archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 18 Jaargang 15 30 augustus 2018

	Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug Wachten bij een busje Reinier van Delden Vier mannen staan voor een busje. Hier voor mijn huis. Ze wachten ergens op. Een opdracht. Waarschijnlijk ging een andere opdracht niet door. Nu wachten ze op nader bericht. Ik zie dat ze zich vervelen. Ze lopen om dat busje heen. Het busje van de werkgever. Eén begint over de bandenspanning. Geeft vervolgens een schop tegen één van die banden. De anderen buigen zich ook over de kwestie. Er gaan wat termen over en weer. Termen die mij niks zeggen. Maar, mocht ik er bijgestaan hebben, dan had ik mij er ook mee bemoeid. Ik had in ieder geval instemmend geknikt. Alsof ik het begreep. Daar ben ik altijd goed in geweest. Doen alsof ik het begrijp. Terwijl ik vaak geen idee had. Dan hoorde ik ze wel dingen zeggen. En iets bleef er dan wel hangen. Maar veruit het meeste ging volledig langs mij heen. Gelukkig ben ik altijd sociaal vaardig geweest. Zodat ik net niet door de mand viel. Vaak was ik toch ingehuurd. Door een of ander uitzendbureau. En deed ik niet echt ter zake. Was ik gewoon een extra handje. Moest ik even een tilletje geven. Maar of ik nou echt nodig was? Afijn, ik ken dat soort situaties dus wel. Dat wachten bij een busje. Met die opgefokte gasten vaak. Die het gevoel hadden dat ze hun tijd stonden te verdoen. Terwijl ik het wel relaxed vond. Een beetje roken. En praten over niks. Sterker nog, ik vond het wel gezellig. Ja, doe mij nog maar een koffie. En gaven ze mij het laatste restje uit de thermoskan. Want zo waren ze dan ook wel weer. Die mannen van dat busje. ---- Het plaatje is van Han Busstra © 2018 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -

Bezigheden > Ontmoetingen
Wachten bij een busje	Reinier van Delden
Vier mannen staan voor een busje. Hier voor mijn huis. Ze wachten ergens op. Een opdracht. Waarschijnlijk ging een andere opdracht niet door. Nu wachten ze op nader bericht. Ik zie dat ze zich vervelen. Ze lopen om dat busje heen. Het busje van de werkgever. Eén begint over de bandenspanning. Geeft vervolgens een schop tegen één van die banden. De anderen buigen zich ook over de kwestie. Er gaan wat termen over en weer. Termen die mij niks zeggen. Maar, mocht ik er bijgestaan hebben, dan had ik mij er ook mee bemoeid. Ik had in ieder geval instemmend geknikt. Alsof ik het begreep. Daar ben ik altijd goed in geweest. Doen alsof ik het begrijp. Terwijl ik vaak geen idee had. Dan hoorde ik ze wel dingen zeggen. En iets bleef er dan wel hangen. Maar veruit het meeste ging volledig langs mij heen. Gelukkig ben ik altijd sociaal vaardig geweest. Zodat ik net niet door de mand viel. Vaak was ik toch ingehuurd. Door een of ander uitzendbureau. En deed ik niet echt ter zake. Was ik gewoon een extra handje. Moest ik even een tilletje geven. Maar of ik nou echt nodig was? Afijn, ik ken dat soort situaties dus wel. Dat wachten bij een busje. Met die opgefokte gasten vaak. Die het gevoel hadden dat ze hun tijd stonden te verdoen. Terwijl ik het wel relaxed vond. Een beetje roken. En praten over niks. Sterker nog, ik vond het wel gezellig. Ja, doe mij nog maar een koffie. En gaven ze mij het laatste restje uit de thermoskan. Want zo waren ze dan ook wel weer. Die mannen van dat busje. ---- Het plaatje is van Han Busstra
© 2018 Reinier van Delden
	powered by CJ2