archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 14
27 oktober 2016
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Zuid-Koreaans, dus alles mag Hans Knegtmans

1402VG Wailing1Zuid-Koreaanse filmmakers lijken patent te hebben op het misdaadgenre. Zeker, ook de Japanners kunnen er wat van. Maar hun collega’s uit Zuid-Korea spannen de kroon. Neem bijvoorbeeld de rijkelijk bekroonde film Oldboy (2003) van regisseur Chan-Wook Park, het tweede deel van wat wel de wraaktrilogie genoemd wordt. In de bekendste scène neemt de hoofdpersoon (gespeeld door Min-sik Choi) het op tegen een stuk of tien tegenstanders, slechts gewapend met een simpele hamer. Niet gezien? Huur die film!

En wat te denken van Parks collega Joon-ho Bong? Die viel nog vaker in de prijzen. Zelf bewaar ik de beste herinneringen aan Memories of Murder (een politiefilm uit 2003, zie verderop) en The Host (2006), waarin een familie de krachten bundelt om een bloeddorstig monster onschadelijk te maken.

Dé cinematografische glamour boy van het moment echter is Na Hong Jin. Het is hetzelfde liedje. Bij zijn doorbraakfilm The Chaser (2008) roemden de recensenten om het hardst zijn virtuositeit en vooral eigengereidheid. Het thema is al uitdagend genoeg. Een voormalige politieman ziet zijn huidige broodwinning van pooier in gevaar komen doordat iemand het op hoertjes voorzien heeft, waaronder die van de hoofdpersoon. Interessanter nog zijn een aantal plotelementen die de zelfopgelegde taak van de pooier frustreren. Seriemoorden zijn in de regel niet grappig, maar het lukt de regisseur weg te komen met een kwinkslag hier en een absurditeit daar. (Hoor ik iemand ‘Quentin Tarantino’ mompelen? Vergeet het maar – Na Hong Jin is volstrekt authentiek.)

The Wailing, is de internationale titel van zijn nieuwe film. (De oorspronkelijke titel is Gokseong, de naam van het Zuid-Koreaanse plaatsje waar het drama zich voltrekt.) Net als Memories of Murder is het een politiefilm of, beter, een film met een politieman erin. De enigszins gezette rechercheur Jong-gu (Kwak Do-won) is niet direct een sieraad voor zijn beroep. Wanneer hij wordt gealarmeerd vanwege een of meer moorden in het dorp, neemt hij eerst nog de tijd voor een ontspannen ontbijt met vrouw en dochter.

Nu is hij beter opgewassen tegen de bizarre moorden: een man heeft zijn vrouw en kinderen doodgestoken en wacht, lijdzaam en met nietsziende ogen, op de dingen die komen1402VG Wailing2 gaan. In de weken hierna wordt het dorp getroffen door nieuwe moordgevallen, uiteraard met steeds een andere dader. De bevolking verdenkt eendrachtig een bejaarde Japanner (die stelselmatig met ‘De Jap’ wordt aangeduid), omdat hij nu eenmaal de enige importbewoner is. Niet dat hij persoonlijk de moorden uitvoert, maar men neemt aan dat hij in werkelijkheid de duivel is en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de vervaardiging dan wel verspreiding van giftige paddenstoelen, die de dorpelingen tot hun wandaden aanzetten.

Jong-gu boekt weinig vooruitgang met zijn onderzoek. Integendeel, hij gaat gebukt onder nachtmerries die de maker overigens prachtig in beeld brengt: zijn luidruchtige angstdromen worden door de deuropening heen met welgemeende belangstelling gadegeslagen door de overige gezinsleden: dochter Hyo-jin, en zijn echtgenote en schoonmoeder.

Als de film al niet spannend genoeg was, wordt hij dit wel wanneer Hyo-jin besmet wordt door de giftige paddenstoelen – vooropgesteld dat dat de oorzaak is van haar gedrag. Het arme kind verandert in een puisterige, schreeuwende heks met wie geen land te bezeilen valt. In zijn wanhoop huurt Jong-gu een professionele exorcist in die hopelijk het bezeten meisje weer tot bedaren kan brengen. Die legt zijn ziel en zaligheid in de duivelsuitdrijving: horen en zien vergaat de kijker, die zich van vroeger nog de relatief beschaafde sleutelscène uit The Exorcist kan herinneren. Daarmee is nog niet gezegd, dat de uitdrijving succes heeft, noch dat de film naar een onbekommerd happy end toe kabbelt.

