archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 15
14 juni 2018
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Dat waren nog eens tijden! Arie de Jong

1516BS SpelVoor mij is politiek er in de eerste plaats om via een min of meer navolgbaar proces verstandige beslissingen te nemen voor de samenleving. Daar wil ik het een andere keer graag over hebben. Wat politiek meer maakt dan een serieuze aangelegenheid is het politieke spel. Ik beken: ik geniet daarvan, zelfs als ik me blauw erger aan het overtreden van ongeschreven spelregels. Over zulke afgesproken en ongeschreven spelregels en hoe daarmee wordt omgegaan, wil ik het ook nog wel een keertje hebben.
Met elkaar maakt het dat ik erg geïnteresseerd ben in parlementaire geschiedenis, vooral die van Nederland. Niet al te lang geleden kwam er een monumentaal boek uit als het gaat om de Nederlandse parlementaire geschiedenis: ‘Zeventig jaar zoeken naar het compromis’, waarin Bert van den Braak en Joop van den Berg ‘een boekje open doen’ over de periode 1946-2016. Beetje dik, bij de presentatie sprak men over een ‘Bijbel’, ook door de keuze van het papier, maar een onmisbaar handboek over de naoorlogse Nederlandse politiek.

Bij het lezen in dat boek kwam ik een gebeurtenis tegen die mijn fantasie prikkelde. Hoe het anderen vergaat, weet ik niet, maar ik vind dat iemand die van het spreekgestoelte van de Tweede Kamer onzin staat te beweren de mond gesnoerd mag worden. Soms vindt de Kamervoorzitter dat ook. De huidige Kamervoorzitter, Khadija Arib, gaat daar erg goed mee om. Ze grijpt zelden in en geeft ook meer aan dat iets niet kan dan dat ze op haar strepen gaat staan. Als Jan Marijnissen nog Kamerlid was geweest, had hij haar vermoedelijk niet toegevoegd ‘Effe dimmen’ (wat hij bij Frans Weisglas deed) en als hij het had gezegd denk ik dat hij ter plekke zijn mond had moeten spoelen van Khadija Arib.

We verplaatsen ons naar 1950. De NAVO was net opgericht en de Tweede Kamer moest zich in het verlengde daarvan buigen over een bilateraal verdrag met de Verenigde Staten over wederzijdse hulpverlening op defensiegebied. Op 1 maart werd daarover gedebatteerd en dat leverde een confrontatie op met de CPN. In die tijd had de CPN het niet gemakkelijk. De weerzin tegen de communisten was groot in Nederland. Ze werden geweerd uit burgemeestersfuncties, ook als een meerderheid in een gemeente op de CPN stemde. Ook als wethouder waren leden van de CPN niet echt welkom en in de Tweede Kamer werd de CPN weinig ruimte gelaten.

De fractievoorzitter van de CPN, Gerben Wagenaar, wilde zich in een langdurige rede verzetten tegen een verdrag met de Verenigde Staten. Hij vroeg onbeperkte spreektijd, maar kreeg van de voorzitter (Kortenhorst) maximaal 45 minuten toegewezen. Daarover ging Wagenaar in debat, want hij wilde zich uitvoerig kunnen verzetten tegen oorlogsophitsing en oorlogsvoorbereiding. Hij ving bot en kreeg niet meer tijd. Toen was de boot aan, hij maakte daar ruzie over en de voorzitter ontnam hem het woord. Dat liet Wagenaar zich niet welgevallen, hij liet zich het woord niet ontnemen, waarna de voorzitter hem voor de rest van de dag uitsloot van het Kamerwerk.

Wagenaar moest dus de vergaderzaal verlaten, maar dat weigerde hij pertinent. Wat na de oorlog verder nooit is voorgekomen, gebeurde toen wel. De voorzitter schorste de vergadering en liet de tribune ontruimen. Er kwamen twee politieagenten om Wagenaar uit de zaal te halen. Ook dat maakte op hem geen indruk, hij bleef. Daarop tilden de twee agenten hem op en droegen hem de zaal uit. Ik heb het nummer van De Waarheid, het dagblad van de CPN, geraadpleegd en dat beschrijft de gebeurtenis als een heldendaad van Wagenaar. In een andere krant zag ik een foto van dat wegdragen. Wat had ik graag bewegende beelden van die gebeurtenis gezien!

De Waarheid van 2 maart 1950 opende met de kop ‘Dappere strijd Communistische fractie tegen wapenverdrag’, terwijl het artikel begon met ‘Terwijl honderden mannen en vrouwen gistermiddag in de buurt van het Binnenhof demonstreerden, leverde de Communistische fractie in de Tweede Kamer een dappere strijd tegen het Amerikaanse wapenverdrag, dat ons volk in een nieuwe oorlog wil storten.’

Eigenlijk gaat het er de laatste tijd heel rustig aan toe in de Tweede Kamer!

