archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 2
3 februari 2005
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Veel pap en genoeg krenten Theo Capel

Onlangs werd De Da Vinci Code van Dan Brown bekroond met De Zilveren Vingerafdruk. Deze trofee komt van de website www.crimezone.nl, die over het misdaadboek gaat en vooral is gevuld met recensies. Elk jaar - nu voor de derde keer - organiseert men een stemming onder de bezoekers wat het favoriete vertaalde dan wel oorspronkelijk Nederlandse boek is.
Dat Brown zou winnen, verbaasde niet. Het omgekeerde zou veel verrassender zijn geweest. Zijn boek is een waanzinnig verkoopsucces en leidt zelfs tot kerkbezoek - weliswaar slechts aan de in het verhaal genoemde kerk - door mensen die daar nooit of in geen jaren meer binnen zijn geweest. De Da Vinci Code is een heerlijk bord pap met veel krentjes en dat lepelen we met zijn allen graag weg.

Mijn eigen favoriet was het niet, maar het is altijd leuk om te zien hoe je eigen voorkeur zich verhoudt tot die van de lezers in het algemeen. Nu is een lezersverkiezing niet altijd even betrouwbaar, omdat een goed georganiseerde kongsi boeken op een hogere plaats kan weten te krijgen dan ze verdienen. Zo kwam de onbekende Patrick de Bruyn met Verminkt, een boek dat ik zelf niet gelezen heb, op de 18e plaats. Het was een van de genomineerde werken voor De Gouden Strop, de trofee die door een vakjury wordt toegekend. De Bruyn eindigde bij de publieksstemming voor René Appel, die ook bij de nominaties voorkwam en een breder publiek heeft. Klopt dat dan wel?

Het publiek kon zijn stem uitbrengen op een lijst van meer dan 80 boeken die door de redactie van Crimezone met minstens vier sterren waren beoordeeld en die in de periode november 2003 - november 2004 waren verschenen. Men kon deels onder dit keurslijf uit door van de drie uit te brengen stemmen er één te reserveren voor een boek naar eigen keuze. De meer dan 2000 lezers die stemden, maakten van die laatste mogelijkheid maar zuinig gebruik. Op de top-50 die Crimezone uiteindelijk samenstelde, staan maar 7 boeken van buiten de oorspronkelijke lijst.

Zelf had ik van de ruim 80 boeken er 7 in het afgelopen jaar besproken in deze rubriek. En daarnaast nog 35 andere thrillers die niet op de lijst voorkwamen. Deels waren dat Engelse en Amerikaanse boeken (9 stuks) en boeken die al ruim geleden waren verschenen (5 stuks). Maar zo bleven er nog 21 over die niet op de lijst van Crimezone stonden. Voor een klein deel werd dat overigens veroorzaakt doordat de tijdsperiodes van mij en Crimezone niet helemaal samenvallen. Maar de rest vond men niet goed genoeg.

Van die 21 boeken0207 Beste thrillers 2004 had ik er minstens twee wel op de groslijst gezet. De laatste mooie dag van Peter Blauner en Ontmaskerd van René van de Meerakker zijn echt beter dan bijvoorbeeld werk van Victoria Blake of Karin Slaughter die wel mee mochten doen.
Van de 7 die ook op mijn lijst stonden, vormde er een de hekkensluiter op de top-50 en kwam een ander die wel op de groslijst stond, niet op de top-50 terug. Ik zou Kille Achtervolging van T. Jefferson Parker een hogere plaats hebben gegund en Het netwerk van Charles McCarry ook hoog op de top-50 hebben laten terugkomen.
Mijn eigen favoriet was Every secret thing van Laura Lippman. Dat boek zal net als ander werk van Lippman wel in vertaling verschijnen. Het is afwachten of het publiek het dan met me eens zal zijn.

Het succes van Brown leidt tot een zoektocht naar verwante schrijvers. De omslag van The Last Prophecy van Jon Land (Tor, € 12,95, Van Ditmar Boekenimport) suggereert dat dat het geval is. Het is het verhaal van de jacht op een manuscript van Nostradamus vol met onheilbrengende voorspellingen, waarvan er een de sleutel zou vormen voor een complot dat zelfs wereldbedreigend zou zijn. Het is aan het Joods-Palestijnse duo Danielle Barnea en Ben Kamal om dit allemaal te voorkomen. Ze zijn speurders en nog meer geheim agenten in dienst van de Verenigde Naties die al in eerdere boeken van Land mochten optreden. En verder zijn het ook nog geliefden.
Zelden zul je types tegenkomen die met zoveel mazzel erin slagen zich uit allerlei levensbedreigende situaties te redden. En niet alleen zichzelf, maar ook anderen. Zo slaagt Kamal met zijn ervaring met Palestijnse zelfmoordaanslagen erin een groep Amerikaanse schoolkinderen in een noodtempo van een gordel met explosieven te ontdoen. Gelukkig maar, want als alles op een grote hoop ligt, ontploft de zaak door een ongelukkig toeval alsnog. Het spreekt vanzelf in dit soort boeken dat daarbij dan helemaal geen slachtoffers vallen.

