archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 17 Jaargang 13 7 juli 2016

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Iedereen houdt van Lisa Hans Knegtmans De film Liza, the Fox-Fairy is een surrealistische romantische komedie uit Hongarije. Eventueel kun je hem een sprookje noemen, zij het bepaald niet in de poezelige bijbetekenis van het woord. Het verhaal begint rond 1970. De hoofdpersoon (prachtrol van Mónika Balsai) werkt al jaren als verpleegster voor de bedlegerige Marta, weduwe van een consul. Ze leest Japanse flutromannetjes waarin het liefdesgeluk beschreven wordt dat het lot haar tot dusver heeft onthouden. Haar enige vriend is de Japanse popzanger Tomy Tani (gespeeld door David Sakurai, getooid met een oudmodische bril, die hem een beter mens doet lijken dan waar zijn personage recht op heeft). Tomy is lijfelijk al jaren dood, maar zijn geest is nog springlevend. Samen zingen en dansen zij de hits van vroeger. Op haar dertigste verjaardag krijgt ze een paar uur vrij, die ze viert in fastfoodrestaurant MEKK BURGER. Bij thuiskomst blijkt Marta overleden te zijn door een noodlottige val uit bed. Geluk bij een ongeluk: blijkens het testament valt de woning Liza ten deel en ontvangt zij een bescheiden geldbedrag. Verder heeft zij nu eindelijk eens de mogelijkheid zich wat wereldser te gedragen dan in haar dienstverband mogelijk was. Handvaardig als ze is, meet ze zich een nieuwe garderobe aan, geïnspireerd door foto’s en illustraties uit Cosmopolitan Magazine. Het spreekt voor zich dat haar verbeterde sociaaleconomische status en opgefleurde verschijning niet onopgemerkt blijven bij het manvolk. Tomy ziet deze ontwikkeling – en vooral het verlies van het monopolie op haar vriendschap – met lede ogen aan en zorgt er met zijn bovennatuurlijke gaven voor dat de ene vrijer na de andere overlijdt aan een of ander ‘ongeluk’. Niet verwonderlijk verdenkt de politie haar ervan de hand te hebben gehad in het overlijden van haar aanbidders. Zeker niet wanneer de verdachte in alle oprechtheid verklaart dat zij vreest een ‘vossenfee’ (Fox-Fairy) te zijn. Dat is volgens Japanse folklore een demon die elke man doodt die verliefd op haar wordt. Arme Liza! Gelukkig biedt een nieuwbakken rechercheur aan de reeks moorden nader te onderzoeken. Onder de cover van onderhuurder annex klusjesman kan hij haar activiteiten van nabij volgen, waardoor hij de gelegenheid krijgt aanvullende informatie te verkrijgen die – hoopt hij – haar onschuld zullen bewijzen. Scenario-technisch is de komst van deze nieuwe speurder een gouden greep. Heldin Liza kan een steuntje in de rug wel gebruiken in haar van tegenslagen vergeven wereld, waarin ze zelfs niet meer op haar eigen identiteit kan vertrouwen. En voor de spanning in het verhaal is het bevorderlijk dat tussen de vele sukkels die voor slechterik Tomy een eitje blijken te zijn, zich één echte vent ophoudt, al wordt die nog zo toegetakeld door de eindeloze reeks aanslagen op zijn persoon. (Dit gezegd zijnde: eigenlijk weten we al vanaf zijn introductie dat rechercheur Zoltan (onopvallend vertolkt door Szabolcs Bede Fazekas) zal uitgroeien tot held van de film. Waarom? Omdat hij bekent een liefhebber te zijn van Finse(!) country & westernmuziek. Zo iemand kun je niet meer het verhaal uit schrijven.) Debuterend regisseur Károly Ujj Mészáros zit niet verlegen om vondsten die het surrealistische karakter van de film accentueren. Zo dragen politieofficieren deftige kostuums uit een zeer ver verleden – alsof ze zo dadelijk in vol ornaat een plechtigheid moeten bijwonen. En van elke schurk die in het huis van Liza het leven laat, blijft de krijtomtrek van het lijk ongerept aanwezig. Zowel thematisch als qua sfeer vertoont de film overeenkomsten met Le fabuleux destin d’Amélie Poulain. Op dit moment geef ik de voorkeur aan Liza, The Fox-Fairy, die naar mijn idee wat minder gladjes en gelikt is dan zijn beroemde voorganger. In Nederland won de film hoofdprijzen op het Image-festival in Amsterdam: zowel de (professionele) Silver Méliès Award als de publieksprijs. Bewijst dit iets? Vast wel, maar dan zou ik hem eerst nog een keer moeten zien. En zo urgent is die behoefte nu ook weer niet. --------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver © 2016 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Iedereen houdt van Lisa	Hans Knegtmans