---------
Het plaatje is van Elène Klaren


© 2018 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Dat waren nog eens tijden! Arie de Jong
1516BS SpelVoor mij is politiek er in de eerste plaats om via een min of meer navolgbaar proces verstandige beslissingen te nemen voor de samenleving. Daar wil ik het een andere keer graag over hebben. Wat politiek meer maakt dan een serieuze aangelegenheid is het politieke spel. Ik beken: ik geniet daarvan, zelfs als ik me blauw erger aan het overtreden van ongeschreven spelregels. Over zulke afgesproken en ongeschreven spelregels en hoe daarmee wordt omgegaan, wil ik het ook nog wel een keertje hebben.
Met elkaar maakt het dat ik erg geïnteresseerd ben in parlementaire geschiedenis, vooral die van Nederland. Niet al te lang geleden kwam er een monumentaal boek uit als het gaat om de Nederlandse parlementaire geschiedenis: ‘Zeventig jaar zoeken naar het compromis’, waarin Bert van den Braak en Joop van den Berg ‘een boekje open doen’ over de periode 1946-2016. Beetje dik, bij de presentatie sprak men over een ‘Bijbel’, ook door de keuze van het papier, maar een onmisbaar handboek over de naoorlogse Nederlandse politiek.

Bij het lezen in dat boek kwam ik een gebeurtenis tegen die mijn fantasie prikkelde. Hoe het anderen vergaat, weet ik niet, maar ik vind dat iemand die van het spreekgestoelte van de Tweede Kamer onzin staat te beweren de mond gesnoerd mag worden. Soms vindt de Kamervoorzitter dat ook. De huidige Kamervoorzitter, Khadija Arib, gaat daar erg goed mee om. Ze grijpt zelden in en geeft ook meer aan dat iets niet kan dan dat ze op haar strepen gaat staan. Als Jan Marijnissen nog Kamerlid was geweest, had hij haar vermoedelijk niet toegevoegd ‘Effe dimmen’ (wat hij bij Frans Weisglas deed) en als hij het had gezegd denk ik dat hij ter plekke zijn mond had moeten spoelen van Khadija Arib.

We verplaatsen ons naar 1950. De NAVO was net opgericht en de Tweede Kamer moest zich in het verlengde daarvan buigen over een bilateraal verdrag met de Verenigde Staten over wederzijdse hulpverlening op defensiegebied. Op 1 maart werd daarover gedebatteerd en dat leverde een confrontatie op met de CPN. In die tijd had de CPN het niet gemakkelijk. De weerzin tegen de communisten was groot in Nederland. Ze werden geweerd uit burgemeestersfuncties, ook als een meerderheid in een gemeente op de CPN stemde. Ook als wethouder waren leden van de CPN niet echt welkom en in de Tweede Kamer werd de CPN weinig ruimte gelaten.

De fractievoorzitter van de CPN, Gerben Wagenaar, wilde zich in een langdurige rede verzetten tegen een verdrag met de Verenigde Staten. Hij vroeg onbeperkte spreektijd, maar kreeg van de voorzitter (Kortenhorst) maximaal 45 minuten toegewezen. Daarover ging Wagenaar in debat, want hij wilde zich uitvoerig kunnen verzetten tegen oorlogsophitsing en oorlogsvoorbereiding. Hij ving bot en kreeg niet meer tijd. Toen was de boot aan, hij maakte daar ruzie over en de voorzitter ontnam hem het woord. Dat liet Wagenaar zich niet welgevallen, hij liet zich het woord niet ontnemen, waarna de voorzitter hem voor de rest van de dag uitsloot van het Kamerwerk.

Wagenaar moest dus de vergaderzaal verlaten, maar dat weigerde hij pertinent. Wat na de oorlog verder nooit is voorgekomen, gebeurde toen wel. De voorzitter schorste de vergadering en liet de tribune ontruimen. Er kwamen twee politieagenten om Wagenaar uit de zaal te halen. Ook dat maakte op hem geen indruk, hij bleef. Daarop tilden de twee agenten hem op en droegen hem de zaal uit. Ik heb het nummer van De Waarheid, het dagblad van de CPN, geraadpleegd en dat beschrijft de gebeurtenis als een heldendaad van Wagenaar. In een andere krant zag ik een foto van dat wegdragen. Wat had ik graag bewegende beelden van die gebeurtenis gezien!

De Waarheid van 2 maart 1950 opende met de kop ‘Dappere strijd Communistische fractie tegen wapenverdrag’, terwijl het artikel begon met ‘Terwijl honderden mannen en vrouwen gistermiddag in de buurt van het Binnenhof demonstreerden, leverde de Communistische fractie in de Tweede Kamer een dappere strijd tegen het Amerikaanse wapenverdrag, dat ons volk in een nieuwe oorlog wil storten.’

Eigenlijk gaat het er de laatste tijd heel rustig aan toe in de Tweede Kamer!

---------
Het plaatje is van Elène Klaren
© 2018 Arie de Jong
powered by CJ2