archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 13
15 september 2016
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Jimmy Webb Henk Klaren

1319VG ParkHeel vroeger had je een muziekgroepje dat zich zelf The Middle of the Road noemde. Als ik me niet bedrieg heette hun hitje Sacramento (‘a wonderful town’, gesponsord door de plaatselijke VVV?). Inderdaad een middle-of-the-road liedje. Als je je groep zo noemt zeg je eigenlijk zoiets als: ‘Aan ons kun je je geen buil vallen’. Oninteressant dus. En in het geval van dit muziekgroepje is dat ook zo.

Ik had ze een beetje op één lijn zitten met The 5th Dimension (Up, Up and Away) en om het nog erger te maken: The Les Humphreys Singers en eigenlijk zelfs James Last. Maar dat sloeg natuurlijk nergens op. The Fifth Dimension heeft veel samengewerkt met de veel geroemde Jimmy Webb, de componist van Up, Up and Away. Ik had het al even over hem in mijn stukje over Glen Campbell  (Jrg. 13, nr. 15). En Jimmy Webb is niet zomaar iemand. Hij is bijvoorbeeld de enige muzikant die Emmy’s heeft gewonnen voor zowel compositie, tekst als arrangement. Hij componeerde grote hits als MacArthur Park, Galveston, By the Time I Get to Phoenix, Wichita Lineman en natuurlijk Up, Up and Away.

De hitversies van die nummers waren altijd uitvoeringen van anderen. MacArthur Park was aanvankelijk een hit voor acteur/zanger Richard Harris en werd hier te lande vooral beroemd door de discoversie van Donna Summer. Daarna heeft zowat de hele wereld het nummer gecovered. Ja, ja, ik overdrijf. En hij heeft het zelf natuurlijk ook gedaan. Glen Campbell had, meen ik, de meeste hits met Jimmy’s nummers. Maar er zijn tientallen artiesten die zijn nummers hebben gedaan: Joe Cocker, Johnny Cash, Frank Sinatra en ga zo maar door.

Samenwerkingsprojecten zijn er ook legio. Campbell natuurlijk, maar ook Carly Simon, Art Garfunkel en Linda Ronstadt en nog veel meer. Grappig detail vind ik wel dat de hoofdpersoon uit MacArthur Park (die hem daar dus had laten zitten) Suzy Ronstadt heet. Die zingt ook wel, maar is geen familie van Linda, voor zover ik heb kunnen nagaan. Op Youtube staat iets van haar, speciaal gericht aan Jimmy Webb, brrr … . Youtube staat ook vol met duetjes van hem met Cher en Garfunkel, Campbell natuurlijk. Beetje zoetig allemaal wel. Middle of the road zou je zeggen.

Webb heeft ook soloplaten gemaakt. Na de jaren zestig van de vorige eeuw werd het meer gebruikelijk dat liedjesschrijvers hun eigen materiaal ten gehore brachten en/of dat uitvoerende artiesten hun eigen materiaal fabriceerden. Kip of ei, geeft niet. Sommige van de professionele liedjesmakers van vóór die tijd hebben succesvol de stap van ‘songsmith’ naar ‘singer-songwriter’ (een koninkrijk voor een beter woord) gemaakt. Carol King is wat mij betreft een goed voorbeeld. Een zangeres als Emmylou Harris is later ook zelf liedjes gaan schrijven en niet slecht ook.

Jimmy Webb heeft dat sinds 1970 ook geprobeerd. Zijn eerste echte album kwam in 1970 uit. Het heette Music and Words. Op die plaat stond het nummer Three Songs. Dat bestaat, zoals de titel al zegt, uit drie liedjes: Never My Love, Let it be Me en I Wanna be Free. Achter mekaar en door elkaar gezongen door Webb en zijn zus Susan. Héél mooi.

Toch is hij als uitvoerend artiest nooit doorgebroken. Tenminste: ik had nog nooit van hem gehoord. En wie wel? Ja, van zijn liedjes. Want wie heeft Up, Up and Away (in my beautiful balloon) nou nog nooit gehoord? En hoe het komt dat niemand ooit van hem heeft gehoord? Aan de liedjes zal het niet liggen. De begeleiding dan, ondanks al die Emmy’s? Het is vooral de eigen pianobegeleiding, een soort watervalachtig pianospel en soms ook wat – naar mijn gevoel – overdreven arrangementen met veel violen. En ja, hij heeft geen fijne stem, vind ik. Te hoog. En misschien is hij in zijn solowerk niet middle of the road genoeg, maar dat zal ik hem niet nadragen.

