archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 2
3 februari 2005
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Ouderwets TV kijken Katharina Kouwenhoven

0207 Ouderwets TV kijken
Toen was de kerstvakantie bijna voorbij en stond het Europees Kampioenschap schaatsen in Heerenveen voor de deur, maar op dat moment kreeg het Tv-toestel kuren. Zonder enige aanleiding verschenen er dansende verticale strepen op het scherm, op alle kanalen tegelijk. Even later werd het beeld zwart. Zappen hielp niet. Wat was er aan de hand?

Van een stroomstoring kon geen sprake zijn; de lampen deden het gewoon. Misschien hadden de batterijen van de ReCo het begeven, want die deden al een aantal jaren dienst. Installatie van nieuwe batterijen sorteerde echter geen enkel effect. Nu waren er nog twee mogelijkheden: UPC had het weer eens af laten weten of het toestel had de geest gegeven. Maar hoe kom je daar achter als de buren niet thuis zijn en je bij de overburen niet naar binnen kunt kijken? UPC bellen is geen optie; die zetten je rustig een paar uur in de wacht. Een ander toestel aansluiten op de kabel, dat zou uitsluitsel kunnen geven. Had ik een ander toestel?

Ja, natuurlijk. Ik had nog een stokoud kleinbeeld exemplaar, een draagbaar erfstukje dat ik om sentimentele redenen nooit bij het oud vuil had gezet, maar nooit gebruikte. Nu kon dat mij mooi uit de penarie helpen. Ik sleepte het van zolder naar de kamer en sloot het aan. En er verscheen zowaar beeld op dat antieke apparaatje. Nou ja, beeld. In ieder geval was nu duidelijk dat UPC dit keer geen blaam trof en ik mij spoorslags zou moeten begeven naar een beeld- en geluidleverancier. Helaas zijn dit soort zaken bij mij in de buurt allemaal verdwenen, dus ik moest eerst de Gouden Gids raadplegen om een magazijn te vinden op aanvaardbare afstand. Zo'n nieuwe buis kopen is een fluitje van een cent, maar je hebt hem niet zomaar in huis als je hem wilt laten bezorgen.

Als ik TV wilde kijken, was ik nu dus aangewezen op dat seniele kastje.
In principe zitten daar tien kanalen op. De meesten leverden niet meer dan sneeuw, spetterende strepen of bewegende vlekken, maar op vier van de tien was ontvangst mogelijk, respectievelijk van Ned. 1, Ned. 2, RTL 5 en Belgie 1. Die ontvangst was echter verre van ongestoord. Ned. 1 en 2 liepen voortdurend weg, vervormden, kleurden grijs of vervaagden geheel en al. RTL 5 deed het iets beter en Belgie 1 was zelfs redelijk te ontvangen. Maar wat een idiote zenderkeuze. Ik wist bijna zeker dat de vorige eigenaar vooral naar Duitse zenders keek, vanwege de imposante shows en operettes. Maar als die er al op stonden, beeld gaven ze niet. Veel in te stellen viel er ook al niet, want dat kon alleen op de archaïsche manier met schuifjes en een stokje waarmee je aan palletjes kon draaien. Het effect ervan was nihil.

Omdat ik Ned. 2 wel zo'n beetje kon ontvangen, kon ik dus naar het schaatsen kijken. Daarvoor moest ik wel elke paar minuten van de bank af komen -een afstandbediening was er natuurlijk niet meer en misschien wel nooit geweest- om het apparaat een bemoedigend tikje te geven of te morrelen aan het ingedrukte kanaalknopje. Voor de tien kilometer is dat niet zo'n probleem, maar bij de 500 meter mis je op die manier al snel een hele race. Het begon me weldra behoorlijk te irriteren. Waar deed dit gehannes met zo’n Tv-toestel me toch aan denken? Plotseling zag ik weer voor me hoe we TV keken toen we nog slechts over een kamerantenne beschikten. Ieder moment moest er iemand opstaan om de sprieten te herschikken - 'is het zo beter?' - om te proberen de ethergolven binnen te lokken. Soms werd er zelfs iemand permanent naast het toestel geposteerd om de beeldkwaliteit te bewaken. Vage en weglopende beelden waren heel gewoon. Sprekende hoofden waren het grootste deel van de tijd onverstaanbaar. Het TV kijken bestond niet zozeer uit waarneming van beelden als wel uit duiding van vlekken en vage contouren. De herkenbaarheid werd echter vergemakkelijkt doordat het aanbod nog zo gering was. Hoeveel TV persoonlijkheden had je toen helemaal?

