archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 14
19 januari 2017
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Britse humor in Highgate Willem Minderhout

1406BZ HIghgateWe besloten tijdens ons verblijf in Londen ook een bezoekje te brengen aan Highgate. Ikzelf was nooit zo’n enthousiaste begraafplaatsbezoeker, maar Sofie wel en ik heb inmiddels ook de bekoring van deze verstilde plekken ontdekt.

We zochten eerst het graf van George Elliot op. Dat is een tamelijk onopvallend graf vergeleken met het verreweg meest in het oog springende graf van Highgate. Dat is uiteraard het graf van Karl Marx, dat zich daar niet ver vandaan bevindt. Ik kon het natuurlijk niet laten om deze progressieve denker te vragen wat ons in het huidige – zo benauwende – tijdsgewricht te doen staat. Helaas blijk ik geen ‘lijntje met Karl’ te hebben, dus ik moet dan toch dat boek van Piketty maar eens gaan lezen.

Schuin tegenover Marx ontwaarde ik het graf van de ultra liberale sociaaldarwinist Herbert Spencer, Marx' ideologische tegenpool. Ik vond het altijd al grappig dat de warenhuisketen ‘Marks & Spencer’ beide namen met elkaar verbonden had. Ik vatte het op als een teken van de klassenvrede. Ze bleken ook in de dood met elkaar verbonden te zijn. Ineens meende ik in een essay van Stephen Jay Gould over deze postume relatie gelezen te hebben. Ik vond dit achteraf inderdaad terug in de bundel ‘I have landed’. Gould begint dit essay met een citaat waarin Highgate wordt omschreven als ‘the world’s most fantastisc funerary park of overgrown vegetation and overblown statuary, described as a Victorian Valhalla … a maze of rising terraces, winding paths, tombs and catacombs.’ Ik zou deze langzaam onder de klimop verdwijnende necropolis niet beter kunnen beschrijven.

Rond het graf van Marx ziet het er allemaal relatief netjes uit. Dat komt waarschijnlijk doordat zijn geestverwanten nog steeds strijden om een plekje in zijn schaduw. We zagen bijvoorbeeld het graf van een leider van de Koerdische en van de Irakese communistische partij en – de meest de recente aanwinst – van de grote historicus Eric Hobsbawm. Verderop lagen nog meer belangrijke personen, zoals de manager van de Sex Pistols en de ‘founder’ van een Chinees restaurant op Piccadilly.

Het leukste graf is echter van meneer en mevrouw Lynch. Ze liggen naast elkaar en hebben spiegelbeeldige grafstenen. Op zijn steen staat ‘loved by all’, op haar steen staat ‘loved by many’.  Meneer wordt herdacht ‘in loving memory’, mevrouw ‘in ever loving memory’. Ik, als argeloze voorbijganger, word nu geplaagd met de vraag waarom niet iedereen van mevrouw Lynch hield, maar waarom ze desondanks, in tegenstelling tot haar echtgenoot, toch áltijd liefdevol herinnerd zal worden. Ik vind het een staaltje onvervalste Britse humor, die in ieder geval niet uit mijn ‘memory’ zal verdwijnen.

-------
De foto is van Willem Minderhout


© 2017 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Britse humor in Highgate Willem Minderhout
1406BZ HIghgateWe besloten tijdens ons verblijf in Londen ook een bezoekje te brengen aan Highgate. Ikzelf was nooit zo’n enthousiaste begraafplaatsbezoeker, maar Sofie wel en ik heb inmiddels ook de bekoring van deze verstilde plekken ontdekt.

We zochten eerst het graf van George Elliot op. Dat is een tamelijk onopvallend graf vergeleken met het verreweg meest in het oog springende graf van Highgate. Dat is uiteraard het graf van Karl Marx, dat zich daar niet ver vandaan bevindt. Ik kon het natuurlijk niet laten om deze progressieve denker te vragen wat ons in het huidige – zo benauwende – tijdsgewricht te doen staat. Helaas blijk ik geen ‘lijntje met Karl’ te hebben, dus ik moet dan toch dat boek van Piketty maar eens gaan lezen.

Schuin tegenover Marx ontwaarde ik het graf van de ultra liberale sociaaldarwinist Herbert Spencer, Marx' ideologische tegenpool. Ik vond het altijd al grappig dat de warenhuisketen ‘Marks & Spencer’ beide namen met elkaar verbonden had. Ik vatte het op als een teken van de klassenvrede. Ze bleken ook in de dood met elkaar verbonden te zijn. Ineens meende ik in een essay van Stephen Jay Gould over deze postume relatie gelezen te hebben. Ik vond dit achteraf inderdaad terug in de bundel ‘I have landed’. Gould begint dit essay met een citaat waarin Highgate wordt omschreven als ‘the world’s most fantastisc funerary park of overgrown vegetation and overblown statuary, described as a Victorian Valhalla … a maze of rising terraces, winding paths, tombs and catacombs.’ Ik zou deze langzaam onder de klimop verdwijnende necropolis niet beter kunnen beschrijven.

Rond het graf van Marx ziet het er allemaal relatief netjes uit. Dat komt waarschijnlijk doordat zijn geestverwanten nog steeds strijden om een plekje in zijn schaduw. We zagen bijvoorbeeld het graf van een leider van de Koerdische en van de Irakese communistische partij en – de meest de recente aanwinst – van de grote historicus Eric Hobsbawm. Verderop lagen nog meer belangrijke personen, zoals de manager van de Sex Pistols en de ‘founder’ van een Chinees restaurant op Piccadilly.

Het leukste graf is echter van meneer en mevrouw Lynch. Ze liggen naast elkaar en hebben spiegelbeeldige grafstenen. Op zijn steen staat ‘loved by all’, op haar steen staat ‘loved by many’.  Meneer wordt herdacht ‘in loving memory’, mevrouw ‘in ever loving memory’. Ik, als argeloze voorbijganger, word nu geplaagd met de vraag waarom niet iedereen van mevrouw Lynch hield, maar waarom ze desondanks, in tegenstelling tot haar echtgenoot, toch áltijd liefdevol herinnerd zal worden. Ik vind het een staaltje onvervalste Britse humor, die in ieder geval niet uit mijn ‘memory’ zal verdwijnen.

-------
De foto is van Willem Minderhout
© 2017 Willem Minderhout
powered by CJ2