archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 13
15 september 2016
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
De erfenissen van presidenten in Parijs Dik Kruithof

1319VG PompidouFranse presidenten hebben de gewoonte een erfenis na te laten in Parijs, vaak in de vorm van een museum. Zo stimuleerde Georges Pompidou de bouw van het Centre Pompidou, werd het Institut du Monde Arabe, een museum voor Arabische kunst en een bibliotheek, een deel van de erfenis van François Mitterrand en is het Musée du Quai Branly in juni 2006 officieel geopend door de toenmalige Franse president Jacques Chirac. De laatste twee musea zijn ontwerpen van de  Parijse architect Jean Nouvel. Ze liggen allebei aan de zuidelijke oever van de Seine, het Institut iets voorbij de Notre Dame en Branly vlak bij de Eiffeltoren. Beide zijn de moeite van een bezoek meer dan waard.

Het Institut du Monde Arabe is voltooid in 1987. De zuidzijde van het bouwwerk is bekleed met stalen panelen die openen en sluiten al naar gelang de sterkte van het invallende licht. De panelen hebben de arabesken en geometrische vlakverdelingen uit de Islamitische kunst en zorgen voor een heel aparte belichting van de binnenkant van het gebouw dat lang en smal is.

Het museumdeel beslaat drie verdiepingen en de zalen zijn dus lang en smal. Er zijn ook nogal wat trappen en gangen. Veel van de dingen die getoond worden zijn betrekkelijk klein en kun je zo makkelijk van dichtbij bekijken. Zo was er een speciale expositie van sieraden uit Noord Afrika, die mooi tot hun recht kwamen omdat je er steeds dicht langs liep. Er is heel veel moois te zien en opvallend is dat de drie grote godsdiensten die uit de Arabische wereld komen ook alle drie aandacht krijgen. Uiteraard wordt het daarna vooral de wereld van de Islam, dus weinig mensen en veel figuren. Opvallend vond ik ook een bordje aan het eind waarop Saoedi-Arabië en1318VG Chirac Koeweit bedankt worden voor de steun bij de renovatie.   

Quai Branly is een groot etnografisch museum met vier gebouwen die een eenheid vormen door één buitenmuur van 200 meter lang en 12 meter hoog die aan de buitenzijde begroeid is met planten. Zo is het een groene oase in de wijk aan de voet van de Eiffeltoren.

De verzameling is een samenvoeging van de etnografische collectie van het Musée de l'Homme en het als zodanig opgeheven Musée National des Arts d'Afrique et d'Océanie. De collectie is heel groot en er is een keuze gemaakt waarbij sterk de nadruk valt op groot en opvallend. Niks mis mee en best indrukwekkend, maar achtergronden en verbanden zijn niet altijd even duidelijk. Je maakt in het museum een tocht door vijf continenten en zo’n tweeduizend jaar en dan is het ook ondoenlijk om overal het verhaal dat er wel is in je op te nemen. Prachtige voorouderbeelden uit Oceanië, kano’s van de Solomonseilanden, oude en moderne aboriginal schilderkunst uit Australië, verfijnde kommetjes uit Japan, dan weer  mysterieuze grote bewerkte stenen en de maskers en poppen uit Afrika. Kleurrijk geklede duivelspoppen uit de Andes, alles van de Azteken en de Inca’s overgaande naar de indianen en de eskimo’s uit Noord Amerika.

De rondgang eindigde enigszins in een anticlimax, oftewel een eerbetoon aan Jacques Chirac, die als kind zo weg was van het oude Musée de l'Homme dat hij er alles aan gedaan heeft om het tijdens zijn presidentschap te vernieuwen. En het is gelukt want tien jaar geleden opende hij het nieuwe museum, een jaar voor het einde van zijn termijn. Vandaar die terugblik.

--------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof


© 2016 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
De erfenissen van presidenten in Parijs Dik Kruithof
1319VG PompidouFranse presidenten hebben de gewoonte een erfenis na te laten in Parijs, vaak in de vorm van een museum. Zo stimuleerde Georges Pompidou de bouw van het Centre Pompidou, werd het Institut du Monde Arabe, een museum voor Arabische kunst en een bibliotheek, een deel van de erfenis van François Mitterrand en is het Musée du Quai Branly in juni 2006 officieel geopend door de toenmalige Franse president Jacques Chirac. De laatste twee musea zijn ontwerpen van de  Parijse architect Jean Nouvel. Ze liggen allebei aan de zuidelijke oever van de Seine, het Institut iets voorbij de Notre Dame en Branly vlak bij de Eiffeltoren. Beide zijn de moeite van een bezoek meer dan waard.

Het Institut du Monde Arabe is voltooid in 1987. De zuidzijde van het bouwwerk is bekleed met stalen panelen die openen en sluiten al naar gelang de sterkte van het invallende licht. De panelen hebben de arabesken en geometrische vlakverdelingen uit de Islamitische kunst en zorgen voor een heel aparte belichting van de binnenkant van het gebouw dat lang en smal is.

Het museumdeel beslaat drie verdiepingen en de zalen zijn dus lang en smal. Er zijn ook nogal wat trappen en gangen. Veel van de dingen die getoond worden zijn betrekkelijk klein en kun je zo makkelijk van dichtbij bekijken. Zo was er een speciale expositie van sieraden uit Noord Afrika, die mooi tot hun recht kwamen omdat je er steeds dicht langs liep. Er is heel veel moois te zien en opvallend is dat de drie grote godsdiensten die uit de Arabische wereld komen ook alle drie aandacht krijgen. Uiteraard wordt het daarna vooral de wereld van de Islam, dus weinig mensen en veel figuren. Opvallend vond ik ook een bordje aan het eind waarop Saoedi-Arabië en1318VG Chirac Koeweit bedankt worden voor de steun bij de renovatie.   

Quai Branly is een groot etnografisch museum met vier gebouwen die een eenheid vormen door één buitenmuur van 200 meter lang en 12 meter hoog die aan de buitenzijde begroeid is met planten. Zo is het een groene oase in de wijk aan de voet van de Eiffeltoren.

De verzameling is een samenvoeging van de etnografische collectie van het Musée de l'Homme en het als zodanig opgeheven Musée National des Arts d'Afrique et d'Océanie. De collectie is heel groot en er is een keuze gemaakt waarbij sterk de nadruk valt op groot en opvallend. Niks mis mee en best indrukwekkend, maar achtergronden en verbanden zijn niet altijd even duidelijk. Je maakt in het museum een tocht door vijf continenten en zo’n tweeduizend jaar en dan is het ook ondoenlijk om overal het verhaal dat er wel is in je op te nemen. Prachtige voorouderbeelden uit Oceanië, kano’s van de Solomonseilanden, oude en moderne aboriginal schilderkunst uit Australië, verfijnde kommetjes uit Japan, dan weer  mysterieuze grote bewerkte stenen en de maskers en poppen uit Afrika. Kleurrijk geklede duivelspoppen uit de Andes, alles van de Azteken en de Inca’s overgaande naar de indianen en de eskimo’s uit Noord Amerika.

De rondgang eindigde enigszins in een anticlimax, oftewel een eerbetoon aan Jacques Chirac, die als kind zo weg was van het oude Musée de l'Homme dat hij er alles aan gedaan heeft om het tijdens zijn presidentschap te vernieuwen. En het is gelukt want tien jaar geleden opende hij het nieuwe museum, een jaar voor het einde van zijn termijn. Vandaar die terugblik.

--------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof
© 2016 Dik Kruithof
powered by CJ2