De film Liza, the Fox-Fairy is een surrealistische romantische komedie uit Hongarije. Eventueel kun je hem een sprookje noemen, zij het bepaald niet in de poezelige bijbetekenis van het woord. Het verhaal begint rond 1970. De hoofdpersoon (prachtrol van Mónika Balsai) werkt al jaren als verpleegster voor de bedlegerige Marta, weduwe van een consul. Ze leest Japanse flutromannetjes waarin het liefdesgeluk beschreven wordt dat het lot haar tot dusver heeft onthouden. Haar enige vriend is de Japanse popzanger Tomy Tani (gespeeld door David Sakurai, getooid met een oudmodische bril, die hem een beter mens doet lijken dan waar zijn personage recht op heeft). Tomy is lijfelijk al jaren dood, maar zijn geest is nog springlevend. Samen zingen en dansen zij de hits van vroeger. Op haar dertigste verjaardag krijgt ze een paar uur vrij, die ze viert in fastfoodrestaurant MEKK BURGER. Bij thuiskomst blijkt Marta overleden te zijn door een noodlottige val uit bed. Geluk bij een ongeluk: blijkens het testament valt de woning Liza ten deel en ontvangt zij een bescheiden geldbedrag. Verder heeft zij nu eindelijk eens de mogelijkheid zich wat wereldser te gedragen dan in haar dienstverband mogelijk was. Handvaardig als ze is, meet ze zich een nieuwe garderobe aan, geïnspireerd door foto’s en illustraties uit Cosmopolitan Magazine. Het spreekt voor zich dat haar verbeterde sociaaleconomische status en opgefleurde verschijning niet onopgemerkt blijven bij het manvolk. Tomy ziet deze ontwikkeling – en vooral het verlies van het monopolie op haar vriendschap – met lede ogen aan en zorgt er met zijn bovennatuurlijke gaven voor dat de ene vrijer na de andere overlijdt aan een of ander ‘ongeluk’. Niet verwonderlijk verdenkt de politie haar ervan de hand te hebben gehad in het overlijden van haar aanbidders. Zeker niet wanneer de verdachte in alle oprechtheid verklaart dat zij vreest een ‘vossenfee’ (Fox-Fairy) te zijn. Dat is volgens Japanse folklore een demon die elke man doodt die verliefd op haar wordt. Arme Liza! Gelukkig biedt een nieuwbakken rechercheur aan de reeks moorden nader te onderzoeken. Onder de cover van onderhuurder annex klusjesman kan hij haar activiteiten van nabij volgen, waardoor hij de gelegenheid krijgt aanvullende informatie te verkrijgen die – hoopt hij – haar onschuld zullen bewijzen. Scenario-technisch is de komst van deze nieuwe speurder een gouden greep. Heldin Liza kan een steuntje in de rug wel gebruiken in haar van tegenslagen vergeven wereld, waarin ze zelfs niet meer op haar eigen identiteit kan vertrouwen. En voor de spanning in het verhaal is het bevorderlijk dat tussen de vele sukkels die voor slechterik Tomy een eitje blijken te zijn, zich één echte vent ophoudt, al wordt die nog zo toegetakeld door de eindeloze reeks aanslagen op zijn persoon. (Dit gezegd zijnde: eigenlijk weten we al vanaf zijn introductie dat rechercheur Zoltan (onopvallend vertolkt door Szabolcs Bede Fazekas) zal uitgroeien tot held van de film. Waarom? Omdat hij bekent een liefhebber te zijn van Finse(!) country & westernmuziek. Zo iemand kun je niet meer het verhaal uit schrijven.) Debuterend regisseur Károly Ujj Mészáros zit niet verlegen om vondsten die het surrealistische karakter van de film accentueren. Zo dragen politieofficieren deftige kostuums uit een zeer ver verleden – alsof ze zo dadelijk in vol ornaat een plechtigheid moeten bijwonen. En van elke schurk die in het huis van Liza het leven laat, blijft de krijtomtrek van het lijk ongerept aanwezig. Zowel thematisch als qua sfeer vertoont de film overeenkomsten met Le fabuleux destin d’Amélie Poulain. Op dit moment geef ik de voorkeur aan Liza, The Fox-Fairy, die naar mijn idee wat minder gladjes en gelikt is dan zijn beroemde voorganger. In Nederland won de film hoofdprijzen op het Image-festival in Amsterdam: zowel de (professionele) Silver Méliès Award als de publieksprijs. Bewijst dit iets? Vast wel, maar dan zou ik hem eerst nog een keer moeten zien. En zo urgent is die behoefte nu ook weer niet. --------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2016 Hans Knegtmans
	powered by CJ2