Zelden zul je ook zo'n ongeloofwaardig verhaal lezen. Vooral de ontknoping waarbij een demente vrouw voor een kolossale verassing zorgt, zuigt de ontwikkelde thrillerschrijver niet zo maar even uit zijn duim. Die moet daarvoor een kolossale afmeting hebben. Het werk van Dan Brown noem ik graag Ludlum voor gevorderden. Land schrijft meer Ludlum voor beginners. Geen eruditie, geen moeilijke puzzels. Gewoon alles voor zoete koek slikken en je mee laten slepen door de vaart in het verhaal. En vooral achteraf niet nadenken over het hoe, wie, wat waar en vooral niet het waarom.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Veel pap en genoeg krenten Theo Capel
Onlangs werd De Da Vinci Code van Dan Brown bekroond met De Zilveren Vingerafdruk. Deze trofee komt van de website www.crimezone.nl, die over het misdaadboek gaat en vooral is gevuld met recensies. Elk jaar - nu voor de derde keer - organiseert men een stemming onder de bezoekers wat het favoriete vertaalde dan wel oorspronkelijk Nederlandse boek is.
Dat Brown zou winnen, verbaasde niet. Het omgekeerde zou veel verrassender zijn geweest. Zijn boek is een waanzinnig verkoopsucces en leidt zelfs tot kerkbezoek - weliswaar slechts aan de in het verhaal genoemde kerk - door mensen die daar nooit of in geen jaren meer binnen zijn geweest. De Da Vinci Code is een heerlijk bord pap met veel krentjes en dat lepelen we met zijn allen graag weg.

Mijn eigen favoriet was het niet, maar het is altijd leuk om te zien hoe je eigen voorkeur zich verhoudt tot die van de lezers in het algemeen. Nu is een lezersverkiezing niet altijd even betrouwbaar, omdat een goed georganiseerde kongsi boeken op een hogere plaats kan weten te krijgen dan ze verdienen. Zo kwam de onbekende Patrick de Bruyn met Verminkt, een boek dat ik zelf niet gelezen heb, op de 18e plaats. Het was een van de genomineerde werken voor De Gouden Strop, de trofee die door een vakjury wordt toegekend. De Bruyn eindigde bij de publieksstemming voor René Appel, die ook bij de nominaties voorkwam en een breder publiek heeft. Klopt dat dan wel?

Het publiek kon zijn stem uitbrengen op een lijst van meer dan 80 boeken die door de redactie van Crimezone met minstens vier sterren waren beoordeeld en die in de periode november 2003 - november 2004 waren verschenen. Men kon deels onder dit keurslijf uit door van de drie uit te brengen stemmen er één te reserveren voor een boek naar eigen keuze. De meer dan 2000 lezers die stemden, maakten van die laatste mogelijkheid maar zuinig gebruik. Op de top-50 die Crimezone uiteindelijk samenstelde, staan maar 7 boeken van buiten de oorspronkelijke lijst.

Zelf had ik van de ruim 80 boeken er 7 in het afgelopen jaar besproken in deze rubriek. En daarnaast nog 35 andere thrillers die niet op de lijst voorkwamen. Deels waren dat Engelse en Amerikaanse boeken (9 stuks) en boeken die al ruim geleden waren verschenen (5 stuks). Maar zo bleven er nog 21 over die niet op de lijst van Crimezone stonden. Voor een klein deel werd dat overigens veroorzaakt doordat de tijdsperiodes van mij en Crimezone niet helemaal samenvallen. Maar de rest vond men niet goed genoeg.

Van die 21 boeken0207 Beste thrillers 2004 had ik er minstens twee wel op de groslijst gezet. De laatste mooie dag van Peter Blauner en Ontmaskerd van René van de Meerakker zijn echt beter dan bijvoorbeeld werk van Victoria Blake of Karin Slaughter die wel mee mochten doen.
Van de 7 die ook op mijn lijst stonden, vormde er een de hekkensluiter op de top-50 en kwam een ander die wel op de groslijst stond, niet op de top-50 terug. Ik zou Kille Achtervolging van T. Jefferson Parker een hogere plaats hebben gegund en Het netwerk van Charles McCarry ook hoog op de top-50 hebben laten terugkomen.
Mijn eigen favoriet was Every secret thing van Laura Lippman. Dat boek zal net als ander werk van Lippman wel in vertaling verschijnen. Het is afwachten of het publiek het dan met me eens zal zijn.

Het succes van Brown leidt tot een zoektocht naar verwante schrijvers. De omslag van The Last Prophecy van Jon Land (Tor, € 12,95, Van Ditmar Boekenimport) suggereert dat dat het geval is. Het is het verhaal van de jacht op een manuscript van Nostradamus vol met onheilbrengende voorspellingen, waarvan er een de sleutel zou vormen voor een complot dat zelfs wereldbedreigend zou zijn. Het is aan het Joods-Palestijnse duo Danielle Barnea en Ben Kamal om dit allemaal te voorkomen. Ze zijn speurders en nog meer geheim agenten in dienst van de Verenigde Naties die al in eerdere boeken van Land mochten optreden. En verder zijn het ook nog geliefden.
Zelden zul je types tegenkomen die met zoveel mazzel erin slagen zich uit allerlei levensbedreigende situaties te redden. En niet alleen zichzelf, maar ook anderen. Zo slaagt Kamal met zijn ervaring met Palestijnse zelfmoordaanslagen erin een groep Amerikaanse schoolkinderen in een noodtempo van een gordel met explosieven te ontdoen. Gelukkig maar, want als alles op een grote hoop ligt, ontploft de zaak door een ongelukkig toeval alsnog. Het spreekt vanzelf in dit soort boeken dat daarbij dan helemaal geen slachtoffers vallen.

Zelden zul je ook zo'n ongeloofwaardig verhaal lezen. Vooral de ontknoping waarbij een demente vrouw voor een kolossale verassing zorgt, zuigt de ontwikkelde thrillerschrijver niet zo maar even uit zijn duim. Die moet daarvoor een kolossale afmeting hebben. Het werk van Dan Brown noem ik graag Ludlum voor gevorderden. Land schrijft meer Ludlum voor beginners. Geen eruditie, geen moeilijke puzzels. Gewoon alles voor zoete koek slikken en je mee laten slepen door de vaart in het verhaal. En vooral achteraf niet nadenken over het hoe, wie, wat waar en vooral niet het waarom.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2