archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 14
27 oktober 2016
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Boekhandel Schimmelpennink Joop Quint

1402VG Schimmelpennink1Ik doe de deur open. De geur van pijptabak en het vrolijke getjilp van een vogeltje komt mij tegemoet. Ik kijk om me heen. Dus dit is boekhandel Schimmelpennink. Op een verhoging, achter een stapel boeken, zie ik een vriendelijk hoofd met warrig grijs haar. Dat moet Ton zijn.

‘Mag ik u wat vragen?’
‘Vraag maar.’
Ik begin hem uit te leggen dat ik graag zou willen dat hij mijn manuscript beoordeelt. Als ik een eindje op weg ben, zegt hij:
‘Zo, dat is niet niks. Daar moeten we bij gaan zitten.’
We gaan tegenover elkaar zitten in twee luie rotan stoelen.

Het verhaal is als volgt. Ik heb wel vaker een poging gedaan om een boek te schrijven. Er zijn twee boekjes van mij uitgegeven, maar vier thrillers niet. Ik leg mijn manuscripten voor aan een paar mensen in mijn omgeving. Maar dat is me niet goed bevallen. Mijn vrouw is over het algemeen te kritisch. Een vriend vond dat Houellebeq toch heel anders schrijft. Twee andere vrienden houden het manuscript een maand of drie bij zich, ze hebben het druk en komen dan met onbenullig commentaar.

Ik las een artikel in NRC/Handelsblad over boekhandel Schimmelpennink en zijn baas Ton. Het is in Amsterdam, vrij dicht bij mijn huis. Ik besluit dat ik die man moet vragen om het manuscript te beoordelen dat ik net af heb. Hij heeft in ieder geval verstand van boeken.

Zo is het gekomen. Ton legt uit dat het beoordelen van manuscripten niet zijn dagelijkse werk is. Maar ik kan zien dat het een man is die niet gemakkelijk nee zegt.
‘Nou, ok, ik doe het wel. Maar verwacht er niet te veel van. Ik bel je wel als ik het uit heb.’

Twee weken later krijg ik zijn commentaar. We zitten weer tegenover elkaar. Hij is niet bijzonder enthousiast, maar hij brandt het manuscript ook weer niet af. Hij heeft een behoorlijk aantal zinnige suggesties. Ik kan weer verder.

Sindsdien ben ik een vaste klant. Het begint altijd op dezelfde manier.
‘Ha, Joop. Ga zitten jongen. Koffie? Een sigaar?’
En dan zitten we tegenover elkaar in die rotan stoelen en beginnen te lullen, er is geen ander woord voor. Zo nu en dan wordt Ton afgeleid door een echte klant. Maar zijn boekhandel blijkt een soort literaire sociëteit te zijn. Ton kent natuurlijk alle leden. Hij stelt mij voor als de enige aardige VVD ‘er die hij kent en dan lullen we met z’n drieën verder.

Waar lullen we over? Als we met z’n tweeën zijn, verbazend genoeg nauwelijks over literatuur. Ik denk dat dat door mij komt, want ik schrijf wel maar ik weet niet veel van literatuur. Dus wij hebben het over hele andere zaken die ons verbinden. We zijn allebei tot ongeveer ons vijftigste rechtsback geweest in onze voetbalteams, we hebben allebei een caravan, hij een soort Pipo-wagen geloof ik, in de buurt van Steenwijk en ik op1402VG Schimmelpennink2 Texel. En we hebben allebei een lieve vrouw.

Het is natuurlijk een vakman. Hij heeft een uitgebreide selectie Nederlandse literatuur, maar ook buitenlandse. En … hij kent zijn boeken. Bernadette, mijn vrouw, had een keer op tv een bespreking gezien van een boek over filosofie. Dat boek wilde ze graag hebben. Dus ik naar Ton. Hij was kort en duidelijk:
’Dat boek is te dik en te moeilijk voor Bernadette’.
Zie, daar heb je wat aan.

Ton doet op een knappe manier aan marketing. (Ik weet wel zeker dat hij dat woord verafschuwd) Hij heeft een eigen plastic tasje waarin je zijn boeken kan meenemen. Hij geeft een kwartaalschrift uit met boekbesprekingen en dat blad heeft een bijzondere rubriek. Daarin staan de foto’s van de plaatsen waar zijn plastic tasjes zijn aangetroffen. Dat kan van Peru tot Ommen zijn. En samen met vrienden heeft hij in de winter een maandelijkse literaire salon, waar je kan eten, maar waar ook twee boeken worden besproken.

Boekhandel Schimmelpennink is vlakbij het Weteringcircuit. Lijn 16 vanaf het Centraal Station.

PS: Dit is een commerciële tekst, buiten verantwoordelijkheid van de redactie!

