archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 2
28 oktober 2004
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Gekwelde politiemannen Theo Capel

Een lijk, verdachte omstandigheden, een politieman en een opsporingsonderzoek, dat is allemaal veel te simpel aan het worden voor de hedendaagse politieroman. In het debuut Mission Flats van William Landay (Corgi, van Ditmar Boekenimport, € 12,95) loopt een politiechef tegen wil en dank rond. Hij staat aan het hoofd van een klein korps in een dorp in Maine. Zijn vader was er voor hem de baas en zelf was hij eigenlijk voorbestemd om leraar of iets dergelijks te worden, maar toen zijn moeder Alzheimer kreeg, keerde hij terug naar huis. Nu heeft hij voor het eerst met een moord te maken, wat ertoe leidt dat hij met de politie in Boston moet samenwerken. Het slachtoffer blijkt officier van justitie te zijn geweest in die plaats en misschien heeft alles wel te maken met het doelbewust neerschieten van een politieman jaren her.
 
De chef loopt als een Hansje in Bessenland door het verhaal en moet alles uitgelegd krijgen. Hij blijft maar emmeren over zijn moeder en pas tegen het eind blijkt dat nog een functie te hebben in het verhaal ook. Landay moet de lezer wel eerst behoorlijk bedriegen om die wending mogelijk te maken. Dat zou eigenlijk niet moeten mogen, maar de mens en de maatschappij lijken voor hem belangrijker dan een behoorlijke intrige. 'Literaire misdaadroman' heet zoiets tegenwoordig, meer dan 500 bladzijden, niet onaardig, maar regelmatig houterig en dilettantisch geschreven. Van de Engelse misdaadschrijvers kreeg dit Amerikaanse boek een prijs. Ik zou hebben gewacht op het tweede boek.
 
Mark Billingham heeft in The Burning Girl (Little, Brown, van Ditmar Boekenimport, € 19,95), dat bij ons Het verbrande meisje heet (De Boekerij, € 16,50) ook al de ziekte van Alzheimer gebruikt. Bij hem treft dat de vader van zijn politieman, die een korzelige man is met bittere humor en een fatsoenlijke smaak voor muziek. Sting en Phil Collins kan hij niet hebben en dat geldt ook voor veel van zijn collega's en vooral superieuren. Wat dat betreft is hij een klassiek type, maar geheel in de geest van de tijd neemt zijn persoonlijk leven een behoorlijk deel van het verhaal in beslag. En het verhaal loopt ook alle kanten tegelijk0202 Gekwelde Politie op.
 
Het meisje uit de titel is per ongeluk ooit slachtoffer geworden toen iemand met aanstekerbenzine haar kleren in brand stak. Ze raakte zwaar verminkt en pleegde enkele jaren later zelfmoord. De dader werd gegrepen, maar beweert nu na lange jaren gevangenisstraf dat hij onschuldig is. Waarom bekende hij dan? Dat is een simpele vraag die tot een gecompliceerd antwoord leidt. En dan is er nog de vader van Thorne (in het Nederlands zou hij de symbolisch klinkende naam Van Doorne krijgen) die vergeet het gas onder de pannen uit te doen en wel meer niet meer weet. Waarom heeft de auteur zijn held geen begrijpende vriendin cadeau gedaan? Misschien dat dat later in de serie die nu een paar boeken lang is, nog gebeurt. Maar de kans is groot dat dan snel zal blijken dat zij iets engs onder de leden heeft en niet in staat zal zijn aan het eind schalen met lekkernijen de huiskamer in te dragen ter viering van de oplossing van een raadsel. Een moderne politieman moet gekweld zijn.
 
Die les heeft Paul Koeck nog niet tot zich genomen. In zijn thriller Le petit Belge (Cargo, € 18,50), dat ondanks de Waalse titel een door en door Vlaams boek is, loopt een voormalige, keiharde politieman rond die nu voor de Duitse Nationale Recherche klusjes opknapt die volgens de regels niet kunnen. De thriller is niet het eigenlijke terrein van Koeck die door zijn uitgever een 'auteur van een groot en divers oeuvre' wordt genoemd. Hij lijkt een weddenschap met zichzelf te hebben afgesloten dat hij minstens net zulke boeken als Jef Geeraerts kan schrijven. 'De macho in mij spartelde nog wat tegen,' laat hij zijn hoofdpersoon ergens zeggen. Dat zou Geeraerts nooit toestaan, maar libido en vechtlust zijn verder bij Koeck ook in ruime mate aanwezig. Zijn Belg reist wat af en als hij thuis is, blaast hij uit op een oude Russische luchtmachtbasis in het vroegere Oost-Duitsland. James Bond op zijn Vlaams, nergens door gekweld. Dat kan ook nog steeds Maar een beetje tegenslag zou geholpen hebben. Alzheimer hoeft niet, maar misschien een chef met een begin ervan. Maar De zaak Alzheimer werd al in 1986 door Geeraerts geschreven.
 


