit weiland namen de kraaien en eksters alvast hun plaats in. Op een gegeven moment hoorden we het piepende geluid van de wouwen. Een voor een kwamen ze een kijkje nemen. Verderop stond een aantal grote bomen, ik denk iepen, waarin ze plaatsnamen. Er kwamen er steeds meer. Hele trossen wouw bevolkten de takken. De spanning steeg …

Op het aangekondigde tijdstip betrad de wouwenvoederaar het toneel met een zak gevuld met slachtafval. Met vaste hand begon hij de stukjes lam en rund over het grasveld te strooien. De eksters en kraaien huppelden er enthousiast achteraan, maar daar zaten we natuurlijk niet op te wachten. Waar waren de wouwen?
Ze lieten niet lang op zich wachten. Majestueus stegen ze op van de takken van de bomen en ze cirkelden boven onze hoofden. Wouwen blijken hun buit niet ter plekke te consumeren, maar ze pikken het in de vlucht met een duikvlucht op om het elders op te eten. Hoeveel het er waren kan ik met geen mogelijkheid tellen. Tientallen vogels doken naar beneden om met een stuk vlees in hun klauwen weer het luchtruim te kiezen. Een waarlijk zeer indrukwekkend gezicht.

De voederaar had genoeg stukjes aas voor twee rondjes. Daarna keerde de rust weer. De wouwen zetten koers naar waar het ook moge zijn dat ze vandaan gekomen waren. Alleen een buizerd bleef1618VG Rode Wouw 2 nog wat knagen, maar buizerds nemen gewoon plaats naast hun buit.

Zou het aantal rode wouwen ook in Nederland door een uitgekiend programma kunnen toenemen, zo vroeg ik mij af. Na de succesvolle herintroductie van de ooievaar zou dit wellicht een nastrevenswaardige doelstelling kunnen zijn. Ik vraag me alleen af hoelang die Britten deze vogels nog blijven bijvoederen. Het is voor toeristen natuurlijk een leuke ervaring, zo’n wouwencircus, maar moeten die vogelen, die zaaien noch oogsten en geen voorraadschuren vullen, niet toch gewoon voor zichzelf leren zorgen?

Red Kite Feeding Station: http://www.redkiteswales.co.uk



------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2019 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Een rode wouw-ervaring Willem Minderhout
1618VG Rode Wouw 1Vorig voorjaar was het me tijdens een rit met de bus van Londen naar Oxford al opgevallen. Ik zag grote zwermen roofvogels rondvliegen. Aan de exemplaren die niet al te ver weg vlogen zag ik dat het onmiskenbaar rode wouwen betrof. Prachtige elegante roofvogels met een zeer karakteristieke gevorkte staart. De Engelsen noemen deze vogel een ‘kite’ en het lijken ook net vliegers, zoals ze door het zwerk scheren.

Ik begreep er niets van en vermoedde dat ergens de kooien van een roofvogelshow waren opengebroken. Ik had slechts zelden rode wouwen gezien. De enige plek waar ik er ooit meerdere zag was lang geleden op Menorca, maar dat was ver van Engeland. Het bleek echter wel degelijk om wilde exemplaren te gaan.

In het Verenigd Koninkrijk was, zo leerde mij enig gegoogel, deze roofvogel actief geherintroduceerd nadat hij bijna was uitgeroeid. Vanaf de jaren negentig blijkt men al met een ‘rode wouwen-stimuleringsprogramma’ te zijn begonnen. Hiervoor was wel een mentaliteitsverandering nodig, want deze vogels waren bijna uitgeroeid doordat ze als schadelijk werden gezien. Waar dat idee op gebaseerd is, is echter onduidelijk want het zijn voornamelijk aaseters. Inmiddels hebben de Britten de vogel echter in het hart gesloten.

Deze zomer zagen we weer regelmatig een rode wouw vliegen. Niet ver van ons verblijf in Zuid-Wales bleek zelfs een ‘Red Kite Feeding Station’ te zijn.  Na een zoektocht door de met hagen omzoomde weggetjes van de Brecon Beacons wisten we dit Feeding Station te vinden. We bleken ruim op tijd te zijn voor de voorstelling. Ik vroeg aan de wouwenvoederaar hoe groot de kans was dat we daadwerkelijk een rode wouw zouden zien. ‘Een rode wouw? Rekent u maar op een stuk of zeventig’, zo verzekerde hij ons.

Een ‘voorstelling’ mag je het wel noemen. Nadat we de toegangsprijs betaald hadden namen we plaats tussen het overige publiek in een overdekte observatie hut met uitzicht op een door bomen omzoomd weiland. In de directe omgeving van dit weiland namen de kraaien en eksters alvast hun plaats in. Op een gegeven moment hoorden we het piepende geluid van de wouwen. Een voor een kwamen ze een kijkje nemen. Verderop stond een aantal grote bomen, ik denk iepen, waarin ze plaatsnamen. Er kwamen er steeds meer. Hele trossen wouw bevolkten de takken. De spanning steeg …

Op het aangekondigde tijdstip betrad de wouwenvoederaar het toneel met een zak gevuld met slachtafval. Met vaste hand begon hij de stukjes lam en rund over het grasveld te strooien. De eksters en kraaien huppelden er enthousiast achteraan, maar daar zaten we natuurlijk niet op te wachten. Waar waren de wouwen?
Ze lieten niet lang op zich wachten. Majestueus stegen ze op van de takken van de bomen en ze cirkelden boven onze hoofden. Wouwen blijken hun buit niet ter plekke te consumeren, maar ze pikken het in de vlucht met een duikvlucht op om het elders op te eten. Hoeveel het er waren kan ik met geen mogelijkheid tellen. Tientallen vogels doken naar beneden om met een stuk vlees in hun klauwen weer het luchtruim te kiezen. Een waarlijk zeer indrukwekkend gezicht.

De voederaar had genoeg stukjes aas voor twee rondjes. Daarna keerde de rust weer. De wouwen zetten koers naar waar het ook moge zijn dat ze vandaan gekomen waren. Alleen een buizerd bleef1618VG Rode Wouw 2 nog wat knagen, maar buizerds nemen gewoon plaats naast hun buit.

Zou het aantal rode wouwen ook in Nederland door een uitgekiend programma kunnen toenemen, zo vroeg ik mij af. Na de succesvolle herintroductie van de ooievaar zou dit wellicht een nastrevenswaardige doelstelling kunnen zijn. Ik vraag me alleen af hoelang die Britten deze vogels nog blijven bijvoederen. Het is voor toeristen natuurlijk een leuke ervaring, zo’n wouwencircus, maar moeten die vogelen, die zaaien noch oogsten en geen voorraadschuren vullen, niet toch gewoon voor zichzelf leren zorgen?

Red Kite Feeding Station: http://www.redkiteswales.co.uk



------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2019 Willem Minderhout
powered by CJ2