Dat geringe aanbod, Ned. 1 en Ned. 2, betekende ook dat je niet veel keuzemogelijkheden had. Eigenlijk waren er maar twee opties: kijken of niet. Deze beperking had als merkwaardig gevolg dat je aan het TV kijken bijna altijd een genoeglijk gevoel overhield. Je keek voor je plezier of je deed iets anders. Dat is nu wel anders. Met een stuk of twintig, dertig keuzemogelijkheden heeft iedereen permanent de pest in omdat er weer niks op de TV was. Tel uit je winst.
Nu ik opeens slechts vier kanalen tot mijn beschikking had, waarvan ik er eigenlijk maar twee redelijk kon ontvangen, ervoer ik min of meer hetzelfde. Zolang ik tenminste niet in de bode keek om te zien wat ik allemaal moest missen. Ik moest het doen met wat de pot schafte, zoals drie afleveringen binnen een paar dagen van Commissaris Witse, een Belgische politieserie. Die heb ik niet voor mijn verdriet gezien.

Ze bevielen me beter dan De Cock, met CK, waarvan de plots wel erg mager zijn. Aardig detail: De Cock wordt door onze zuiderburen ondertiteld en wij ondertitelen Commissaris Witse! Ook zag ik een aflevering van 24 Hours. Elke aflevering daarvan duurt een uur en dat zou een uur real time zijn, maar dat betwijfel ik. Daarvoor gebeurde er veel te veel. In een echt uur real time wordt tenslotte heel wat afgelummeld en bovendien moest er nooit iemand naar de WC. Ik kon er trouwens geen touw aan vastknopen, omdat ik geen idee had wat eraan vooraf was gegaan en voor deze serie bleek dat een niet geringe handicap. Het had iets te maken met een virus, dat niet in verkeerde handen mocht vallen en veel undercover agenten.

Nu staat er weer een gloednieuwe buis in de kamer, die een onberispelijke beeldkwaliteit produceert en die van afstand bediend kan worden. Achteraf gezien waren die paar dagen gemankeerd kijken eigenlijk wel leuk. Het gaf me zo'n nostalgisch gevoel, heimwee naar een tijd waarin TV kijken nog een daad was die enige inspanning vergde en geen achteloze luie gewoonte en waarin je aan dat kijken eigenlijk ook veel meer plezier beleefde. We waren nog niet verwend met meer en beter, nu zijn we er misschien wel door verpest.




© 2005 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Ouderwets TV kijken Katharina Kouwenhoven
0207 Ouderwets TV kijken
Toen was de kerstvakantie bijna voorbij en stond het Europees Kampioenschap schaatsen in Heerenveen voor de deur, maar op dat moment kreeg het Tv-toestel kuren. Zonder enige aanleiding verschenen er dansende verticale strepen op het scherm, op alle kanalen tegelijk. Even later werd het beeld zwart. Zappen hielp niet. Wat was er aan de hand?

Van een stroomstoring kon geen sprake zijn; de lampen deden het gewoon. Misschien hadden de batterijen van de ReCo het begeven, want die deden al een aantal jaren dienst. Installatie van nieuwe batterijen sorteerde echter geen enkel effect. Nu waren er nog twee mogelijkheden: UPC had het weer eens af laten weten of het toestel had de geest gegeven. Maar hoe kom je daar achter als de buren niet thuis zijn en je bij de overburen niet naar binnen kunt kijken? UPC bellen is geen optie; die zetten je rustig een paar uur in de wacht. Een ander toestel aansluiten op de kabel, dat zou uitsluitsel kunnen geven. Had ik een ander toestel?

Ja, natuurlijk. Ik had nog een stokoud kleinbeeld exemplaar, een draagbaar erfstukje dat ik om sentimentele redenen nooit bij het oud vuil had gezet, maar nooit gebruikte. Nu kon dat mij mooi uit de penarie helpen. Ik sleepte het van zolder naar de kamer en sloot het aan. En er verscheen zowaar beeld op dat antieke apparaatje. Nou ja, beeld. In ieder geval was nu duidelijk dat UPC dit keer geen blaam trof en ik mij spoorslags zou moeten begeven naar een beeld- en geluidleverancier. Helaas zijn dit soort zaken bij mij in de buurt allemaal verdwenen, dus ik moest eerst de Gouden Gids raadplegen om een magazijn te vinden op aanvaardbare afstand. Zo'n nieuwe buis kopen is een fluitje van een cent, maar je hebt hem niet zomaar in huis als je hem wilt laten bezorgen.