© 2004 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Gekwelde politiemannen Theo Capel
Een lijk, verdachte omstandigheden, een politieman en een opsporingsonderzoek, dat is allemaal veel te simpel aan het worden voor de hedendaagse politieroman. In het debuut Mission Flats van William Landay (Corgi, van Ditmar Boekenimport, € 12,95) loopt een politiechef tegen wil en dank rond. Hij staat aan het hoofd van een klein korps in een dorp in Maine. Zijn vader was er voor hem de baas en zelf was hij eigenlijk voorbestemd om leraar of iets dergelijks te worden, maar toen zijn moeder Alzheimer kreeg, keerde hij terug naar huis. Nu heeft hij voor het eerst met een moord te maken, wat ertoe leidt dat hij met de politie in Boston moet samenwerken. Het slachtoffer blijkt officier van justitie te zijn geweest in die plaats en misschien heeft alles wel te maken met het doelbewust neerschieten van een politieman jaren her.
 
De chef loopt als een Hansje in Bessenland door het verhaal en moet alles uitgelegd krijgen. Hij blijft maar emmeren over zijn moeder en pas tegen het eind blijkt dat nog een functie te hebben in het verhaal ook. Landay moet de lezer wel eerst behoorlijk bedriegen om die wending mogelijk te maken. Dat zou eigenlijk niet moeten mogen, maar de mens en de maatschappij lijken voor hem belangrijker dan een behoorlijke intrige. 'Literaire misdaadroman' heet zoiets tegenwoordig, meer dan 500 bladzijden, niet onaardig, maar regelmatig houterig en dilettantisch geschreven. Van de Engelse misdaadschrijvers kreeg dit Amerikaanse boek een prijs. Ik zou hebben gewacht op het tweede boek.
 
Mark Billingham heeft in The Burning Girl (Little, Brown, van Ditmar Boekenimport, € 19,95), dat bij ons Het verbrande meisje heet (De Boekerij, € 16,50) ook al de ziekte van Alzheimer gebruikt. Bij hem treft dat de vader van zijn politieman, die een korzelige man is met bittere humor en een fatsoenlijke smaak voor muziek. Sting en Phil Collins kan hij niet hebben en dat geldt ook voor veel van zijn collega's en vooral superieuren. Wat dat betreft is hij een klassiek type, maar geheel in de geest van de tijd neemt zijn persoonlijk leven een behoorlijk deel van het verhaal in beslag. En het verhaal loopt ook alle kanten tegelijk0202 Gekwelde Politie op.
 
Het meisje uit de titel is per ongeluk ooit slachtoffer geworden toen iemand met aanstekerbenzine haar kleren in brand stak. Ze raakte zwaar verminkt en pleegde enkele jaren later zelfmoord. De dader werd gegrepen, maar beweert nu na lange jaren gevangenisstraf dat hij onschuldig is. Waarom bekende hij dan? Dat is een simpele vraag die tot een gecompliceerd antwoord leidt. En dan is er nog de vader van Thorne (in het Nederlands zou hij de symbolisch klinkende naam Van Doorne krijgen) die vergeet het gas onder de pannen uit te doen en wel meer niet meer weet. Waarom heeft de auteur zijn held geen begrijpende vriendin cadeau gedaan? Misschien dat dat later in de serie die nu een paar boeken lang is, nog gebeurt. Maar de kans is groot dat dan snel zal blijken dat zij iets engs onder de leden heeft en niet in staat zal zijn aan het eind schalen met lekkernijen de huiskamer in te dragen ter viering van de oplossing van een raadsel. Een moderne politieman moet gekweld zijn.
 
Die les heeft Paul Koeck nog niet tot zich genomen. In zijn thriller Le petit Belge (Cargo, € 18,50), dat ondanks de Waalse titel een door en door Vlaams boek is, loopt een voormalige, keiharde politieman rond die nu voor de Duitse Nationale Recherche klusjes opknapt die volgens de regels niet kunnen. De thriller is niet het eigenlijke terrein van Koeck die door zijn uitgever een 'auteur van een groot en divers oeuvre' wordt genoemd. Hij lijkt een weddenschap met zichzelf te hebben afgesloten dat hij minstens net zulke boeken als Jef Geeraerts kan schrijven. 'De macho in mij spartelde nog wat tegen,' laat hij zijn hoofdpersoon ergens zeggen. Dat zou Geeraerts nooit toestaan, maar libido en vechtlust zijn verder bij Koeck ook in ruime mate aanwezig. Zijn Belg reist wat af en als hij thuis is, blaast hij uit op een oude Russische luchtmachtbasis in het vroegere Oost-Duitsland. James Bond op zijn Vlaams, nergens door gekweld. Dat kan ook nog steeds Maar een beetje tegenslag zou geholpen hebben. Alzheimer hoeft niet, maar misschien een chef met een begin ervan. Maar De zaak Alzheimer werd al in 1986 door Geeraerts geschreven.
 
© 2004 Theo Capel
powered by CJ2