archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 16
14 februari 2019
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
De Blues, de echte Henk Klaren

1608VG Blues2‘I'm in love with the little girl, just because she's so nice and kind
I was so sorry when she asked me for one hundred dollars
I couldn't give her but ninety nine.’

De tekst komt uit het nummer 99 van Sonny Boy Williamson II. Het staat op het album Down and Out Blues uit 1959. Het stukje tekst vat misschien wel de essentie van de blues samen: alles is ellende en zelfs als het leuk is is er ellende. En, geen misverstand, in de bakermat van de blues, de zwarte gemeenschap in het zuiden van de Verenigde Staten in de tweede helft van de negentiende eeuw, was er voldoende inspiratie voor muziek over ellende. Als ik bluesalbums draai hoor ik mijn vrouw nog wel eens iets zeggen in de trant van: ‘Wat hebben ze het weer moeilijk, hè?’. En zo is het maar net. Het geldt trouwens in ongeveer dezelfde mate voor country. Ook allemaal smartlappen. Maar, net als de blues, een stuk cooler dan die smartlappen van ons.

Mijn vorige stukje (Jrg. 16, nr. 7) ging ook over de blues. Eigenlijk over Walter Trout. Ik vergeleek zijn, volgens Nederlands Publiek, beste bluesnummer met twee andere: Love in Vain door de Stones en For Miss Caulker door The Animals. Dat zijn drie blanke uitvoerenden. Oké, Love in Vain is geschreven door Robert Johnson en miss Caulker is een gekleurde ex van Burdon. Ook al een mislukte liefde dus. Ja, ellende. Maar toch wel wat veel blank (excuus, wit?) in een stukje over de blues. En dat terwijl mijn eerste twee blueselpees waren van Howlin’ Wolf en Sonny Boy Williamson II. The Rocking Chair Album (uit 1962) van de Wolf en Down and Out Blues (dus) van Sonny Boy. Ik kocht ze ergens halfweg de jaren zestig van de vorige eeuw. Mogelijk naar aanleiding van een stukje in Hitweek. Ik heb ze veel gedraaid. Als je arm was had je maar een stuk of tien elpees. En die hoorde je dus nogal eens.

Howlin’ Wolf heette in het echt Chester Arthur Burnett. Hij is al decennia dood. Ik vond Spoonful eigenlijk altijd het meest opvallende nummer. Het is geschreven door Willie Dixon. Hij schreef bijna alle nummers van het album en speelde de bas. Spoonful is vele malen gecoverd, onder meer door onze eigen Q65 op hun legendarische elpee Revolution. De naam Howlin’ Wolf kan voortkomen uit de geluiden die hij op sommige nummers maakt, zoals op Moanin’ at Midnidght, Moanin’ for my Baby en Howlin’ for my Baby. Bijnamen kwamen1608VG blues veel voor in de bluesscene in die dagen. Waarom weet ik niet. Niemand heet natuurlijk modderige wateren, zoals Muddy Waters. Maar in zijn geval snap ik het wel. Hoe word je nou beroemd als je McKinley Morganfield heet? Sonny Boy Williamson klinkt als een gewone naam. Maar ook dat is een schuilnaam. Hij heette eigenlijk Alex Miller, bijgenaamd Rice. Hij heeft zich Sonny Boy Williamson genoemd, omdat hij een bewonderaar was van Sonny Boy Williamson. Vandaar de II.  Vrij verwarrend. Sonny Boy is meer dan een halve eeuw niet meer onder ons. De tweede bedoel ik. De eerste trouwens ook. Nog langer.

Op Rocking Chair spelen behalve Willie Dixon onder meer ook Jimmy Rogers, Otis Spann, Fred Below en ene Lafayette Leake (zou dat zijn echte naam zijn?). Die vijf doen ook mee op Down and Out Blues. En Muddy Waters ook nog, op gitaar.

Ik heb de platen nog steeds. Maar ik heb al heel lang geen platenspeler meer. Ik heb de vinyl platen nooit door CD’s vervangen. Tot vorige week. Ze staan nu – tijdens het schrijven van dit stukje – op. Ik zit oprecht te genieten. Halfhartig geprobeerd een beetje mee te spelen. Stel je daar maar niks van voor. Ik blijk de platen nog goed te kennen. Ik weet precies welk nummer nu komt. En veel tekstflarden zitten ook nog in mijn lange termijngeheugen. En ik versta nu eindelijk dat stukje tekst over dat lieve vriendelijke vriendinnetje dat maar 99 dollar kon krijgen van Sonny Boy. Waarom ik de CD-versies nu pas heb gescoord is mij niet duidelijk. Maar ik ben zo blij, zó blij dat ik ze heb. Klepperdeklep …

Sonny Boy Williamson II - 99

Howlin' Wolf - Spoonful


-------
De tekening is van Petra Busstra


© 2019 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
De Blues, de echte Henk Klaren
1608VG Blues2‘I'm in love with the little girl, just because she's so nice and kind
I was so sorry when she asked me for one hundred dollars
I couldn't give her but ninety nine.’