-----------
Het schilderij is van Ed Brouwer
De tasjesfoto is van Elly Bos en komt van de website van http://www.schimmelpennink.nl/


© 2016 Joop Quint meer Joop Quint - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Boekhandel Schimmelpennink Joop Quint
1402VG Schimmelpennink1Ik doe de deur open. De geur van pijptabak en het vrolijke getjilp van een vogeltje komt mij tegemoet. Ik kijk om me heen. Dus dit is boekhandel Schimmelpennink. Op een verhoging, achter een stapel boeken, zie ik een vriendelijk hoofd met warrig grijs haar. Dat moet Ton zijn.

‘Mag ik u wat vragen?’
‘Vraag maar.’
Ik begin hem uit te leggen dat ik graag zou willen dat hij mijn manuscript beoordeelt. Als ik een eindje op weg ben, zegt hij:
‘Zo, dat is niet niks. Daar moeten we bij gaan zitten.’
We gaan tegenover elkaar zitten in twee luie rotan stoelen.

Het verhaal is als volgt. Ik heb wel vaker een poging gedaan om een boek te schrijven. Er zijn twee boekjes van mij uitgegeven, maar vier thrillers niet. Ik leg mijn manuscripten voor aan een paar mensen in mijn omgeving. Maar dat is me niet goed bevallen. Mijn vrouw is over het algemeen te kritisch. Een vriend vond dat Houellebeq toch heel anders schrijft. Twee andere vrienden houden het manuscript een maand of drie bij zich, ze hebben het druk en komen dan met onbenullig commentaar.

Ik las een artikel in NRC/Handelsblad over boekhandel Schimmelpennink en zijn baas Ton. Het is in Amsterdam, vrij dicht bij mijn huis. Ik besluit dat ik die man moet vragen om het manuscript te beoordelen dat ik net af heb. Hij heeft in ieder geval verstand van boeken.

Zo is het gekomen. Ton legt uit dat het beoordelen van manuscripten niet zijn dagelijkse werk is. Maar ik kan zien dat het een man is die niet gemakkelijk nee zegt.
‘Nou, ok, ik doe het wel. Maar verwacht er niet te veel van. Ik bel je wel als ik het uit heb.’

Twee weken later krijg ik zijn commentaar. We zitten weer tegenover elkaar. Hij is niet bijzonder enthousiast, maar hij brandt het manuscript ook weer niet af. Hij heeft een behoorlijk aantal zinnige suggesties. Ik kan weer verder.

Sindsdien ben ik een vaste klant. Het begint altijd op dezelfde manier.
‘Ha, Joop. Ga zitten jongen. Koffie? Een sigaar?’
En dan zitten we tegenover elkaar in die rotan stoelen en beginnen te lullen, er is geen ander woord voor. Zo nu en dan wordt Ton afgeleid door een echte klant. Maar zijn boekhandel blijkt een soort literaire sociëteit te zijn. Ton kent natuurlijk alle leden. Hij stelt mij voor als de enige aardige VVD ‘er die hij kent en dan lullen we met z’n drieën verder.

Waar lullen we over? Als we met z’n tweeën zijn, verbazend genoeg nauwelijks over literatuur. Ik denk dat dat door mij komt, want ik schrijf wel maar ik weet niet veel van literatuur. Dus wij hebben het over hele andere zaken die ons verbinden. We zijn allebei tot ongeveer ons vijftigste rechtsback geweest in onze voetbalteams, we hebben allebei een caravan, hij een soort Pipo-wagen geloof ik, in de buurt van Steenwijk en ik op1402VG Schimmelpennink2 Texel. En we hebben allebei een lieve vrouw.

Het is natuurlijk een vakman. Hij heeft een uitgebreide selectie Nederlandse literatuur, maar ook buitenlandse. En … hij kent zijn boeken. Bernadette, mijn vrouw, had een keer op tv een bespreking gezien van een boek over filosofie. Dat boek wilde ze graag hebben. Dus ik naar Ton. Hij was kort en duidelijk:
’Dat boek is te dik en te moeilijk voor Bernadette’.
Zie, daar heb je wat aan.

Ton doet op een knappe manier aan marketing. (Ik weet wel zeker dat hij dat woord verafschuwd) Hij heeft een eigen plastic tasje waarin je zijn boeken kan meenemen. Hij geeft een kwartaalschrift uit met boekbesprekingen en dat blad heeft een bijzondere rubriek. Daarin staan de foto’s van de plaatsen waar zijn plastic tasjes zijn aangetroffen. Dat kan van Peru tot Ommen zijn. En samen met vrienden heeft hij in de winter een maandelijkse literaire salon, waar je kan eten, maar waar ook twee boeken worden besproken.

Boekhandel Schimmelpennink is vlakbij het Weteringcircuit. Lijn 16 vanaf het Centraal Station.

PS: Dit is een commerciële tekst, buiten verantwoordelijkheid van de redactie!

-----------
Het schilderij is van Ed Brouwer
De tasjesfoto is van Elly Bos en komt van de website van http://www.schimmelpennink.nl/
© 2016 Joop Quint
powered by CJ2