Als ik TV wilde kijken, was ik nu dus aangewezen op dat seniele kastje.
In principe zitten daar tien kanalen op. De meesten leverden niet meer dan sneeuw, spetterende strepen of bewegende vlekken, maar op vier van de tien was ontvangst mogelijk, respectievelijk van Ned. 1, Ned. 2, RTL 5 en Belgie 1. Die ontvangst was echter verre van ongestoord. Ned. 1 en 2 liepen voortdurend weg, vervormden, kleurden grijs of vervaagden geheel en al. RTL 5 deed het iets beter en Belgie 1 was zelfs redelijk te ontvangen. Maar wat een idiote zenderkeuze. Ik wist bijna zeker dat de vorige eigenaar vooral naar Duitse zenders keek, vanwege de imposante shows en operettes. Maar als die er al op stonden, beeld gaven ze niet. Veel in te stellen viel er ook al niet, want dat kon alleen op de archaïsche manier met schuifjes en een stokje waarmee je aan palletjes kon draaien. Het effect ervan was nihil.

Omdat ik Ned. 2 wel zo'n beetje kon ontvangen, kon ik dus naar het schaatsen kijken. Daarvoor moest ik wel elke paar minuten van de bank af komen -een afstandbediening was er natuurlijk niet meer en misschien wel nooit geweest- om het apparaat een bemoedigend tikje te geven of te morrelen aan het ingedrukte kanaalknopje. Voor de tien kilometer is dat niet zo'n probleem, maar bij de 500 meter mis je op die manier al snel een hele race. Het begon me weldra behoorlijk te irriteren. Waar deed dit gehannes met zo’n Tv-toestel me toch aan denken? Plotseling zag ik weer voor me hoe we TV keken toen we nog slechts over een kamerantenne beschikten. Ieder moment moest er iemand opstaan om de sprieten te herschikken - 'is het zo beter?' - om te proberen de ethergolven binnen te lokken. Soms werd er zelfs iemand permanent naast het toestel geposteerd om de beeldkwaliteit te bewaken. Vage en weglopende beelden waren heel gewoon. Sprekende hoofden waren het grootste deel van de tijd onverstaanbaar. Het TV kijken bestond niet zozeer uit waarneming van beelden als wel uit duiding van vlekken en vage contouren. De herkenbaarheid werd echter vergemakkelijkt doordat het aanbod nog zo gering was. Hoeveel TV persoonlijkheden had je toen helemaal?

Dat geringe aanbod, Ned. 1 en Ned. 2, betekende ook dat je niet veel keuzemogelijkheden had. Eigenlijk waren er maar twee opties: kijken of niet. Deze beperking had als merkwaardig gevolg dat je aan het TV kijken bijna altijd een genoeglijk gevoel overhield. Je keek voor je plezier of je deed iets anders. Dat is nu wel anders. Met een stuk of twintig, dertig keuzemogelijkheden heeft iedereen permanent de pest in omdat er weer niks op de TV was. Tel uit je winst.
Nu ik opeens slechts vier kanalen tot mijn beschikking had, waarvan ik er eigenlijk maar twee redelijk kon ontvangen, ervoer ik min of meer hetzelfde. Zolang ik tenminste niet in de bode keek om te zien wat ik allemaal moest missen. Ik moest het doen met wat de pot schafte, zoals drie afleveringen binnen een paar dagen van Commissaris Witse, een Belgische politieserie. Die heb ik niet voor mijn verdriet gezien.

Ze bevielen me beter dan De Cock, met CK, waarvan de plots wel erg mager zijn. Aardig detail: De Cock wordt door onze zuiderburen ondertiteld en wij ondertitelen Commissaris Witse! Ook zag ik een aflevering van 24 Hours. Elke aflevering daarvan duurt een uur en dat zou een uur real time zijn, maar dat betwijfel ik. Daarvoor gebeurde er veel te veel. In een echt uur real time wordt tenslotte heel wat afgelummeld en bovendien moest er nooit iemand naar de WC. Ik kon er trouwens geen touw aan vastknopen, omdat ik geen idee had wat eraan vooraf was gegaan en voor deze serie bleek dat een niet geringe handicap. Het had iets te maken met een virus, dat niet in verkeerde handen mocht vallen en veel undercover agenten.

Nu staat er weer een gloednieuwe buis in de kamer, die een onberispelijke beeldkwaliteit produceert en die van afstand bediend kan worden. Achteraf gezien waren die paar dagen gemankeerd kijken eigenlijk wel leuk. Het gaf me zo'n nostalgisch gevoel, heimwee naar een tijd waarin TV kijken nog een daad was die enige inspanning vergde en geen achteloze luie gewoonte en waarin je aan dat kijken eigenlijk ook veel meer plezier beleefde. We waren nog niet verwend met meer en beter, nu zijn we er misschien wel door verpest.


© 2005 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2