Three Songs

In the Stardust - Suzy Ronstadt

-------------------
De tekening is van Elène Klaren


© 2016 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Jimmy Webb Henk Klaren
1319VG ParkHeel vroeger had je een muziekgroepje dat zich zelf The Middle of the Road noemde. Als ik me niet bedrieg heette hun hitje Sacramento (‘a wonderful town’, gesponsord door de plaatselijke VVV?). Inderdaad een middle-of-the-road liedje. Als je je groep zo noemt zeg je eigenlijk zoiets als: ‘Aan ons kun je je geen buil vallen’. Oninteressant dus. En in het geval van dit muziekgroepje is dat ook zo.

Ik had ze een beetje op één lijn zitten met The 5th Dimension (Up, Up and Away) en om het nog erger te maken: The Les Humphreys Singers en eigenlijk zelfs James Last. Maar dat sloeg natuurlijk nergens op. The Fifth Dimension heeft veel samengewerkt met de veel geroemde Jimmy Webb, de componist van Up, Up and Away. Ik had het al even over hem in mijn stukje over Glen Campbell  (Jrg. 13, nr. 15). En Jimmy Webb is niet zomaar iemand. Hij is bijvoorbeeld de enige muzikant die Emmy’s heeft gewonnen voor zowel compositie, tekst als arrangement. Hij componeerde grote hits als MacArthur Park, Galveston, By the Time I Get to Phoenix, Wichita Lineman en natuurlijk Up, Up and Away.

De hitversies van die nummers waren altijd uitvoeringen van anderen. MacArthur Park was aanvankelijk een hit voor acteur/zanger Richard Harris en werd hier te lande vooral beroemd door de discoversie van Donna Summer. Daarna heeft zowat de hele wereld het nummer gecovered. Ja, ja, ik overdrijf. En hij heeft het zelf natuurlijk ook gedaan. Glen Campbell had, meen ik, de meeste hits met Jimmy’s nummers. Maar er zijn tientallen artiesten die zijn nummers hebben gedaan: Joe Cocker, Johnny Cash, Frank Sinatra en ga zo maar door.

Samenwerkingsprojecten zijn er ook legio. Campbell natuurlijk, maar ook Carly Simon, Art Garfunkel en Linda Ronstadt en nog veel meer. Grappig detail vind ik wel dat de hoofdpersoon uit MacArthur Park (die hem daar dus had laten zitten) Suzy Ronstadt heet. Die zingt ook wel, maar is geen familie van Linda, voor zover ik heb kunnen nagaan. Op Youtube staat iets van haar, speciaal gericht aan Jimmy Webb, brrr … . Youtube staat ook vol met duetjes van hem met Cher en Garfunkel, Campbell natuurlijk. Beetje zoetig allemaal wel. Middle of the road zou je zeggen.

Webb heeft ook soloplaten gemaakt. Na de jaren zestig van de vorige eeuw werd het meer gebruikelijk dat liedjesschrijvers hun eigen materiaal ten gehore brachten en/of dat uitvoerende artiesten hun eigen materiaal fabriceerden. Kip of ei, geeft niet. Sommige van de professionele liedjesmakers van vóór die tijd hebben succesvol de stap van ‘songsmith’ naar ‘singer-songwriter’ (een koninkrijk voor een beter woord) gemaakt. Carol King is wat mij betreft een goed voorbeeld. Een zangeres als Emmylou Harris is later ook zelf liedjes gaan schrijven en niet slecht ook.

Jimmy Webb heeft dat sinds 1970 ook geprobeerd. Zijn eerste echte album kwam in 1970 uit. Het heette Music and Words. Op die plaat stond het nummer Three Songs. Dat bestaat, zoals de titel al zegt, uit drie liedjes: Never My Love, Let it be Me en I Wanna be Free. Achter mekaar en door elkaar gezongen door Webb en zijn zus Susan. Héél mooi.

Toch is hij als uitvoerend artiest nooit doorgebroken. Tenminste: ik had nog nooit van hem gehoord. En wie wel? Ja, van zijn liedjes. Want wie heeft Up, Up and Away (in my beautiful balloon) nou nog nooit gehoord? En hoe het komt dat niemand ooit van hem heeft gehoord? Aan de liedjes zal het niet liggen. De begeleiding dan, ondanks al die Emmy’s? Het is vooral de eigen pianobegeleiding, een soort watervalachtig pianospel en soms ook wat – naar mijn gevoel – overdreven arrangementen met veel violen. En ja, hij heeft geen fijne stem, vind ik. Te hoog. En misschien is hij in zijn solowerk niet middle of the road genoeg, maar dat zal ik hem niet nadragen.

Three Songs

In the Stardust - Suzy Ronstadt

-------------------
De tekening is van Elène Klaren
© 2016 Henk Klaren
powered by CJ2