 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 16 Jaargang 14 8 juni 2017 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
| Waar gebeurd, hoewel ... | Hans Knegtmans | |||
 Tot voor kort was de Indiase filmregisseur Ritesh Batra in Nederland alleen bekend bij filmhuisbezoekers die de relatiekomedie The Lunch Box hadden gezien. Een man raakt in de ban van een jonge vrouw die beroepshalve kant-en-klare lunches bereidt. Op het oog geen thema met een hoog hit-potentieel, maar de regisseur maakt er iets moois van. Een beetje braaf misschien. In zijn nieuwe film The Sense of an Ending is die braafheid minder nadrukkelijk aanwezig, maar toch: hoewel niet alle personages even sympathiek zijn, hebben ze deep down het beste met de mensheid voor. Op Tony Webster na, die met afstand het meest complexe karakter van het stel heeft.Julian Barnes’ gelijknamige roman uit 2011 won de Booker Prize en hoewel scenarist Nick Payne zich de nodige vrijheden veroorloofde, lijkt dat niet ten koste te zijn gegaan van de kwaliteit van het boek. (Ik heb het boek nog niet gelezen. Sterker nog: op mijn piano ligt het recentere The Noise of Time nog op lezing te wachten en dat was eerst.) In het heden maken we kennis met Tony Webster, gepensioneerd handelaar in oude – en dure – Leica camera’s. Hij is al jaren gescheiden van zijn vrouw Margaret en voelt zich daar wel bij. Hun goedmoedige gekibbel past beter bij twee exen dan bij een echtpaar van alledag. Verder besteedt hij veel aandacht aan zijn ongehuwde hoogzwangere dochter Michelle. Hij brengt haar met de auto naar haar zwangerschapsklasje en doet zelfs de oefeningen dapper mee als stand-in voor haar non-existente echtgenoot. Zijn pretentieloze vrijgezellenbestaan wordt plotseling opgeschud door een vreemde brief. Een advocate schrijft hem dat hij naast een symbolisch geldbedrag het dagboek erft van zijn vroegere schoolvriend Adrian, die zelfmoord  heeft gepleegd. In flashbacks worden de relaties tussen de dan nog adolescente personages verduidelijkt. Adrian was op school het meest begaafde jongetje van de klas en Tony’s beste vriend. Tony raakte verliefd op de intrigerende Veronica, maar verder dan een mislukte one-night-stand kwam het niet. Wat heet: Veronica ruilde hem zonder plichtplegingen in voor zijn boezemvriend Adrian. Dat betekende in één klap het einde van twee diepgevoelde vriendschappen.Nu is Adrian dood. En het dagboek? Dat is tegenwoordig in het bezit van Veronica (in de film wordt dit uitgelegd), maar die weigert ermee over de brug te komen. De kijker verwacht dat de twee verhaallijnen – die van 50 jaar geleden en die in het heden – elkaar wel zullen ontmoeten, en dat gebeurt ook. Gelukkig maar. Hoe het Tony recentelijk is vergaan begrepen we al, maar de ins en outs van Veronica’s levensloop blijven tot kort voor het einde van de film een raadsel, zelfs voor hoofdpersoon Tony. In die zin werkt de film toe naar een slot dat even verrassend is als de ontknoping van een onversneden thriller. Al dan niet bewust doet Barnes zijn voordeel met de ooit revolutionaire inzichten van de cognitieve psychologie. Met name dat het geheugen in de verste verte geen min of meer kloppende herinnering is van ‘de werkelijkheid’, maar eerder een knappe – zij het in de regel onbetrouwbare – reconstructie van wat er gebeurd zou kunnen zijn. Het acteerwerk is alom van verbazingwekkend hoog niveau, maar hoofdrolspeler Jim Broadbent als egocentrische knorrepot – en, eerlijk is eerlijk nogal een zeikerd – is groots. Warm aanbevolen. (En voor wie daar niet buiten kan: ****) ------ De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver |
||||
| © 2017 Hans Knegtmans | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||