De tekst komt uit het nummer 99 van Sonny Boy Williamson II. Het staat op het album Down and Out Blues uit 1959. Het stukje tekst vat misschien wel de essentie van de blues samen: alles is ellende en zelfs als het leuk is is er ellende. En, geen misverstand, in de bakermat van de blues, de zwarte gemeenschap in het zuiden van de Verenigde Staten in de tweede helft van de negentiende eeuw, was er voldoende inspiratie voor muziek over ellende. Als ik bluesalbums draai hoor ik mijn vrouw nog wel eens iets zeggen in de trant van: ‘Wat hebben ze het weer moeilijk, hè?’. En zo is het maar net. Het geldt trouwens in ongeveer dezelfde mate voor country. Ook allemaal smartlappen. Maar, net als de blues, een stuk cooler dan die smartlappen van ons.

Mijn vorige stukje (Jrg. 16, nr. 7) ging ook over de blues. Eigenlijk over Walter Trout. Ik vergeleek zijn, volgens Nederlands Publiek, beste bluesnummer met twee andere: Love in Vain door de Stones en For Miss Caulker door The Animals. Dat zijn drie blanke uitvoerenden. Oké, Love in Vain is geschreven door Robert Johnson en miss Caulker is een gekleurde ex van Burdon. Ook al een mislukte liefde dus. Ja, ellende. Maar toch wel wat veel blank (excuus, wit?) in een stukje over de blues. En dat terwijl mijn eerste twee blueselpees waren van Howlin’ Wolf en Sonny Boy Williamson II. The Rocking Chair Album (uit 1962) van de Wolf en Down and Out Blues (dus) van Sonny Boy. Ik kocht ze ergens halfweg de jaren zestig van de vorige eeuw. Mogelijk naar aanleiding van een stukje in Hitweek. Ik heb ze veel gedraaid. Als je arm was had je maar een stuk of tien elpees. En die hoorde je dus nogal eens.

Howlin’ Wolf heette in het echt Chester Arthur Burnett. Hij is al decennia dood. Ik vond Spoonful eigenlijk altijd het meest opvallende nummer. Het is geschreven door Willie Dixon. Hij schreef bijna alle nummers van het album en speelde de bas. Spoonful is vele malen gecoverd, onder meer door onze eigen Q65 op hun legendarische elpee Revolution. De naam Howlin’ Wolf kan voortkomen uit de geluiden die hij op sommige nummers maakt, zoals op Moanin’ at Midnidght, Moanin’ for my Baby en Howlin’ for my Baby. Bijnamen kwamen1608VG blues veel voor in de bluesscene in die dagen. Waarom weet ik niet. Niemand heet natuurlijk modderige wateren, zoals Muddy Waters. Maar in zijn geval snap ik het wel. Hoe word je nou beroemd als je McKinley Morganfield heet? Sonny Boy Williamson klinkt als een gewone naam. Maar ook dat is een schuilnaam. Hij heette eigenlijk Alex Miller, bijgenaamd Rice. Hij heeft zich Sonny Boy Williamson genoemd, omdat hij een bewonderaar was van Sonny Boy Williamson. Vandaar de II.  Vrij verwarrend. Sonny Boy is meer dan een halve eeuw niet meer onder ons. De tweede bedoel ik. De eerste trouwens ook. Nog langer.

Op Rocking Chair spelen behalve Willie Dixon onder meer ook Jimmy Rogers, Otis Spann, Fred Below en ene Lafayette Leake (zou dat zijn echte naam zijn?). Die vijf doen ook mee op Down and Out Blues. En Muddy Waters ook nog, op gitaar.

Ik heb de platen nog steeds. Maar ik heb al heel lang geen platenspeler meer. Ik heb de vinyl platen nooit door CD’s vervangen. Tot vorige week. Ze staan nu – tijdens het schrijven van dit stukje – op. Ik zit oprecht te genieten. Halfhartig geprobeerd een beetje mee te spelen. Stel je daar maar niks van voor. Ik blijk de platen nog goed te kennen. Ik weet precies welk nummer nu komt. En veel tekstflarden zitten ook nog in mijn lange termijngeheugen. En ik versta nu eindelijk dat stukje tekst over dat lieve vriendelijke vriendinnetje dat maar 99 dollar kon krijgen van Sonny Boy. Waarom ik de CD-versies nu pas heb gescoord is mij niet duidelijk. Maar ik ben zo blij, zó blij dat ik ze heb. Klepperdeklep …

Sonny Boy Williamson II - 99

Howlin' Wolf - Spoonful


-------
De tekening is van Petra Busstra
© 2019 Henk Klaren
powered by CJ2