archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 12
12 februari 2015
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Ron van der Ende, Kunsthal (en Boymans) Dik Kruithof

1208VG Rotterdam1De Kunsthal in Rotterdam heeft de eerste ‘museale’ presentatie van de Rotterdamse kunstenaar Ron van der Ende. Gaat dat zien! Om ervan te genieten, je er over te verwonderen en ook om na te denken over de grenzen van de kunst. Deze keer gaat het om kunst waarin de kunstenaar – geen schilder, misschien een beeldhouwer, maar dan weer niet letterlijk, eigenlijk een bouwer – de werkelijkheid binnenskamers brengt. Ron van der Ende maakt bas-reliëfs, die als ze aan de muur hangen niet dieper zijn dan twaalf centimeter, maar hij slaagt er wel in om een veel grotere diepte te suggereren.

De onderwerpen die hij weergeeft komen uit het alledaagse moderne leven – van auto’s, een oude Chevrolet, of een vuurrode Ferrari langs de stadsbus en de parkflat tot reusachtige cassettebandjes – maar ook uit de ruimte, een hele serie ruimtevaartuigen en gewoon uit de natuur, prachtige kiezelstenen bij voorbeeld. Maar techniek, fabrieken, gebouwen, constructies vormen wel zijn belangrijkste inspiratie.

Als je zo loopt te kijken en te genieten stel je jezelf de vraag: wat is dit? Hoe doet hij dit? Dichterbij komend zie je dat ieder kunstwerk bestaat uit duizenden kleine stukjes gekleurd hout, die met van dichtbij duidelijk zichtbare spijkertjes op de ondergrond zijn bevestigd. Lezend in het boek, of op zijn website ontdek je dan dat dit de tentoonstelling is ter ere van zijn honderdste bas-reliëf en dat hij veertien jaar geleden begonnen is om ze te maken van afvalhout. Gebruikmakend van de oorspronkelijke verflagen wordt oud hout in kleine stukjes gezaagd en geschaafd, tot al die stukjes deze nieuwe beelden opleveren. En van dichtbij kijkend kun je zien dat al dat werk met heel veel zorg en nauwkeurigheid is uitgevoerd.
Kijk bij voorbeeld op de tentoonstelling naar Fm3m/Salt [2013], waarin een zoutkristal zo fantastisch is weergegeven dat je pas gelooft dat het niet dikker is dan 12 cm als je het zelf gezien hebt. En bekijk het later op zijn website: Ron van der Ende is de nieuwe grootmeester van het gezichtsbedrog.

The Factory Set, Ron van der Ende was dus het hoogtepunt van een bezoek aan Boymans-van Beuningen en de Kunsthal. Als buitenstaander vroeg ik mij af wat precies de verhouding is tussen deze twee instellingen, vlak bij elkaar gelegen maar1208VG Deurknop met de rug naar elkaar toe. Ik probeerde daar achter te komen op Internet maar veel verder ben ik nog niet, behalve dat ik nu weet dat er bij de start van de Kunsthal al gedoe was en dat dat wel geleid heeft tot samenwerking, maar erg nauw is die niet want bij Boymans wisten ze niets van Ron.

Boymans zat ‘tussen tentoonstellingen’ maar heeft altijd een prima designafdeling en een mooie eigen collectie, waar je de ontwikkeling van de schilderkunst in de laatste tweehonderd jaar prachtig kunt zien. De Kunsthal had verder een apart allegaartje.
Ga maar na: heel moderne video’s op groot formaat van Bjorn Melhus, even luidruchtig en schokkend als de presentatie Raindrop van Myungsu Seo verstild en mooi was (en weggestopt in een zijgang). Een informatieve tentoonstelling van foto’s en teksten ter gelegenheid van 200 jaar Koninkrijk (je ziet nog eens wat terug uit de beginjaren van de vorige eeuw en uit de jaren vijftig) en een aardige fototentoonstelling van Simon Crofts, maar als topattractie Designing 007, fifty years of Bond Style. Mooi ingericht en met veel aandacht voor de ontwerpers van de kleding van James en zijn vrouwen, maar vooral een herinneringstocht langs al die films en al die plaatsen waar de films zijn opgenomen.

Wat beide musea wel gemeen hebben: de hoofdingang is niet erg makkelijk vindbaar: bij Boymans kwam ik via de collectie-ingang, omdat er geen grote tentoonstelling was, en in de kunsthal waren de aanwijzingsborden zo geplaatst dat je een rondje in de regen om het gebouw moest lopen voor je via de uitgang naar binnen mocht.