The Wailing is een wonderlijke mix van thema’s en genres. Het is net zo goed een misdaadfilm (moord) als een familiedrama van vader, zoon en vrouw. Het bestaan van de duivel wordt niet geridiculiseerd, al gelooft de regisseur vast niet in de rol van giftige paddenstoelen. Een Amerikaanse recensie die ik las houdt het simpel. ‘His is a story about people who are desperately trying to make sense of how, en why, these awful things are happening to them.’ Als je de woorden ‘desperately’ en ‘awful’ tussen haakjes zet, heb je hier een keurige definitie van cognitieve sociale psychologie.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door Hans Knegtmans


© 2016 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Zuid-Koreaans, dus alles mag Hans Knegtmans
1402VG Wailing1Zuid-Koreaanse filmmakers lijken patent te hebben op het misdaadgenre. Zeker, ook de Japanners kunnen er wat van. Maar hun collega’s uit Zuid-Korea spannen de kroon. Neem bijvoorbeeld de rijkelijk bekroonde film Oldboy (2003) van regisseur Chan-Wook Park, het tweede deel van wat wel de wraaktrilogie genoemd wordt. In de bekendste scène neemt de hoofdpersoon (gespeeld door Min-sik Choi) het op tegen een stuk of tien tegenstanders, slechts gewapend met een simpele hamer. Niet gezien? Huur die film!

En wat te denken van Parks collega Joon-ho Bong? Die viel nog vaker in de prijzen. Zelf bewaar ik de beste herinneringen aan Memories of Murder (een politiefilm uit 2003, zie verderop) en The Host (2006), waarin een familie de krachten bundelt om een bloeddorstig monster onschadelijk te maken.

Dé cinematografische glamour boy van het moment echter is Na Hong Jin. Het is hetzelfde liedje. Bij zijn doorbraakfilm The Chaser (2008) roemden de recensenten om het hardst zijn virtuositeit en vooral eigengereidheid. Het thema is al uitdagend genoeg. Een voormalige politieman ziet zijn huidige broodwinning van pooier in gevaar komen doordat iemand het op hoertjes voorzien heeft, waaronder die van de hoofdpersoon. Interessanter nog zijn een aantal plotelementen die de zelfopgelegde taak van de pooier frustreren. Seriemoorden zijn in de regel niet grappig, maar het lukt de regisseur weg te komen met een kwinkslag hier en een absurditeit daar. (Hoor ik iemand ‘Quentin Tarantino’ mompelen? Vergeet het maar – Na Hong Jin is volstrekt authentiek.)

The Wailing, is de internationale titel van zijn nieuwe film. (De oorspronkelijke titel is Gokseong, de naam van het Zuid-Koreaanse plaatsje waar het drama zich voltrekt.) Net als Memories of Murder is het een politiefilm of, beter, een film met een politieman erin. De enigszins gezette rechercheur Jong-gu (Kwak Do-won) is niet direct een sieraad voor zijn beroep. Wanneer hij wordt gealarmeerd vanwege een of meer moorden in het dorp, neemt hij eerst nog de tijd voor een ontspannen ontbijt met vrouw en dochter.

Nu is hij beter opgewassen tegen de bizarre moorden: een man heeft zijn vrouw en kinderen doodgestoken en wacht, lijdzaam en met nietsziende ogen, op de dingen die komen1402VG Wailing2 gaan. In de weken hierna wordt het dorp getroffen door nieuwe moordgevallen, uiteraard met steeds een andere dader. De bevolking verdenkt eendrachtig een bejaarde Japanner (die stelselmatig met ‘De Jap’ wordt aangeduid), omdat hij nu eenmaal de enige importbewoner is. Niet dat hij persoonlijk de moorden uitvoert, maar men neemt aan dat hij in werkelijkheid de duivel is en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de vervaardiging dan wel verspreiding van giftige paddenstoelen, die de dorpelingen tot hun wandaden aanzetten.

Jong-gu boekt weinig vooruitgang met zijn onderzoek. Integendeel, hij gaat gebukt onder nachtmerries die de maker overigens prachtig in beeld brengt: zijn luidruchtige angstdromen worden door de deuropening heen met welgemeende belangstelling gadegeslagen door de overige gezinsleden: dochter Hyo-jin, en zijn echtgenote en schoonmoeder.

Als de film al niet spannend genoeg was, wordt hij dit wel wanneer Hyo-jin besmet wordt door de giftige paddenstoelen – vooropgesteld dat dat de oorzaak is van haar gedrag. Het arme kind verandert in een puisterige, schreeuwende heks met wie geen land te bezeilen valt. In zijn wanhoop huurt Jong-gu een professionele exorcist in die hopelijk het bezeten meisje weer tot bedaren kan brengen. Die legt zijn ziel en zaligheid in de duivelsuitdrijving: horen en zien vergaat de kijker, die zich van vroeger nog de relatief beschaafde sleutelscène uit The Exorcist kan herinneren. Daarmee is nog niet gezegd, dat de uitdrijving succes heeft, noch dat de film naar een onbekommerd happy end toe kabbelt.

The Wailing is een wonderlijke mix van thema’s en genres. Het is net zo goed een misdaadfilm (moord) als een familiedrama van vader, zoon en vrouw. Het bestaan van de duivel wordt niet geridiculiseerd, al gelooft de regisseur vast niet in de rol van giftige paddenstoelen. Een Amerikaanse recensie die ik las houdt het simpel. ‘His is a story about people who are desperately trying to make sense of how, en why, these awful things are happening to them.’ Als je de woorden ‘desperately’ en ‘awful’ tussen haakjes zet, heb je hier een keurige definitie van cognitieve sociale psychologie.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door Hans Knegtmans
© 2016 Hans Knegtmans
powered by CJ2