De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 10 Jaargang 13 10 maart 2016

Vermaak en Genot > Luister!		delen printen terug


	Janis, Little Girl Blue	Henk Klaren
	‘Into my life on waves of electrical sounds and flashing lights she came’. Zomaar uit mijn hoofd de openingsregel van Country Joe McDonald’s Janis. Eén van de mooiere liefdesliedjes uit de - wat dat aangaat – rijke geschiedenis van de popmuziek. Daarom viel het me aanvankelijk tegen wat McDonald daarover zei in de indrukwekkende documentaire over haar: Janis, Little Girl Blue. Ik geloof eigenlijk niet, zei hij ongeveer, dat we verliefd op elkaar waren. Dat kan best, maar waar komt dan zo’n mooi lied vandaan? Hoewel: ‘And even though I know that you and I could never find the kind of love we wanted together alone I find myself missing you …’ etc. Vorige week heb ik de documentaire gezien in het Haagse Filmhuis. Volgens mij was dat de allereerste keer dat ik om elf uur in de ochtend naar de film ben geweest. Het was ook één van de zeer zeldzame gelegenheden dat een film me zo ontroerde. En de docu bevatte voor mij eigenlijk geen nieuws. Verreweg de meeste beelden van interviews met Janis en van de optredens had ik al wel eens gezien. Haar levensgeschiedenis kende ik. De documentaire werd aangevuld met interviews met voormalige collega’s, familieleden enzo. Dat was vooral relevant illustratiemateriaal maar bevatte niet echt nieuws, afgezien misschien van de ontboezeming van Country Joe. En toch … als je dat dan allemaal achter elkaar opgevoerd krijgt. Een beeld van een onmatig leven, een wanhopige zoektocht naar geluk en liefde, neergeslagen in diep doorleefde muziek, die soms klinkt als een schreeuw om wat? Hulp, aandacht, waardering? Bovenal liefde. En geluk. Haar jeugd in Port Arthur, Texas was geen lolletje. Niet vanwege haar ouders, maar wel vanwege het verstikkende rechts-Republikeinse klimaat, waarin haar kritisch-linkse, opstandige geest niet op prijs werd gesteld. Dat werd niet veel beter op de universiteit van Austin, de stad die tegenwoordig toch de naam heeft een soort verlichte enclave in Texas te zijn. Op haar zeventiende ontdekte ze dat ze kon zingen en niet veel later vertrok ze naar San Francisco. Daar was de muziek, daar was een band: Big Brother and The Holding Company (ja, we hebben het over de sixties van de vorige eeuw, toen bands nog mooie namen hadden ), daar waren de mannen en voor de afwisseling ook de vrouwen, daar was de drank en daar waren de drugs. De wanhoop bleef. Ouder dan 27 is ze niet geworden. Tot dan bleef de muziek komen. Op zijn best hoort het tot het mooiste dat de popmuziek ooit heeft voortgebracht. Wat mij betreft dan. Ze brak met Big Brother door op het Monterey Popfestival. Hun eerste optreden werd niet gefilmd vanwege één of ander zakelijk conflict. Die show werd zo’n succes dat de maker van de film over het festival, D.A. Pennebaker, aandrong op een herhaald optreden de volgende dag. Zijn film, later uitgebracht onder de titel Monterey Pop, kon naar zijn idee Janis en Big Brother niet missen. En ze zóng! Ball and Chain, van Big Mama Thornton. Het beste commentaar kwam van Mama Cass (je weet wel, van The Mamas and the Papas), die in het publiek zat: ‘WOW’. Door Pennebaker close-up in beeld gebracht. Briljant. Ball and Chain Country Joe - Janis Little Girl Blue - Trailer ---------------- Bestel uw boeken en wat al niet bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel!

meer Henk Klaren - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
Janis, Little Girl Blue	Henk Klaren
‘Into my life on waves of electrical sounds and flashing lights she came’. Zomaar uit mijn hoofd de openingsregel van Country Joe McDonald’s Janis. Eén van de mooiere liefdesliedjes uit de - wat dat aangaat – rijke geschiedenis van de popmuziek. Daarom viel het me aanvankelijk tegen wat McDonald daarover zei in de indrukwekkende documentaire over haar: Janis, Little Girl Blue. Ik geloof eigenlijk niet, zei hij ongeveer, dat we verliefd op elkaar waren. Dat kan best, maar waar komt dan zo’n mooi lied vandaan? Hoewel: ‘And even though I know that you and I could never find the kind of love we wanted together alone I find myself missing you …’ etc. Vorige week heb ik de documentaire gezien in het Haagse Filmhuis. Volgens mij was dat de allereerste keer dat ik om elf uur in de ochtend naar de film ben geweest. Het was ook één van de zeer zeldzame gelegenheden dat een film me zo ontroerde. En de docu bevatte voor mij eigenlijk geen nieuws. Verreweg de meeste beelden van interviews met Janis en van de optredens had ik al wel eens gezien. Haar levensgeschiedenis kende ik. De documentaire werd aangevuld met interviews met voormalige collega’s, familieleden enzo. Dat was vooral relevant illustratiemateriaal maar bevatte niet echt nieuws, afgezien misschien van de ontboezeming van Country Joe. En toch … als je dat dan allemaal achter elkaar opgevoerd krijgt. Een beeld van een onmatig leven, een wanhopige zoektocht naar geluk en liefde, neergeslagen in diep doorleefde muziek, die soms klinkt als een schreeuw om wat? Hulp, aandacht, waardering? Bovenal liefde. En geluk. Haar jeugd in Port Arthur, Texas was geen lolletje. Niet vanwege haar ouders, maar wel vanwege het verstikkende rechts-Republikeinse klimaat, waarin haar kritisch-linkse, opstandige geest niet op prijs werd gesteld. Dat werd niet veel beter op de universiteit van Austin, de stad die tegenwoordig toch de naam heeft een soort verlichte enclave in Texas te zijn. Op haar zeventiende ontdekte ze dat ze kon zingen en niet veel later vertrok ze naar San Francisco. Daar was de muziek, daar was een band: Big Brother and The Holding Company (ja, we hebben het over de sixties van de vorige eeuw, toen bands nog mooie namen hadden ), daar waren de mannen en voor de afwisseling ook de vrouwen, daar was de drank en daar waren de drugs. De wanhoop bleef. Ouder dan 27 is ze niet geworden. Tot dan bleef de muziek komen. Op zijn best hoort het tot het mooiste dat de popmuziek ooit heeft voortgebracht. Wat mij betreft dan. Ze brak met Big Brother door op het Monterey Popfestival. Hun eerste optreden werd niet gefilmd vanwege één of ander zakelijk conflict. Die show werd zo’n succes dat de maker van de film over het festival, D.A. Pennebaker, aandrong op een herhaald optreden de volgende dag. Zijn film, later uitgebracht onder de titel Monterey Pop, kon naar zijn idee Janis en Big Brother niet missen. En ze zóng! Ball and Chain, van Big Mama Thornton. Het beste commentaar kwam van Mama Cass (je weet wel, van The Mamas and the Papas), die in het publiek zat: ‘WOW’. Door Pennebaker close-up in beeld gebracht. Briljant. Ball and Chain Country Joe - Janis Little Girl Blue - Trailer ---------------- Bestel uw boeken en wat al niet bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel!
© 2016 Henk Klaren

	powered by CJ2