--------------------------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2015 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Ron van der Ende, Kunsthal (en Boymans) Dik Kruithof
1208VG Rotterdam1De Kunsthal in Rotterdam heeft de eerste ‘museale’ presentatie van de Rotterdamse kunstenaar Ron van der Ende. Gaat dat zien! Om ervan te genieten, je er over te verwonderen en ook om na te denken over de grenzen van de kunst. Deze keer gaat het om kunst waarin de kunstenaar – geen schilder, misschien een beeldhouwer, maar dan weer niet letterlijk, eigenlijk een bouwer – de werkelijkheid binnenskamers brengt. Ron van der Ende maakt bas-reliëfs, die als ze aan de muur hangen niet dieper zijn dan twaalf centimeter, maar hij slaagt er wel in om een veel grotere diepte te suggereren.

De onderwerpen die hij weergeeft komen uit het alledaagse moderne leven – van auto’s, een oude Chevrolet, of een vuurrode Ferrari langs de stadsbus en de parkflat tot reusachtige cassettebandjes – maar ook uit de ruimte, een hele serie ruimtevaartuigen en gewoon uit de natuur, prachtige kiezelstenen bij voorbeeld. Maar techniek, fabrieken, gebouwen, constructies vormen wel zijn belangrijkste inspiratie.

Als je zo loopt te kijken en te genieten stel je jezelf de vraag: wat is dit? Hoe doet hij dit? Dichterbij komend zie je dat ieder kunstwerk bestaat uit duizenden kleine stukjes gekleurd hout, die met van dichtbij duidelijk zichtbare spijkertjes op de ondergrond zijn bevestigd. Lezend in het boek, of op zijn website ontdek je dan dat dit de tentoonstelling is ter ere van zijn honderdste bas-reliëf en dat hij veertien jaar geleden begonnen is om ze te maken van afvalhout. Gebruikmakend van de oorspronkelijke verflagen wordt oud hout in kleine stukjes gezaagd en geschaafd, tot al die stukjes deze nieuwe beelden opleveren. En van dichtbij kijkend kun je zien dat al dat werk met heel veel zorg en nauwkeurigheid is uitgevoerd.
Kijk bij voorbeeld op de tentoonstelling naar Fm3m/Salt [2013], waarin een zoutkristal zo fantastisch is weergegeven dat je pas gelooft dat het niet dikker is dan 12 cm als je het zelf gezien hebt. En bekijk het later op zijn website: Ron van der Ende is de nieuwe grootmeester van het gezichtsbedrog.

The Factory Set, Ron van der Ende was dus het hoogtepunt van een bezoek aan Boymans-van Beuningen en de Kunsthal. Als buitenstaander vroeg ik mij af wat precies de verhouding is tussen deze twee instellingen, vlak bij elkaar gelegen maar1208VG Deurknop met de rug naar elkaar toe. Ik probeerde daar achter te komen op Internet maar veel verder ben ik nog niet, behalve dat ik nu weet dat er bij de start van de Kunsthal al gedoe was en dat dat wel geleid heeft tot samenwerking, maar erg nauw is die niet want bij Boymans wisten ze niets van Ron.

Boymans zat ‘tussen tentoonstellingen’ maar heeft altijd een prima designafdeling en een mooie eigen collectie, waar je de ontwikkeling van de schilderkunst in de laatste tweehonderd jaar prachtig kunt zien. De Kunsthal had verder een apart allegaartje.
Ga maar na: heel moderne video’s op groot formaat van Bjorn Melhus, even luidruchtig en schokkend als de presentatie Raindrop van Myungsu Seo verstild en mooi was (en weggestopt in een zijgang). Een informatieve tentoonstelling van foto’s en teksten ter gelegenheid van 200 jaar Koninkrijk (je ziet nog eens wat terug uit de beginjaren van de vorige eeuw en uit de jaren vijftig) en een aardige fototentoonstelling van Simon Crofts, maar als topattractie Designing 007, fifty years of Bond Style. Mooi ingericht en met veel aandacht voor de ontwerpers van de kleding van James en zijn vrouwen, maar vooral een herinneringstocht langs al die films en al die plaatsen waar de films zijn opgenomen.

Wat beide musea wel gemeen hebben: de hoofdingang is niet erg makkelijk vindbaar: bij Boymans kwam ik via de collectie-ingang, omdat er geen grote tentoonstelling was, en in de kunsthal waren de aanwijzingsborden zo geplaatst dat je een rondje in de regen om het gebouw moest lopen voor je via de uitgang naar binnen mocht.

--------------------------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2015 Dik Kruithof
powered by CJ2